Ingaan op de uitnodiging
Een van de gedenkwaardigste activiteiten waaraan ik als jongere heb deelgenomen was een groot dansfestival. Ik weet bijna zeker dat ik me nooit vrijwillig voor zo’n activiteit zou hebben opgegeven. Maar na enige overreding liet ik me overhalen om mee te doen, hoewel ik aanvankelijk niet erg enthousiast was.
We repeteerden veel, want het leren van de danspassen vergde veel tijd en oefening. Ik ben dankbaar voor toegewijde leerkrachten, voor een geduldige danspartner, en voor mijn moeder, die mijn kostuum naaide en me aanmoedigde om mijn best te doen.
Het festival werd in een stadion gehouden. Ik had nog nooit aan zo’n groot evenement deelgenomen. De toeschouwers werden vermaakt door de groepen die in kleurrijke kostuums hun dansen opvoerden. En het voetbalveld liep letterlijk vol met dansers toen we allemaal samen een slotnummer dansten. Het was een indrukwekkende show.
Ik genoot veel meer van het dansfestival dan ik had gedacht. Ik ging op een heel andere manier tegen de kerk aankijken. Ik zag grote groepen jongeren veel plezier hebben. Ik ontmoette nieuwe vrienden, ik ontwikkelde nieuwe vaardigheden en ik speelde een kleine rol in een grote productie die duizenden mensen vermaak bood.
Omdat ik was ingegaan op de uitnodiging om met dat festival mee te doen — en later in de kerk ben ingegaan op andere uitnodigingen — ben ik enorm gezegend, en heb ik de kans gehad om anderen tot zegen te zijn. Ik vind het een groot voorrecht dat ik als lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen zoveel prachtige ervaringen heb gehad.