« ចូរដើរជាមួយនឹងយើងចុះ »
ការតែងតាំងបព្វជិតភាពរបស់យើងគឺជាការអញ្ជើញមួយមកពីព្រះអម្ចាស់ដើម្បីដើរជាមួយនឹងទ្រង់ ធ្វើនូវអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើ បម្រើតាមរបៀបដែលទ្រង់បម្រើ ។
បងប្អូនប្រុសនៃបព្វជិតភាពជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ គោលបំណងរបស់ខ្ញុំថ្ងៃនេះ គឺអះអាងផង និងផ្ដល់កម្លាំងដល់បងប្អូនផងនៅក្នុងការបម្រើបព្វជិតភាពរបស់បងប្អូន ។ ខ្ញុំនឹកស្រមៃថាព្រះអង្គសង្គ្រោះក៏មានព្រះបំណងស្រដៀងនេះដែរ ពេលទ្រង់ជួបនឹងបុរសអ្នកមានម្នាក់ដែលបានសួរថា « តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើការល្អអ្វី ឲ្យបានជីវិតរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច ? » ( ម៉ាថាយ ១៩:១៦ ) ។ ប្រហែលជាបងប្អូនបានមកសន្និសីទស្រដៀងគ្នានឹងយុវជនដែលបានទៅរកព្រះអង្គសង្គ្រោះដែរ ដោយ ងឿងឆ្ងល់ថាតើការបម្រើរបស់បងប្អូនត្រូវបានទ្រង់ទទួលយកឬទេ ។ ហើយក្នុងពេលដំណាលគ្នានេះ បងប្អូនអាចនឹងដឹងថាមានអ្វីៗជាច្រើនទៀតដែលត្រូវធ្វើ—ប្រហែលមានច្រើនណាស់ ! ខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យខ្ញុំអាចចែកចាយការអនុម័តពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអម្ចាស់ទៅលើអ្វីដែលបងប្អូនបានធ្វើរួចហើយនោះ ព្រមទាំងផ្ដល់នូវការលើកទឹកចិត្តឲ្យបងប្អូនធ្វើនូវអ្វីដែលបងប្អូនអាចធ្វើបាន ដោយមានជំនួយរបស់ទ្រង់ ដើម្បីសម្រេចជោគជ័យក្នុងនាមជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ។
កម្លោះអ្នកមាននោះត្រូវបានសុំឲ្យលក់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មាន ហើយឲ្យទៅជនក្រីក្រ ហើយមកតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ការរីកចម្រើននាពេលអនាគតរបស់បងប្អូន ប្រហែលជាពុំតម្រូវឲ្យធ្វើដូច្នោះទេ ប៉ុន្តែវានឹងទំនងជាតម្រូវឲ្យមានពលិកម្មក្នុងរង្វាស់មួយ ។ ទោះតាមរបៀបណាក៏ដោយ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា សារលិខិតរបស់ខ្ញុំពុំបណ្ដាលឲ្យបងប្អូន «[ចេញទៅ] ទាំងព្រួយចិត្ត » ដូចជាកម្លោះនោះទេ ។ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១៩:២០–២២) ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំទុកចិត្តថា បងប្អូននឹង « ទៅតាមផ្លូវដោយអរសប្បាយ » ( គ. និង ស. ៨៤:១០៥ )ដោយសារបងប្អូនចង់កែលម្អ ហើយបងប្អូនគិតថា បងប្អូនអាចធ្វើបាន ។
