«Ռոզիի աղոթքը», Ընկեր, մայիս 2023, 14-15:
Ռոզիի աղոթքը
Ռոզին հոգնել էր այն զգացողությունից, որ ինքը այդ միջավայրին չի պատկանում:
Այս պատմությունը տեղի է ունեցել ԱՄՆ-ում։
Ռոզին ուսի պայուսակը գցեց հատակին։ Նա նոր էր ավարտել երկրորդ ուսումնական օրը իր նոր դասարանում: Իսկ օրը հաջող չէր անցել:
«Ի՞նչ է պատահել», - հարցրեց մայրիկը։
Ռոզին ընկավ բազմոցին։ «Իմ դասարանի որոշ երեխաներ ինձ վատ բաներ ասացին», - ասաց նա: «Իմ թուխ մաշկի մասին»:
Դպրոցում շատ քիչ մարդիկ կային, որոնք ունեին մաշկի նույն գույնը, ինչ Ռոզին, ուստի նա զգում էր, որ չի պատկանում այդ միջավայրին: Բայց ծաղրը հարյուր անգամ ավելի վատթարացրեց նրա ինքնազգացողությունը։
Մայրիկն անհանգստացած տեսք ուներ։ «Ցավում եմ», - ասաց նա: Նա գրկեց Ռոզիին: «Ես կխոսեմ քո ուսուցչի հետ այդ մասին»:
Բայց հաջորդ օրը դպրոցում Ռոզիին նորից ծաղրեցին։ Նրա դասարանից մի տղա ամբողջ օրը չարությամբ էր լցված նրա հանդեպ:
Ռոզին տխրեց: Բայց նաև զայրացած էր: Երբեմն, երբ տղան կոպիտ էր վարվում Ռոզիի հետ, աղջիկը բարկացած պատասխանում էր: Բայց դրանից նա ավելի լավ չզգաց իրեն:
Մի օր, երբ Ռոզին դպրոցից տուն վերադարձավ, վազեց ուղիղ դեպի իր սենյակը: Նա հոգնել էր մշտական ծաղրից: Նա հոգնել էր այն զգացումից, որ ինքը կարծես, այդ դասարանի մասը չէր կազմում: Նա երեսը բարձի մեջ դրեց և լաց եղավ։
«Ես ի՞նչ պետք է անեմ», - մտածեց նա: Նա չէր ցանկանում այդ զգացումն ունենալ ուսումնական տարվա մնացած ժամանակահատվածում:
Ռոզին սրբեց արցունքները։ Հետո նայեց Հիսուսի փոքրիկ արձանին, որը դրված էր իր գրադարակի վրա: Մայրը այն տվել էր Ռոզիին, որպեսզի օգնի նրան հիշել Հիսուսին:
«Միգուցե ես պետք է աղոթե՞մ», - մտածեց նա: Նա ծնկի իջավ և ձեռքերը ծալեց։
«Սիրելի՛ Երկնային Հայր, ես իսկապես ցավում եմ ներքուստ: Իմ դասընկերները չարությամբ են լցված իմ հանդեպ իմ թուխ մաշկի պատճառով, և դա ինձ մեծ ցավ է պատճառում»: Խնդրու՛մ եմ, օգնի՛ր ինձ»:
Հաճելի էր Երկնային Հորը պատմել իր զգացմունքների մասին: Ռոզին գիտեր, որ Նա լսում է իրեն: Նրա հոգին ջերմացավ և իրեն սիրված էր զգում, և այդ սերը, կարծես, փափուկ վերմակի նման պարուրվում իր շուրջը: Նա զգաց, որ իր մաշկի գույնը գեղեցիկ է։ Նա Աստծո զավակն էր, և Նա սիրում էր իրեն:
Երբ Ռոզին ավարտեց աղոթքը, մի միտք ծագեց: Միգուցե նա կարող էր ավելին անել դպրոցում՝ իրեն օգնելու համար:
Հաջորդ շաբաթ Ռոզին և նրա մայրը խոսեցին դպրոցի պատասխանատուների հետ այն մասին, թե ինչ է կատարվում նրա դասարանում։ Ռոզին դպրոցում պաշտպանում էր այն երեխաներին, որոնց ծաղր ու ծանակի էին ենթարկվում, և ընկերանում էր նրանց հետ: Նա փորձեց անտեսել իրեն ծաղրող տղային։ Իսկ կիրակի օրը եկեղեցում նա կիսվեց իր վկայությամբ, որ Երկնային Հայրը սիրում է բոլորին:
Դպրոցում ամեն ինչ միանգամից չլավացավ: Բայց դժվար վիճակներում Ռոզին հիշում էր, թե ինչ էր զգում իր աղոթքի ժամանակ։ Նա Աստծո զավակն էր, և նրան սիրում էին: Եվ քանի որ նա գիտեր դա, ապա կարող էր ամեն ինչ անել:
Նկարները՝ Շոնա Ջ. Ք. Թեննեյի