Een gebed met mijn huisonderwijzer
Ik schaam mij om het toe te geven, maar er was een tijd dat ik dacht dat huisonderwijzers eerder een last dan een zegen waren. Ik verzon vaak smoesjes om er niet te zijn als ze kwamen, zodat ik die tijd aan mijn werk kon besteden.
En daarom ergerde het me vooral toen Lincoln onze huisonderwijzer werd. Want hij sloeg nooit een bezoek over. Hij had altijd een les voorbereid en voerde zijn huisonderwijstaken getrouw uit. Ik waardeerde zijn inzet, maar niet genoeg om zijn collega en hem mijn onverdeelde aandacht te geven als ze hun maandelijkse bezoek aflegden. Lincoln was altijd hartelijk; ik was altijd een beetje onbeleefd.
Ik was eens vroeg in het voorjaar in de tuin aan het werk. Het was een heldere, warme dag. Meestal vind ik tuinieren therapeutisch, maar die dag was ik van streek. Mijn man had zojuist een zware rugoperatie ondergaan en we moesten als gezin enkele moeilijke beslissingen nemen.
Ik had antwoorden nodig en besloot te knielen in de tuin. Terwijl ik vurig bad om leiding van de Heer, stroomden de tranen over mijn gezicht. Kon ik maar gemoedsrust vinden. Had ik maar enige verzekering dat onze toekomst er niet zo ellendig uitzag als het op dat moment leek. Ik bad oprecht, sprak daarbij soms hardop en smeekte de Heer om hoop, maar vooral om gemoedsrust.
Toen ik na mijn smeekbeden aan de Heer weer naar binnen ging, was ik volkomen mat. Ik was blij dat er verder niemand thuis was, zodat ik tot mezelf kon komen. Maar ik had nog maar net mijn werkschoenen uitgedaan toen de deurbel ging. Lincoln was wel de laatste persoon die ik verwachtte, maar toen ik de deur opendeed, stond hij daar met zijn vrouw en zonder zijn lesmateriaal.
Voor het eerst was ik blij hem te zien. Ik vroeg ze binnen. We praatten en Lincoln vroeg naar mijn mans werk, onze vijf dochters en wat familiekwesties. Hij bleef niet lang, maar toen ze opstonden, vroeg Lincoln of hij een zegen op ons huis kon achterlaten. Daar was ik dankbaar voor en ik vroeg me af hoe hij wist dat een gebed welkom zou zijn. We knielden en ik hoorde hem niet alleen woorden van troost spreken, maar ook om een zegen van gemoedsrust vragen.
Op dat moment voelde ik dat er een vloedgolf van troost over mijn ziel spoelde. Ik wist toen dat de Heer de leiding had en dat alles in orde zou komen.
Mijn gebeden waren zo duidelijk en met zo veel geruststelling verhoord middels Lincoln, onze huisonderwijzer. Door zijn rentmeesterschap goed uit te oefenen en naar de ingevingen van de Heilige Geest te luisteren, kreeg ik een getuigenis van zijn heilige roeping.