ទោះជាយ៉ាងណា វាជារឿងធម្មតាដែលយើងមានអារម្មណ៍មិនល្អគ្រប់គ្រាន់ពេលយើងគិតពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានហៅឲ្យយើងធ្វើ ។ តាមពិតទៅ បើ បងប្អូនប្រាប់ខ្ញុំថា បងប្អូនមានអារម្មណ៍ថាមានសមត្ថភាពល្អឥតខ្ចោះដើម្បីបំពេញកាតព្វកិច្ចបព្វជិតភាពរបស់បងប្អូន នោះខ្ញុំបារម្ភថាបងប្អូនពុំទាន់យល់ពីវាឡើយ ។ ម្យ៉ាងទៀត បើបងប្អូនប្រាប់ខ្ញុំថា បងប្អូនមានអារម្មណ៍ចង់ចុះចាញ់ ដោយសារកិច្ចការនោះវាហួសពីសមត្ថភាពរបស់បងប្អូន នោះខ្ញុំនឹងចង់ជួយបងប្អូនឲ្យយល់ពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់តម្កើង និងពង្រឹងដល់អ្នកកាន់បព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ ដើម្បីធ្វើនូវរឿងទាំងឡាយដែលពួកគេពុំអាចធ្វើតែឯងបាន ។
រឿងនេះគឺជាការពិតចំពោះខ្ញុំនៅក្នុងការហៅរបស់ខ្ញុំ ដូចជាការហៅរបស់បងប្អូនដែរ ។ គ្មានពួកយើងណាម្នាក់អាចធ្វើកិច្ចការបព្វជិតភាពបានល្អ ដោយពឹងតែលើប្រាជ្ញា និងទេពកោសល្យរបស់យើងតែម្យ៉ាងនោះទេ ។ នោះគឺដោយសារកិច្ចការនេះគឺពុំមែនជាកិច្ចការរបស់យើងទេ—វាគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ដូច្នេះដើម្បីសម្រេចជោគជ័យបាន មានតែពឹងផ្អែកទៅលើទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ទោះជាបងប្អូនទើបតែបានហៅជាឌីកុនថ្មីដែលត្រូវបានទុកចិត្តឲ្យធ្វើកិច្ចការដើម្បីនាំឲ្យមានអានុភាពខាងវិញ្ញាណខ្លះៗនៅក្នុងពិធីបរិសុទ្ធនៃសាក្រាម៉ង់ ឬជាគ្រូបង្រៀនតាមផ្ទះវ័យក្មេងដែលបានចាត់ដោយព្រះអម្ចាស់ឲ្យស្រឡាញ់ ហើយបម្រើដល់គ្រួសារមួយដែលបងប្អូនពុំស្គាល់ និងដែលហាក់ដូចជាមិនចង់បានក្ដីស្រឡាញ់ ឬការបម្រើរបស់បងប្អូន ឬជាឪពុកម្នាក់ដែលស្គាល់បងប្អូនថាបានធ្វើជាអធិបតីលើគេហដ្ឋានរបស់បងប្អូនដោយសេចក្ដីសុចរិតក្ដី ប្រហែលជាបងប្អូនមិនច្បាស់ពីរបៀបធ្វើវា ហើយពេលវេលាហាក់ដូចជាកន្លងទៅយ៉ាងលឿន ដោយសារកូនៗបានធំឡើងយ៉ាងឆាប់ ហើយពិភពលោកហាក់ដូចជាឃោរឃៅ និង សាហាវ ។
ដូច្នេះបើបងប្អូនមានអារម្មណ៍លំបាកពន់ពេក ចូរទទួលយករឿងនោះថាជាទីសម្គាល់ល្អមួយ ។ វាបង្ហាញថា បងប្អូនអាចញាណដឹងពីទំហំនៃការទុកព្រះទ័យដែលព្រះមានចំពោះបងប្អូន ។ វាមានន័យថាបងប្អូនមានការយល់ដឹងតិចអំពីអ្វីដែលជាបព្វជិតភាព ។
មានមនុស្សតិចតួចណាស់ ក្នុងពិភពលោកនេះដែលមានការយល់ដឹងនោះ ។ ទោះជាបងប្អូនដែលអាចសូត្រនិយមន័យវាបានត្រឹមត្រូវ ក៏អាចនឹងមិនយល់អំពីវាយ៉ាងច្បាស់ដែរ ។ បទគម្ពីរមួយចំនួនប្រាប់ថា តាមរយៈព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណដែលពួកគេមាន នោះពួកគេអាចយល់កាន់តែច្បាស់អំពីបព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ ។ នេះគឺជាពាក្យពេចន៍ដែលមាននៅក្នុងការប្រកាសនោះ ៖
«អំណាច និងសិទ្ធអំណាចនៃ … បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក គឺត្រូវកាន់កូនសោទាំងឡាយនៃអស់ទាំង ព្រះពរខាងវិញ្ញាណ នៅក្នុងសាសនាចក្រ—
« ដើម្បីមានឯកសិទ្ធិក្នុងការទទួលយកសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងទាំងឡាយនៃនគរស្ថានសួគ៌ ដើម្បីឲ្យស្ថានសួគ៌បានបើកចំហចំពោះពួកគេ ដើម្បីទាក់ទងជាមួយនឹងជំនុំទូទៅ និងសាសនាចក្រនៃកូនច្បង ហើយដើម្បីត្រេកអរចំពោះសេចក្ដីរួបរួមគ្នា និងវត្តមាននៃព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា និងព្រះយេស៊ូវដ៏ជាអ្នកកណ្ដាលនៃសេចក្ដីសញ្ញាថ្មី ។
