De dag dat het lammetje werd verkocht
Ruim acht jaar geleden zijn we met ons gezin naar Logandale (Nevada) verhuisd, en vanaf die tijd zijn we altijd betrokken geweest bij de jaarmarkt van Clark County. Die wordt ieder jaar in april gehouden, rond het paasweekend. De kinderen kunnen de varkens, de stierkalveren of de lammeren laten zien die ze gefokt hebben. De dieren worden op donderdag beoordeeld, en op zaterdag vindt er een veiling plaats.
Ik zie altijd tegen de veiling op. Ik maak me altijd zorgen dat een van mijn kinderen een dier zal hebben dat niet verkoopt. De meeste ouders proberen iemand te vinden om het dier van het kind van tevoren te kopen. Maar ook als het dier al verkocht is, moet je eindeloos lang wachten totdat het dier tijdens de veiling aan de beurt komt.
Een van de meest ontroerende dingen die ik ooit heb meegemaakt, vond drie jaar geleden tijdens de veiling plaats. We hadden het grootste deel van de dag op aluminium bankjes gezeten, en naar het ruwe stemgeluid van de veilingmeester, het gewauwel van de menigte en het geblaat, geloei en geschreeuw van de dieren geluisterd. Plotseling hoorden we een ander geluid — van hagelstenen die door de wind tegen het gebouw sloegen.
Al snel waren er naast de ouders en de familieleden op de veiling, ook veel andere mensen die het metalen gebouw binnenkwamen. Ze waren verbaasd dat er een veiling aan de gang was. De meeste mensen kwamen uit de grote stad, Las Vegas, en hadden nog nooit een veeveiling meegemaakt. Ogenschijnlijk vonden ze de veiling wel leuk, en sommige bezoekers begonnen zelfs op de dieren te bieden. Maar toen de veilingmeester uitlegde dat de prijs per pond was, werd er al snel minder geboden.
De big van onze jongens was aan de beurt, en ik was opgelucht toen die verkocht was. Ik wilde alleen maar naar huis, weg van alle mensen, het lawaai en de stank. Het regende buiten, dus wachtte ik op mijn zwager die de auto ging halen. Ik luisterde onbewust naar de veilingmeester die nu de lammeren ging veilen.
Een meisje bracht haar lammetje naar voren, en het bieden begon. Ik kan me het bedrag niet meer herinneren, maar ik dacht: ‘Dat is veel geld voor een lammetje.’ Toen gebeurde er iets wonderlijks. De veilingmeester legde uit dat de persoon die het lammetje had gekocht het teruggaf aan het meisje, zodat het nog een keer geveild kon worden. Hij legde verder uit dat de vader van het meisje, die normaal gesproken bij haar zou zijn geweest, in het ziekenhuis lag. Hij had kanker en de vooruitzichten waren slecht. Het gezin had geen ziektekostenverzekering, en de vader was de kostwinner.
Wat er toen gebeurde, zal altijd in mijn geheugen en hart gegrift blijven.
Er werd opnieuw op het lammetje geboden, en het werd voor een astronomisch bedrag verkocht. En weer werd het lammetje teruggeven om opnieuw verkocht te worden. Toen kwam mijn zwager terug, hij was nat en verwaaid, maar ik kon me niet bewegen. Ik vertelde hem dat er iets opmerkelijks gebeurde, en hoewel ik het probeerde, kon ik mijn tranen niet bedwingen.
Het lammetje werd keer op keer verkocht, en al die mensen, waarvan velen uit de grote stad kwamen, boden op het lammetje en gaven het terug als donatie aan dat gezin.
Toen ik daar vol verbazing naar stond te kijken, moest ik aan een ander Lam denken — geen lam dat keer op keer werd verkocht voor een enkel gezin, maar een Lam dat zich voor al Gods kinderen liet offeren. Het kwam goed uit dat het bijna Pasen was. De Geest getuigde die dag hoe belangrijk offers voor anderen zijn en hoe belangrijk de gemeenschap is.
Helaas heeft de vader van dit meisje het niet overleefd. Het gezin is verhuisd en woont nu in onze wijk. De vrouw van die fijne man gaf onlangs in de ZHV haar getuigenis. Ze vertelde dat ze bij haar stervende man in het ziekenhuis was toen de veiling plaatsvond. Ze wist niet wie, of hoeveel mensen, geld hadden geschonken, maar ze was tot tranen toe bewogen toen ze onder woorden bracht hoe dankbaar ze was voor iedereen die had geholpen. Ze was verbaasd over de enorme liefde en steun die haar gezin die dag tijdens de veiling had ontvangen — de dag dat het lammetje werd verkocht.
Julie A. Masters is lid van de wijk Logandale 1 in de ring Logandale (Nevada).