Leer de Italiaanse leden kennen

Als u Italië ooit bezoekt, krijgt u misschien de gelegenheid om er een avondmaalsdienst bij te wonen met de leden ter plaatse. Het land telt een honderdtal wijken en gemeenten. In Genua wandelt u door het doolhof van straatjes in het stadscentrum, voorbij het Piazza De Ferrari, naar de kerk die zich op de eerste verdieping van een kantoorgebouw bevindt. In Rome is het niet moeilijk om de diensten bij te wonen. De kerk heeft er immers gebouwen in drie stadsdelen. Als u zich in de buurt van L’Aquila bevindt, kunt u het prachtige nieuwe kerkgebouw aan de Via Avezzano bezoeken. Het oude kerkgebouw is namelijk in 2009 door een aardbeving verwoest.

Welke gemeente of wijk u ook bezoekt, u zult het geloof van de Italiaanse leden voelen als u in de kapel gaat zitten en de openingslofzang met hen zingt. Ze wonen in een gebied waar bijna niemand weet wie de mormonen zijn, in een land dat volledig de tradities van een andere godsdienst volgt. Ruim de helft van de 25.000 leden die vandaag de dag in Italië wonen, lieten zich na 1986 dopen — u zit dus wellicht naast een bekeerling. Als u uw buur vraagt hoe hij of zij de kerk heeft leren kennen, krijgt u misschien een verhaal te horen zoals die hieronder. Dit zijn ervaringen en getuigenissen van drie getrouwe Italiaanse leden.

Paola Fava (Genua)

Paola Fava is tien jaar lid van de kerk. Ze woont in Genua, een prachtige havenstad aan de noordwestelijke kust van Italië die bekend staat als de geboorteplaats van Christoffel Columbus en de oorsprong van de typisch Italiaanse delicatesse pesto. Haar man overleed in 2009. Ze heeft een hondje, Bak, en ze vult haar dagen met dienen in de kerk en werken aan haar familiegeschiedenis. Dit is haar bekeringsverhaal.

Enkele jaren geleden leerde ik een meisje kennen dat in Londen voor hetzelfde bedrijf werkte als ik. Ze was erg goed in haar werk en was een fantastische vriendin. Ik wist niet dat ze mormoon was. We correspondeerden vele jaren en telkens zei ze dat ze het erg druk had met haar kerk. Ik begreep niet hoe ze het er druk mee kon hebben. Op een dag schreef ze me dat ze ‘dopen voor de doden’ deed, en dat maakte me erg nieuwsgierig.

Een paar jaar later ging ik haar in Engeland opzoeken. Op zekere dag zaten we samen op het gras en vroeg ze me of we het even over God konden hebben. Wat raar, dacht ik, maar ik zei dat het goed was. Ze vroeg: ‘Wist je dat er in Amerika een jongen gouden platen gevonden heeft die een verslag bevatten van de vroegere bewoners van Amerika aan wie Christus is verschenen?’ Ze vertelde me ook dat die jongen de opdracht had gekregen om de oorspronkelijke kerk van Jezus Christus te herstellen, en dat hij dat ondanks heel wat tegenslag ook gedaan had.

Dat verhaal raakte me diep. Ik voelde dat het waar was, en die avond vond ik bij haar thuis een exemplaar van het Boek van Mormon op het nachtkastje. Maar ik was op dat ogenblik niet op zoek naar een andere godsdienst, ook al voelde ik me op geestelijk vlak niet echt lekker.

Op zekere dag schreef ze in een brief dat haar man lid van haar kerk geworden was en dat ze zich nog nooit zo gelukkig gevoeld had. Goed, ik moet echt meer over deze kerk te weten komen!, dacht ik. Ik belde naar het zendingskantoor en maakte een afspraak met de zendelingzusters.

Ze gaven me les in de kerkleer, waarna ik me liet dopen. Ik vergoot heel wat tranen en voelde me enorm gelukkig, en ik heb tot op de dag van vandaag ontelbare zegeningen ontvangen. Mijn bekering was het resultaat van het geduld en de volharding van een bijzondere vriendin. Zij was ervan overtuigd dat haar boodschap diep tot in mijn hart zou doordringen. Ik heb een grote verandering doorgaan, en ben eindelijk gelukkig in het geloof, omdat ik nu echt weet wie ik ben, waar ik vandaan kom en vooral waar ik heen wil.

Valentina Aranda (Rome)

De 33-jarige Valentina Aranda is blij dat ze heel haar leven in hetzelfde deel van Rome heeft gewoond, een stad die wereldwijd geliefd is om haar geschiedenis en kunst. Haar familieleden zijn uit verschillende delen van Italië afkomstig, wat haar leven met een variëteit aan tradities verrijkt. Ze had een veelbelovende marketingcarrière die ze onderbrak om voltijds voor haar twee dochters te zorgen. Hieronder vertelt ze hoe ze zich op 21-jarige leeftijd bekeerde.