« អំណាច និងសិទ្ធអំណាចនៃ … បព្វជិតភាពអើរ៉ុន គឺត្រូវកាន់កូនសោទាំងឡាយនៃការងារបម្រើរបស់ពួកទេវតា » (គ. និងស. ១០៧:១៨-២០) ។
« នៅក្នុងពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយ [នៃបព្វជិតភាព] នោះ អំណាចនៃព្រះត្រូវបានសម្ដែងឲ្យឃើញ ។…
« ដ្បិតបើសិនជាគ្មានការណ៍នេះទេ នោះគ្មានមនុស្សណាមួយ អាចមើលឃើញព្រះភក្ត្រនៃព្រះ គឺព្រះវរបិតា ហើយរស់នៅបានឡើយ » (គ. និងស. ៨៤:២០, ២២) ។
« បព្វជិតភាពជាន់ខ្ពស់នេះ [គឺ] តាមរបៀបនៃព្រះរាជបុត្រា [របស់ព្រះ] គឺជារបៀបចាប់តាំងពីកំណើតលោកិយមក ឬនិយាយម្យ៉ាងទៀត គឺគ្មានថ្ងៃចាប់ផ្ដើម ឬឆ្នាំបញ្ចប់ឡើយ គឺបានរៀបចំពីភាពអស់ទាំងកល្បជានិច្ច ទៅអស់ទាំងភាពអស់កល្បជានិច្ច ស្របតាមបុព្វវិជ្ជារបស់ទ្រង់ លើការណ៍ទាំងអស់ » ( អាលម៉ា ១៣:៧ ) ។
« មនុស្សគ្រប់រូបត្រូវបានតែងតាំងតាមរបៀប និងការហៅ នោះគប្បីមានអំណាចដោយសារសេចក្ដីជំនឿដើម្បីបំបាក់ភ្នំទាំងឡាយ ដើម្បីញែកទឹកសមុទ្រ ដើម្បីធ្វើឲ្យទឹករីងស្ងួត ដើម្បីបំបែរដំណើរទឹកចេញពីផ្លូវវា
« ដើម្បីទប់ទល់ពួកពលទ័ពនៃសាសន៍ទាំងឡាយ ដើម្បីចែកផែនដីដើម្បីបំបាក់ចំណងគ្រប់មុខដើម្បីឈរនៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះ ដើម្បីធ្វើគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ស្របតាមព្រះហឬទ័យរបស់ទ្រង់ ស្របតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ដើម្បីមានអំណាចលើក្សត្របុរី និងអំណាចទាំងឡាយ ហើយនេះ គឺដោយសារព្រះហឬទ័យនៃព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលមានតាំងពីមុនកំណើតលោកិយមកម្ល៉េះ » ( ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ លោកុប្បត្តិ ១៤:៣០-៣១ [នៅក្នុងឧបសម្ព័ន្ធព្រះគម្ពីរប៊ីប]) ។
របៀបមួយដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងការពិពណ៌នាដ៏បំផុសគំនិតអស្ចារ្យនៃអំណាចបព្វជិតភាពគឺសន្មត់ថាវាមិនអនុវត្តចំពោះយើង ។ របៀបមួយទៀតដើម្បីឆ្លើយតបគឺដោយសំណួរស្រាវជ្រាវក្នុងព្រលឹង សួរនៅក្នុងដួងចិត្តយើងផ្ទាល់ ថា តើខ្ញុំធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថាស្ថានសួគ៌បានបើកឡើងចំពោះខ្ញុំឬទេ ? តើមាននរណាម្នាក់នឹងប្រើឃ្លា « ការបម្រើនៃពួកទេវតា » ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីការបម្រើបព្វជិតភាពឬទេ ? តើខ្ញុំបាននាំ « អំណាចនៃព្រះ » ចូលមកក្នុងជីវិតនៃអស់អ្នកដែលខ្ញុំបម្រើឬទេ ? តើខ្ញុំធ្លាប់បំបែកភ្នំ ទប់ទល់ពួកពលទ័ព ផ្ដាច់ចំណងនរណាម្នាក់ ឬឈ្នះអំណាចលោកិយ—ទោះជាវាគឺជាប្រៀបធៀបក្ដី—ដើម្បីសម្រេចតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះឬទេ ?
