Tot we elkaar weerzien
Samen het pad van de hoop bewandelen
In februari 1846 werden de pioniers van de kerk uit Nauvoo verdreven. Ze waren vol hoop dat ze vrede in Zion zouden vinden en liepen door Parley Street — wat nu het pad van de hoop heet — en staken de rivier de Mississippi over.
Ik bewandelde het pad van de hoop voor het eerst in de vroege lente. Er straalde goudkleurig licht en de schaduwen waren warm toen ik dat pad met aan weerszijden bomen bewandelde. Als fotografe concentreerde ik me alleen op de snelle sluitertijd, het diafragma en het schitterende licht dat ik met mijn lens zag.
Toen begon ik steeds meer te denken aan mijn voorouders die dit pad hadden bewandeld. Eerst dacht ik aan Jared en Cornelia met hun tweejarige zoontje. Ik voelde de koude lucht, maar die kou was niets vergeleken met de vorst waar Jared en zijn gezinnetje tijdens hun uittocht mee te maken kregen. Cornelia stierf ergens tussen Nauvoo en Salt Lake. Ik stelde me voor dat Jared huilde toen hij zijn zoontje oppakte en verder liep.
Omdat ik bang was dat het gevoel van hun aanwezigheid weg zou gaan, bleef ik foto’s maken terwijl mijn tranen me het zicht benamen. Toen herinnerde ik me de jonge Sarah, die met haar liefhebbende stiefmoeder in de laatste groep heiligen naar Nauvoo was vertrokken. Op een gegeven moment voedde onze liefdevolle hemelse Vader de mensen in het kamp met kwakkels. Daarna zwoegden ze met een dankbaar hart verder.
Mijn hart liep over van emoties. Het was net alsof Sarah naast me liep. Jared en Cornelia waren ook bij me met hun zoontje. Samen liepen we in het licht en in de schaduw, een samensmelting van het verleden en het heden op dit pad van hoop, dit pad van tranen. Ze waren bij me op een manier die ik niet uit kan leggen. Ze wekten een gezamenlijke liefde voor het evangelie van Jezus Christus in me op. Ik besefte dat mijn getuigenis in mij brandt omdat het in hen heeft gebrand, dat het van generatie op generatie is doorgegeven en dat iedereen het fundament voor de volgende generatie heeft gelegd. Ik huilde van dankbaarheid.
Mijn man had elders foto’s gemaakt, maar na een tijdje haalde hij me in. Toen ik hem vertelde wat ik voelde, stond hij dicht bij me. Net als die heiligen uit Nauvoo was hij de eerste in zijn familie die in het evangelie geloofde. En hij zou niet de laatste zijn die zou geloven, net als degenen die dit pad ruim honderdvijftig jaar geleden hebben bewandeld. Zijn en mijn getuigenis hebben het getuigenis van onze kinderen gevoed dat nu in hun hart brandt, net als het getuigenis van Jared, Cornelia en Sarah het getuigenis van duizenden van hun nakomelingen heeft gevoed.
Mijn man en ik vergaten het fotograferen, bewandelden samen langzaam de rest van het pad van de hoop en dachten in stilte aan wie ons waren voorgegaan.
Wandeling van geloof, Jed B. Thomas, kopiëren niet toegestaan