Vriendschap sluiten
Een goede plek — Naomi Hug uit Münchenstein (Zwitserland)
Naomi Hug (tien jaar) is even oud als haar wijk. Op de dag dat haar wijk tien jaar bestond, heeft ze haar eerste toespraak in de avondmaalsdienst gehouden. Ze was verbaasd dat ze een beetje moest huilen. ‘De Geest was zo sterk dat ik niet kon zeggen hoe ik me voelde’, scheef ze later in haar dagboek. Ze zei tegen de leden van de wijk: ‘Ik ben zo dankbaar dat ik mijn hele leven al lid van de kerk ben. Ik weet dat het een goede plek is.’
Naomi is een voorbeeld in haar Zwitserse dorp. Ze laat haar talenten zien, geeft haar getuigenis en glimlacht naar de mensen.
Haar hobby is bloemen plukken en schikken. Haar oma, die een bloemenwinkel heeft, laat haar altijd helpen. Als je haar vraagt of ze een lievelingsbloem heeft, glimlacht ze en komen er rimpels in haar voorhoofd. ‘Ja, ik weet alleen niet hoe die heet!’
Haar andere grootouders wonen in Zollikofen, ongeveer een uur rijden van Münchenstein. Haar opa is president van de Berntempel (Zwitserland) die in Zollikofen staat. Het hele gezin gaat daar met de kerst op bezoek. Dan kan Naomi haar familieleden en de tempel zien.
Ze heeft vier zusjes: Natascha (9), Marica (5), Sinja (4) en Piera (2). Wat is het leukste als je zusjes hebt? Naomi zegt: ‘Als je wilt spelen, hoef je niet alleen te spelen.’
Naomi en Natascha knikkeren graag in de achtertuin. Maar het is volgens Natascha niet leuk als je zus je lievelingsknikker wint!
Ze spelen ook graag muziek samen. Naomi speelt de drums en Natascha de fluit. Ze oefenen het hele jaar lang met groepen kinderen, cliquen genoemd, om in februari een concert te geven. Dan vieren de Zwitsers naar aloude gewoonte drie dagen lang carnaval om afscheid te nemen van de winter en het voorjaar welkom te heten. Natascha en Naomi dragen typische klederdracht en marcheren door de straten van Bazel terwijl ze hun muziek spelen.
Bazel ligt net aan de grens met Frankrijk en Duitsland, en het is de stad die het dichtst bij het dorp van Naomi ligt. Je kunt er door straten lopen die bijna duizend jaar oud zijn, en boten over de Rijn zien varen.
In Zwitserland worden vier talen gesproken — Duits, Italiaans, Frans en Reto-Romaans — maar de meeste schoolkinderen leren ook Engels.
Naomi spreekt Duits en Engels, maar ze schrijft in het Duits in haar vele dagboeken. Daardoor kan ze zich belangrijke gebeurtenissen beter herinneren, zoals haar toespraakje in het jeugdwerk en haar doop. Nu is ze Frans aan het leren en dat vindt ze erg leuk. Straks kunnen haar ouders geen Frans meer spreken waar ze bij is als ze iets willen zeggen wat zij niet mag weten!
De familie Hug spreekt Engels tijdens de gezinsavond, zoals altijd thuis, zodat de kinderen het dan beter leren spreken. Vaak houden ze gezinsavond op een bankje in het nabijgelegen bos. Ze noemen het de ‘gezinsavondbank’. Die wandeling is een familietraditie geworden. Naomi’s moeder deed dat al als meisje.
Wat voor taal ze ook spreken, Naomi en de rest van het gezin proberen altijd liefdevol en vriendelijk te praten. Door liefde voel je je op goede plekken thuis.