ការវាយតម្លៃក្នុងខ្លួនដូចនេះ តែងតែនាំមកនូវអារម្មណ៍មួយថាយើងអាចបម្រើព្រះអម្ចាស់កាន់តែច្រើន ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាវាក៏នាំឲ្យបងប្អូនមានអារម្មណ៍ចង់ធ្វើឲ្យបានកាន់តែច្រើន—ព្រមទាំងចូលរួមកាន់តែពេញលេញនៅក្នុងកិច្ចការប្រកបដោយអព្ភូតហេតុរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ អារម្មណ៍ដូច្នេះគឺជាជំហានដំបូងឆ្ពោះទៅកាន់ការប្រែក្លាយជាប្រភេទមនុស្ស ដែលការបម្រើបព្វជិតភាពចង់បង្កើតឲ្យមាន ។
ជំហានបន្ទាប់ ត្រូវបានពិពណ៌នាជាទំនាក់ទំនងរវាងព្រះយេហូវ៉ា និងហេណុក ។ យើងស្គាល់ហេណុក គឺជាព្យាការីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ដែលបានស្ថាបនាក្រុងស៊ីយ៉ូននៅកណ្ដាលសេចក្ដីទុច្ចរិតដ៏ធំ ។ ប៉ុន្តែពីមុនគាត់ជាព្យាការីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ហេណុក បានឃើញខ្លួនឯងថាជា « …កូនក្មេង មិនសូវមានវោហារ» ហើយត្រូវគេស្អប់ (ម៉ូសេ ៦:៣១) ។ សូមស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ប្រើលើកទឹកចិត្តដល់ហេណុក ។ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះក៏ជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់មកកាន់បងប្អូនដែលបានហៅឲ្យបម្រើដល់អ្នកដទៃក្នុងនាមជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាពផងដែរ ៖
« ហើយព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលទៅហេណុកថា ៖ ចូរទៅ ហើយធ្វើដូចដែលយើងបានបញ្ជាដល់អ្នកចុះ ហើយគ្មាននរណានឹងចាក់ទំលុះអ្នកឡើយ ។ ចូរបើកមាត់អ្នក ហើយមាត់នោះនឹងបានពោរពេញ ហើយយើងនឹងប្រទានសម្ដីដល់អ្នកដ្បិតគ្រប់សាច់ទាំងអស់នៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់យើងហើយ ហើយយើងនឹងប្រព្រឹត្តនូវអ្វីដែលឃើញថាល្អដល់យើង ។…
« មើលចុះ ព្រះវិញ្ញាណរបស់យើងកំពុងតែស្ថិតនៅលើអ្នក ហេតុដូច្នេះហើយ គ្រប់អស់ទាំងពាក្យសម្ដីរបស់អ្នក យើងនឹងរាប់ជាសុចរិត ហើយភ្នំទាំងឡាយ នឹងគេចចេញពីមុខអ្នក ហើយទន្លេទាំងឡាយ នឹងបែរចេញពីដំណើរវា ហើយអ្នកនឹងនៅក្នុងយើង ហើយយើងក្នុងអ្នក ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរដើរជាមួយនឹងយើងចុះ » ( ម៉ូសេ ៦:៣២, ៣៤ ) ។
បងប្អូនប្រុស ការតែងតាំងបព្វជិតភាពរបស់យើង គឺជាការអញ្ជើញមួយមកពីព្រះអម្ចាស់ឲ្យដើរជាមួយនឹងទ្រង់ ។ តើវាមានន័យយ៉ាងណាដើម្បីដើរជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ ? វាមានន័យថា ធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើ បម្រើដូចដែលទ្រង់បម្រើ ។ ទ្រង់បានលះបង់ភាពស្រណុករបស់ព្រះអង្គទ្រង់ដើម្បីប្រទានពរដល់អស់អ្នកដែលខ្វះខាត នោះជាអ្វីដែលយើងព្យាយាមធ្វើ ។ ទ្រង់ហាក់ដូចជាកត់សម្គាល់ជាពិសេសចំពោះមនុស្សដែលត្រូវគេមើលរំលង ហើយសង្គមមិនទទួលស្គាល់ ដូច្នេះយើងព្យាយាមធ្វើដូចនោះដែរ ។ ទ្រង់បានថ្លែងទីបន្ទាល់យ៉ាងអង់អាច ប៉ុន្តែដោយក្ដីស្រឡាញ់អំពីគោលលទ្ធិពិតដែលទ្រង់បានទទួលមកពីព្រះបិតាទ្រង់ ទោះជាវាពុំមានប្រជាប្រិយភាពក្ដី នោះជាអ្វីយើងត្រូវតែធ្វើ ។ ទ្រង់មានបន្ទូលដល់មនុស្សទាំងអស់ថា « ចូរមកឯខ្ញុំ » ( ម៉ាថាយ ១១:២៨ ) ហើយយើងនិយាយទៅកាន់មនុស្សទាំងអស់ថា « ចូរមករកទ្រង់ » ។ ក្នុងនាមជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាព យើងគឺជាអ្នកតំណាងឲ្យទ្រង់ ។ យើងពុំធ្វើសម្រាប់ខ្លួនឯងទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់ទ្រង់ ។ យើងពុំនិយាយពាក្យសម្ដីខ្លួនឯងទេ ប៉ុន្តែថ្លែងព្រះបន្ទូលទ្រង់ ។ មនុស្សដែលយើងបម្រើ មកស្គាល់ទ្រង់កាន់តែច្បាស់ដោយសារតែការបម្រើរបស់យើង ។
ដរាបណាយើងទទួលយកការអញ្ជើញរបស់ទ្រង់ឲ្យ « ដើរជាមួយយើង » នោះធម្មជាតិនៃការបម្រើបព្វជិតភាពរបស់យើងផ្លាស់ប្ដូរ ។ អ្វីៗទាំងអស់នឹងបានកាន់តែខ្ពង់ខ្ពស់ និងកាន់តែថ្លៃថ្នូរ ប៉ុន្តែកាន់តែអាចសម្រេចបានផងដែរ ដោយសារតែយើងដឹងថា យើងពុំនៅឯកោ ។ ខ្ញុំដឹងរឿងនេះយ៉ាងមានអានុភាពបំផុត នៅពេលប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានដាក់ដៃរបស់លោកលើក្បាលខ្ញុំកាលពីប្រាំបួនឆ្នាំកន្លងទៅ ហើយប្រសិទ្ធពរដល់ខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមការបម្រើរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងការហៅបច្ចុប្បន្ននេះ ។ នៅក្នុងការប្រសិទ្ធពរនោះ លោកបានថ្លែងបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទាំងនេះថា ៖ « ហើយអស់អ្នកណាដែលទទួលអ្នក នោះយើងក៏នឹងនៅទីនោះដែរ ដ្បិតយើងនឹងទៅពីមុខអ្នក ។ យើងនឹងនៅខាងស្ដាំដៃអ្នក ហើយខាងឆ្វេងដៃអ្នក ហើយព្រះវិញ្ញាណរបស់យើងនឹងសណ្ឋិតនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ហើយពួកទេវតារបស់យើងនៅព័ទ្ធជុំវិញអ្នក ដើម្បីទ្រអ្នកឡើង » ( គ. និង ស. ៨៤:៨៨ ) ។
ខ្ញុំបានពឹងផ្អែកលើការសន្យានោះជាច្រើនគ្រា ហើយខ្ញុំបានឃើញថាការសន្យានោះបានបំពេញតាមរបៀបជាច្រើននៅក្នុងការបម្រើបព្វជិតភាពអស់រយៈពេល ៧២ ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំនេះ ។ វាបានកើតឡើងកាលខ្ញុំជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាពអើរ៉ុនថ្មីម្នាក់ ដែលមានការចាត់តាំងឲ្យចែកសាក្រាម៉ង់ ។ ដោយភ័យខ្លាចថាខ្ញុំធ្វើកំហុស នោះខ្ញុំបានចេញទៅក្រៅរោងថ្វាយបង្គំ ពីមុនការប្រជុំចាប់ផ្ដើម ហើយបានអធិស្ឋានដោយអស់ពីចិត្តសូមឲ្យព្រះជួយខ្ញុំ ។ ខ្ញុំក៏បានទទួលចម្លើយ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយខ្ញុំ ។ ខ្ញុំដឹងថាទ្រង់ទុកព្រះទ័យលើខ្ញុំ ដូច្នោះខ្ញុំមានទំនុកចិត្តនៅក្នុងចំណែករបស់ខ្ញុំនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ។
