De oorbellen
De dag nadat mijn vrouw haar gouden oorbel was verloren, besefte ik dat we iets waren kwijtgeraakt wat veel belangrijker is.
Ik heb mijn vrouw een keer een paar prachtige gouden oorbellen gegeven. Ze stonden haar erg leuk omdat ze een lange, elegante nek heeft, en de oorbellen waren in de vorm van concentrische ringen samengebonden zodat ze in het zonlicht konden bewegen. Mijn vrouw, Yelena, zag er altijd prachtig uit als ze die oorbellen droeg. Ze vond ze geweldig mooi.
Toen hadden we het beste feest van het jaar, het kerstfeest in onze gemeente. Ik was verantwoordelijk voor deze activiteit in onze gemeente in Penza (Rusland), dus ik had haast. Ik wilde er zo snel mogelijk naartoe om ervoor te zorgen dat alles goed geregeld was. Yelena maakte geen haast, maar ging rustig verder met haar voorbereidingen. Toen mijn geduld op was, zei ik tegen haar dat ze zich verder maar niet moest opmaken, en dat ze er zonder make-up ook prima uitzag. Dat was een grote vergissing. Ze zei dat ze nergens heenging, en dat ik zelf maar naar het feest moest gaan.
Dat leidde tot een kleine woordenwisseling, en we zeiden wat vervelende woorden tegen elkaar. Uiteindelijk ging ze toch mee, maar in de auto zeiden we geen woord tegen elkaar. Het leek wel of we elkaar niet kenden.
Ons kerstfeest werd in de aula van een nabijgelegen school gehouden. Vrienden en leden van de gemeente hadden de zaal helpen versieren met bloemen en afbeeldingen van het leven en de dood van onze Heiland. Toen we op onze plaats gingen zitten, merkte mijn vrouw dat ze maar één oorbel in had. Dat was een onaangename verrassing, en we waren onze woordenwisseling meteen vergeten. We keken overal om ons heen, maar zagen niets — de oorbel was nergens te vinden. We besloten dat we er maar even niet aan zouden denken en naar de prachtige muziekuitvoering zouden luisteren die onze vrienden hadden voorbereid.
Hoewel de muziekuitvoering erg mooi was, konden mijn vrouw en ik er niet volledig van genieten. Onze dag was verknald, en we gingen teleurgesteld naar huis. We waren verdrietig dat we de oorbel kwijt waren, niet alleen omdat hij zo duur en mooi was, maar vooral omdat het een uiting van mijn liefde voor mijn vrouw was.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, besefte ik dat we iets waren kwijtgeraakt wat veel belangrijker was dan een oorbel: onze eensgezindheid. Ik keek Yelena aan en zei: ‘Kijk eens naar deze oorbel. Zie je hoe mooi die is en hoe het licht erop weerkaatst. Er is zoveel goud en werk aan besteed, en nu licht hij daar alleen op tafel. Zodra we die andere kwijtraakten, was deze overgebleven oorbel veel minder dan toen ze nog bij elkaar waren. En dat geldt ook voor ons. Als we eensgezind zijn, kunnen we een prachtige, krachtige en creatieve invloed ten goede zijn. Maar als we niet eensgezind zijn, hebben we die kracht en schoonheid niet.’
De tranen stroomden over haar wangen. Ze kwam naar me toe en sloeg haar armen om me heen. Haar stem trilde toen ze sprak, maar haar woorden maakten grote indruk op me: ‘We moeten nooit meer ruzie maken. We moeten meer op onze hemelse Vader en zijn Zoon, Jezus Christus, lijken. We houden van elkaar, en ons huwelijk is voor eeuwig in de heilige tempel verzegeld. De duivel wil alle gezinnen op aarde kapot maken, maar dat lukt hem niet als we eensgezind zijn. Na dit voorval houd ik nog meer van je. God heeft ons laten zien wat een gezin werkelijk is.’
Ik hield haar in mijn armen en de tranen stroomden over mijn wangen. Ik wist dat ik mijn grootste zegen in mijn armen hield.