Stekkerloos ouderschap
De Heiland sprak drie eenvoudige woorden uit: ‘Ziet uw kleinen.’ De Nephieten lieten hun ogen op hun kinderen rusten. En wat daarna gebeurde is een van de heiligste gebeurtenissen in de Schriften. (Zie 3 Nephi 17:23–24.)
Ik had mijn eerste ervaring met ‘zien’ toen mijn oudste dochter een pasgeboren baby was. Haar zachte, aanhoudende gehuil had me rond middernacht wakker gemaakt, en ik wilde haar net voeden toen het gebeurde. Ze opende haar oogjes en keek me enkele lange, kostbare momenten recht in de ogen. Terwijl zij en ik elkaar voor de eerste keer echt ‘zagen’, voelde ik enigszins de draagwijdte van de eeuwige band die we zouden hebben.
De neurobiologie bevestigt hoe belangrijk het is dat ouder en kind elkaar ‘zien’. Volgens neurobioloog dokter Allan N. Schore is de non-verbale communicatie van de ‘wederzijdse blik’ essentieel voor de goede ontwikkeling van het kinderbrein.1 In latere jaren blijft deze band beslissend voor de ontwikkeling van het verstand, hart en de geest van onze kinderen.
‘Zien’ is niet zomaar een ongeïnteresseerde, vluchtige blik. Het is met hart en geest aandacht voor elkaar hebben. Het is gerichte aandacht waarmee men aangeeft: ‘Ik zie je. Je bent belangrijk voor me.’
Voor de ouders van vandaag vergt dit soort zien vaak de discipline om de stekker uit het stopcontact te trekken, een bewuste keuze om ons van ons beeldscherm af te wenden en onze elektronische apparaten uit te schakelen. Het kan inhouden dat we de verleiding weerstaan om onze sms-berichtjes na te kijken of door de posts op onze sociale media te bladeren. Misschien moeten we zorgvuldige persoonlijke en gezinsregels rond het gebruik van media opstellen die onze geheiligde tijd in gezinsverband beschermen.
Door ernaar te streven om onze kleinen vaker en beter te zien, voeden we de eigenwaarde van onze kinderen, verrijken we onze banden met elkaar, en genieten we meer van de geheiligde momenten waarop we in het hart van onze kinderen kijken.
Foto-illustratie David Stoker