វាបានកើតឡើងម្ដងទៀតនៅពេលខ្ញុំកំពុងបម្រើជាប៊ីស្សព ។ ខ្ញុំបានទទួលទូរសព្ទមួយមកពីស្ត្រីម្នាក់ដែលបានធ្វើកំហុសធ្ងន់ធ្ងរ ហើយឥឡូវកំពុងប្រឈមមុខនឹងការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកមួយដែលផ្លាស់ប្ដូរជីវិត ។ នៅពេលខ្ញុំទៅជួបគាត់ ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំដឹងពីចម្លើយចំពោះបញ្ហារបស់គាត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏បានដឹងយ៉ាងខ្លាំងផងដែរថា ខ្ញុំពុំគួរប្រាប់ចម្លើយនោះដល់គាត់ទេ—គាត់ចាំបាច់ត្រូវទទួលបានវាដោយខ្លួនគាត់ ។ ពាក្យសម្ដីរបស់ខ្ញុំចំពោះគាត់ គឺ « ខ្ញុំជឿថាព្រះនឹងប្រាប់បងស្រីនូវអ្វីដែលត្រូវធ្វើ បើបងស្រីនឹងទូលសូមដល់ទ្រង់ » ។ ក្រោយមក គាត់បានប្រាប់ថា គាត់បានធ្វើដូចជាទ្រង់បានប្រាប់ឲ្យគាត់ធ្វើ ។
ស្ថានភាពមួយទៀត មានទូរសព្ទមួយទៀតបានហៅមក គ្រានេះមកពីប៉ូលីសម្ដង ។ គេប្រាប់ខ្ញុំថា មានអ្នកបើកឡានស្រវឹងស្រាម្នាក់ បានបើកឡានរបស់គាត់បុកចូលទៅក្នុងកន្លែងទទួលភ្ញៀវក្នុងធនាគារមួយ ។ នៅពេលអ្នកបើកឡានវិលវល់នោះបានឃើញសន្ដិសុខមានអាវុធភ្ជង់គាត់ គាត់បាននិយាយថា « កុំបាញ់! » ខ្ញុំជាពួកមរមន ! »
អ្នកបើកឡានស្រវឹងនោះ ត្រូវបានរកឃើញថាជាសមាជិកនៃវួដរបស់ខ្ញុំ ដែលបានជ្រមុជទឹកថ្មីៗ ។ នៅពេលខ្ញុំរង់ចាំនិយាយនឹងគាត់នៅក្នុងការិយាល័ហរបស់ប៊ីស្សព ខ្ញុំបានរៀបចំថាត្រូវនិយាយអ្វីដើម្បីធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍សោកស្ដាយចំពោះការល្មើសសេចក្ដីសញ្ញា ហើយបានធ្វើឲ្យសាសនាចក្រត្រូវអាម៉ាស់ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំអង្គុយចុះមើលទៅគាត់ ខ្ញុំស្ដាប់ឮសំឡេងមួយក្នុងចិត្តថា « យើងនឹងឲ្យអ្នកមើលទៅគាត់ ដូចជាយើងមើលទៅគាត់ដែរ » ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក រូបរាងទាំងមូលរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្ដូរ ។ ខ្ញុំមើលទៅគាត់ពុំមែនជាយុវជនវិលវល់នោះទេ ប៉ុន្តែមើលឃើញគាត់ថាជាបុត្រាដ៏ស្អាត ស្រស់ស្រាយ និងថ្លៃថ្នូររបស់ព្រះ ។រំពេចនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអម្ចាស់មានចំពោះគាត់ ។ ទស្សនៈវិស័យនោះបានផ្លាស់ប្ដូរការសន្ទនារបស់យើង ។ វាក៏បានផ្លាស់ប្ដូរខ្ញុំផងដែរ ។
ខ្ញុំបានរៀនមេរៀនសំខាន់ៗមកពីបទពិសោធន៍នៃការដើរជាមួយព្រះអម្ចាស់ក្នុងការធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់ទាំងនេះ ។ ខ្ញុំចង់ចែកចាយនឹងបងប្អូននូវបទពិសោធន៍ចំនួនបី ។ ទីមួយ គឺថាព្រះកត់សម្គាល់ ហើយទ្រង់នឹងគាំទ្រសូម្បីតែឌីកុនថ្មីបំផុត និងក្មេងបំផុត ។ បងប្អូនពុំចាំបាច់មានអារម្មណ៍ថា បងប្អូនតូចពេក ឬមិនសំខាន់នឹងឲ្យទ្រង់កត់សម្គាល់បងប្អូន ឬកត់សម្គាល់ការបម្រើដែលបងប្អូនបានធ្វើក្នុងព្រះនាមទ្រង់នោះទេ ។
