«Բաց դռների օր տաճարում», Ընկեր, մայիս 2023, 16-17։
Բաց դռների օր տաճարում
Սվետանը ոգևորված էր, որ մտնելու էր տաճար:
Այս պատմությունը տեղի է ունեցել ԱՄՆ-ում։
Սվետանը ոգևորված էր: Նրա ընտանիքը Արգենտինայից տեղափոխվում էր ԱՄՆ։ Եվ հիմա վերջապես ժամանակն էր նստել մեծ ինքնաթիռ:
Սվետանը պատուհանից դուրս էր նայում, երբ ինքնաթիռը օդ բարձրացավ: Նա մտածում էր, թե ինչպիսին կլինի իր նոր տունը: Ամեն ինչ այլ կերպ կլիներ։ Նոր տուն: Նոր ննջարան: Նոր թաղամաս: Եվ ծանոթություն նոր ընկերների հետ: Սվետանը ոգևորված էր։
Սվետանը նաև գիտեր, որ իր նոր տունը մոտ է նոր կառուցված տաճարին։ Արգենտինայում տաճարը հեռու էր։ Նա այն տեսել էր միայն նկարներով։
Սվետանը դիմեց Մամիին (մայրիկ): «Ի՞նչ ես կարծում, մենք կկարողանա՞նք տեսնել տաճարը երկնքից»:
Մամին ժպտաց: «Չեմ կարծում։ Բայց մենք շուտով կտեսնենք այն»:
Ի պատասխան՝ Սվետանը ժպտաց։ Մամին և Պապին (հայրիկ) ասացին, որ տաճարը դեռ բաց չէ: Բայց շուտով բաց դռների օրեր են լինելու: Դա նշանակում էր, որ մարդիկ կարող էին ներս մտնել և տեսնել այն՝ նախքան նվիրագործումը: Եվ Սվետանի ընտանիքը պատրաստվում էր տաճար այցելել բաց դռների օրերին: Նա չէր համբերում իրական կյանքում տեսնել տաճարը:
Մի քանի ժամ անց Սվետանն ու իր ընտանիքը իրենց նոր տանն էին։ Շատ անելիք կար։ Սվետանը օգնեց բացել իրենց տուփերը և իրենց տանը գեղեցիկ տեսք հաղորդել:
Բաց դռների նախորդ օրը հյուրասենյակում նստեցին զրուցելու։
«Տաճարը Տիրոջ տունն է», - ասաց Մամին: «Երբ մենք ներսում ենք, պետք է ակնածանք դրսևորենք: Հիշո՞ւմ եք, թե դա ինչ է նշանակում»:
«Հանգիստ խոսել, որպեսզի ավելի լա՞վ լսենք Սուրբ Հոգուն», - հարցրեց Սվետանը։
«Ճիշտ է», - ասաց Մամին: Տաճարում գտնվելով՝ մենք կարող ենք շատ բան սովորել:
Սվետանը գլխով արեց։ Նա ցանկանում էր ակնածալից լինել, որպեսզի կարողանար զգալ Սուրբ Հոգին տաճարում:
Հաջորդ առավոտ Սվետանը վաղ վեր կացավ: Նա հագել է իր կիրակնօրյա հագուստը։ Շուտով գնալու ժամանակը եկավ:
Սվետանի ընտանիքը հասավ տաճար: Մարդիկ օգնեցին նրանց փոքրիկ պլաստիկ ծածկոցներ հագցնել իրենց կոշիկների վրա:
«Ինչո՞ւ են այս փոքրիկ տոպրակները դրել իմ ոտքերին, Մամի», - հարցրեց Սվետանը։
«Որովհետև տաճարի ներսում ամեն ինչ նոր է և մաքուր: Մենք ցանկանում ենք հոգ տանել դրա մասին»:
Մի կին դիմավորեց նրանց։ Նա կարդաց տաճարի դռան վրա գրված խոսքերը. «Սրբություն Տիրոջը. Տիրոջ տունը»:
Սվետանը բռնեց Մամիի ձեռքը։ Նրանք ներս մտան: Ամեն ինչ շա՜տ գեղեցիկ էր: Երևի դրախտն այդպիսին էր:
«Նայի՛ր», - շշնջաց Սվետանը: Նա մատնացույց արեց կտավը: «Ահա՛ Հիսուսը».
Երբ շրջայցն ավարտվեց, Սվետանն իրեն երջանիկ էր զգում։ Նա երախտապարտ էր, որ կարող էր մտնել տաճար: Նա ուզում էր կրկին ներս մտնել, երբ մեծանար։
Նկարները՝ Մարկ Ռոբիսոնի