Het begon allemaal met een exemplaar van het Boek van Mormon dat ik in de boekenkast van een vriendin zag staan. Het boek maakte me nieuwsgierig, en ik voelde me ertoe aangetrokken. Op een dag nam ik het uit de kast en begon erin te lezen — maar ik begreep er niet veel van. Ik vroeg de moeder van mijn vriendin om raad en ze zei dat ik moest bidden voor ik erin las.

De volgende avond bad ik en begon ik het begin van het boek te lezen. Het leek wel een ander boek dan de dag ervoor, en ik voelde iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Ik sprak erover met mijn vriendin en zei dat ik de daaropvolgende zondag graag met haar naar de kerk wou gaan.

Ik voelde me meteen thuis in de kerk. Het was vastenzondag en ik werd doordrongen van de Geest. Die zondag zal ik nooit vergeten. Ik leerde die ochtend de zendelingen kennen die me op weg naar de waarheid hielpen. Die twee engelen waren een echt geschenk, en ze zijn nog steeds goede vrienden van me.

Maar mijn geloof in Joseph Smith als profeet was mijn grootste, sterkste en stevigste getuigenis. Ik wist meteen dat hij een profeet van God was en een belangrijke opdracht had gekregen, en toen de zendelingen me over de herstelling hadden verteld, besloot ik me te laten dopen. Vijf weken na die eerste zondag in de kerk liet ik me dopen. Wat was dat fantastisch!

De kerk heeft me een nieuw leven gegeven. Ik ben gelukkig en zeker van mijn beslissing; ik ben aan mijn man en dochters verzegeld; ik heb nieuwe vrienden, de waarheid, de Schriften, de tempel en kan steeds tot mijn hemelse Vader bidden.

Ik kijk echt uit naar de Rometempel. Ik weet dat hij mij en de vele broeders en zusters die erop wachten tot zegen zal zijn.

Angelo Melone (L’Aquila)

Angelo Melone woont met zijn gezin in L’Aquila, een middeleeuws stadje in het midden van Italië. Hij is directeur fraudebestrijding bij de douane in L’Aquila en vindt veel voldoening in zijn werk. Zijn gezin is voor hem het allerbelangrijkst. Zijn vrouw, Elizabete, is Braziliaanse. Ze hebben twee dochters: Naomi (11) en Michela Alessandra (19). Hij liet zich dopen toen hij achttien jaar was.

Telkens als ik aan mijn bekering denk, dank ik de Heer dat ik de zendelingen van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen ben tegengekomen.

Ik ben geboren en getogen in Ortona dei Marsi, een dorpje nabij het nationale park Abruzzo, in de provincie L’Aquila. Toen ik achttien jaar was, namen de zendelingen contact op met mijn zus. Ze studeerde toen medicijnen aan de universiteit van Chieti en woonde in Pescara, waar een gemeente van de kerk was. Ze kreeg les en liet zich dopen.

Ik leerde de zendelingen kennen tijdens sporadische bezoekjes aan mijn zus. Ik was koppig en trachtte met behulp van de Bijbel aan te tonen dat de kerk valse leerstellingen verkondigde. Ik las bijna alle publicaties van de kerk, maar slaagde er niet in tegenstrijdigheden te vinden. Ik leerde daarentegen over de herstelling en het prachtige verhaal van het eerste visioen. Ik kwam erachter wat een getuigenis was en wilde er ook een ontwikkelen.

Op zekere zondag zei ik tegen de gemeentepresident in Pescara dat ik me nooit zou laten dopen; maar diep van binnen wist ik dat ik aan het veranderen was. Die week sloeg ik mijn exemplaar van het Boek van Mormon open, waarbij mijn oog op een lijst vragen viel die aan de binnenzijde van de vooromslag geplakt was. Ik stond stil bij de vraag: ‘Hoe kan ik geloof ontwikkelen?’ Volgens de lijst stond het antwoord in Alma 32, waar het woord van God met een zaadje vergeleken wordt.

Bij het bestuderen van dit hoofdstuk besefte ik dat mijn houding moest veranderen als ik een getuigenis wilde. Mijn hart was als een stuk grond waaruit het onkruid verwijderd moest worden. Ik moest al mijn vooroordelen en misvattingen over de kerk laten vallen. Dan pas kon ik het experiment uitproberen. Ik wilde het zaadje in mijn hart zaaien. Ik knielde en bad om te weten of de kerk hersteld was en of het Boek van Mormon echt uit deze herstelling voortkwam. De Geest die ik voelde, gaf me de bevestiging dat de kerk van Jezus Christus op aarde hersteld was. Ik liet me op 10 augustus 1978 dopen.

De daaropvolgende jaren waren erg spannend. Ik moest tien kilometer te voet afleggen en daarna drie uur met de trein reizen om naar de kerk te gaan. Maar het was het waard! Die kleine opofferingen hebben me zoveel vreugde en zegeningen opgeleverd: mijn huwelijk met Elizabete in 1990 in de São Paulotempel (Brazilië), en de geboorte van onze twee fantastische dochters, Michela en Naomi.