មេរៀនទីពីរ គឺថា កិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ពុំគ្រាន់តែដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានោះទេ វាគឺដើម្បីស្ថាបនាមនុស្ស ។ ដូច្នេះនៅពេលបងប្អូនដើរជាមួយទ្រង់នៅក្នុងការបម្រើបព្វជិតភាព បងប្អូនអាចរកឃើញថា ពេលខ្លះអ្វីដែលមើលទៅហាក់ដូចជាជាដំណោះស្រាយដ៏មានប្រសិទ្ធភាពបំផុត ពុំមែនជាដំណោះស្រាយដែលព្រះអម្ចាស់ចង់បាននោះទេ ដោយសារតែវាពុំអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សរីកចម្រើន ។ បើបងប្អូនស្ដាប់ ទ្រង់នឹងបង្រៀនបងប្អូនតាមរបៀបរបស់ទ្រង់ ។ សូមចាំថា កិច្ចការ និងសិរីល្អរបស់ព្រះ គឺពុំគ្រាន់តែជាការធ្វើឲ្យអង្គភាពឲ្យមានដំណើរការដ៏មានប្រសិទ្ធភាពប៉ុណ្ណោះទេ វាគឺដើម្បី « នាំឲ្យមានអមតភាព និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស » ( ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ បន្ទាប់មក នេះគឺជាមូលហេតុដែលទ្រង់ប្រទានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ដល់មនុស្សរមែងស្លាប់ដែលមានកំហុសដូចជាបងប្អូន និងខ្ញុំ ហើយអញ្ជើញពួកយើងឲ្យចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ។ ការរីកចម្រើនរបស់យើងគឺជាកិច្ចការរបស់ទ្រង់ !
ឥឡូវមេរៀនទីបី ៖ ការដើរជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងការបម្រើបព្វជិតភាព នឹងផ្លាស់ប្ដូររបៀបដែលបងប្អូនមើលទៅអ្នកដទៃ ។ ទ្រង់នឹងបង្រៀនបងប្អូនឲ្យមើលទៅពួកគេតាមព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ដែលមានន័យថា ជាការមើលហួសពីរូបរាងខាងក្រៅ ឲ្យមើលទៅក្នុងដួងចិត្ត ( សូមមើលសាំយូអែលទី ១ ១៦:៧ ) ។ នេះគឺជារបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចទតមើលឃើញស៊ីម៉ូនពុំគ្រាន់តែជាអ្នកនេសាទ ប៉ុន្តែមើលពេត្រុសថាជាអ្នកដឹកនាំក្នុងសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ដ៏រឹងមាំ ( សូមមើលលូកា ៥:១-១១ ) ។ នេះគឺជារបៀបដែលទ្រង់អាចទតមើលទៅ សេខាថាពុំមែនជាអ្នកយកពន្ធពុករលួយដូចដែលអ្នកដទៃបានឃើញទេ ប៉ុន្តែជាបុត្រារបស់អ័ប្រាហាំរុងរឿង និងថ្លៃថ្នូរ ( សូមមើលលូកា ១៩:១-៩ ) ។ ប្រសិនបើបងប្អូនដើរជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះបានយូរល្មមនោះ បងប្អូននឹងរៀនមើលទៅនរណាម្នាក់ថាជាកូនរបស់ព្រះដែលមានសក្ដានុពលឥតព្រំដែន ទោះជាអតីតកាលរបស់គាត់ឬនាងយ៉ាងណាក្ដី ។ ហើយប្រសិនបើបងប្អូនបន្ដដើរជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះបងប្អូននឹងអភិវឌ្ឍអំណោយទានផ្សេងទៀតដែលទ្រង់មាន—និងលទ្ធភាពដើម្បីជួយមនុស្សដែលមើលឃើញសក្ដានុពលនោះនៅក្នុងខ្លួនពួកគេ ហើយប្រែចិត្តពិត ។
បងប្អូនប្រុសនៃបព្វជិតភាពជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអើយ យើងគឺដូចជាពួកសិស្សពីរនាក់ដែលដើរលើផ្លូវទៅក្រុងអេម៉ោសនៅថ្ងៃអាទិត្យបុណ្យអ៊ីស្ទើរដំបូងតាមរបៀបជាច្រើន ។ វាគឺជាព្រឹកនៃការរស់ឡើងវិញ ប៉ុន្តែពួកគេពុំទាន់បានដឹងថាមានការរស់ឡើងវិញពិត ឬដឹងពីអត្ថន័យនៃការរស់ឡើងវិញជាយ៉ាងណាទេ ។ ពួកគេ បាន« ទុកចិត្តថា [ព្រះយេស៊ូវនៃណាសារ៉ែត] នឹងប្រោសលោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល » ប៉ុន្តែពួកគេ « ក្រនឹងជឿអស់ទាំងសេចក្តី » គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនអំពីការរស់ឡើងវិញណាស់ ។ នៅពេលពួកគេដើរនៅតាមផ្លូវ ហើយព្យាយាមរកហេតុផលជាមួយគ្នា នោះ « ព្រះយេស៊ូវក៏ចូលមក យាងជាមួយនឹងគេដែរ » ។ តែ ភ្នែក គេ ត្រូវ ថ្ពឹន មិន ឲ្យ ស្គាល់ ទ្រង់ ទេ » ។ ( សូមមើល លូកា ២៤:១៣-៣២ ) ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នៅពេលយើងដើរនៅលើផ្លូវនៃការបម្រើបព្វជិតភាព នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នឹងយាងជាមួយពួកយើង ដ្បិតវាគឺជាមាគ៌ានិងរបៀបរបស់ទ្រង់ ។ ពន្លឺរបស់ទ្រង់ជះនៅពីមុខយើង ហើយពួកទេវតារបស់ទ្រង់នឹងនៅព័ទ្ធជុំវិញពួកយើង ។ យើងអាចនឹងខ្វះការយល់ដឹងពេញលេញពីអ្វីជាបព្វជិតភាព ឬរបៀបអនុវត្តវាដូចជាទ្រង់ ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យខ្លាំងចំពោះគ្រាទាំងនោះដែលដួងចិត្តរបស់យើង « មានសេចក្តីខ្មួលខ្មាញ់នៅក្នុងចិត្ត » ( លូកា ២៤:៣២ ) នោះភ្នែករបស់យើងអាចបើកឡើង ហើយយើងនឹងមើលឃើញព្រះហស្តរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិត និងការបម្រើរបស់យើង ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា យើងមកស្គាល់ទ្រង់ច្បាស់បំផុតតាមរយៈការធ្វើការជាមួយទ្រង់ និងការបម្រើទ្រង់នៅក្នុងកិច្ចការដ៏មហិមានៃការនាំសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់កូនចៅរបស់ព្រះ ។ « ដ្បិតតើមនុស្សនឹងស្គាល់ចៅហ្វាយ ដែលខ្លួនពុំដែលបានបម្រើនោះ ហើយដែលជាអ្នកចម្លែកចំពោះមនុស្សនោះ ហើយនៅឆ្ងាយពីសតិអារម្មណ៍ និងបំណងនៃដួងចិត្តខ្លួនដូចម្ដេចបាន ? » ( ម៉ូសាយ ៥:១៣ ) ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាចៅហ្វាយរបស់យើង ។ នេះគឺជាសាសនាចក្រទ្រង់ ។ បព្វជិតភាពដែលយើងកាន់គឺជាបព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ ។ សូមឲ្យយើងម្នាក់ៗដើរជាមួយទ្រង់ ហើយទទួលស្គាល់របៀបដែលទ្រង់យាងជាមួយពួកគេ ។
ខ្ញុំសូមធ្វើជាសាក្សីថា ព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់យើង ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំថា បព្វជិតភាព ដែលទ្រង់បានទុកព្រះទ័យប្រគល់ឲ្យយើង គឺជាអំណាចដើម្បីនិយាយ និងធ្វើកិច្ចការក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ។ យើងគឺជាកូនចៅរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់ ដែលឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ហើយបញ្ជូនព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យជួយពង្រឹងដល់យើងនៅគ្រប់ការទទួលខុសត្រូវបព្វជិតភាព ដែលយើងមានពរទទួលបាននោះ ។ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានឃើញព្រះបិតា និងព្រះរាជបុត្រា ។ លោកបានទទួលកូនសោនៃបព្វជិតភាពដែលត្រូវបានប្រគល់តៗគ្នាមកដល់ប្រធានថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ដែលអនុវត្តសព្វថ្ងៃនេះ ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ដូច្នោះ ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។