De weg naar de kerk terugvinden
De auteur woont in Californië (VS).
Ik zocht buiten het evangelie naar antwoorden, maar vond alleen maar leegte.
Foto-illustratie Nathaniel Ray Edwards
Ik ben in De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen opgegroeid, maar toen ik aan de universiteit studeerde, vond ik dat ik de kerk niet meer nodig had. Ik begon aan een oppervlakkige, egoïstische zoektocht naar ‘waarheid’ in andere plekken. Ik vond geen antwoorden die me gemoedsrust of vreugde gaven en viel ten prooi aan diepe, geestelijke duisternis. Ik dacht niet dat ik ooit nog gelukkig zou worden.
Maar ik herinnerde me nog wel dat ik gelukkiger was als actief lid van de kerk. Ik begon opnieuw aan de routine van actief zijn in de kerk, in de hoop dat ik verlost zou worden van de somberheid die mijn leven overheerste. Maar mijn halfslachtige pogingen boekten weinig resultaat. Ik concentreerde me op mijn studies en hoopte dat het me zou afleiden van de leegheid in mijn binnenste. Dat werkte tijdelijk, maar was geen echte oplossing.
Na wat te hebben rondgedwaald zonder dat ik er ook maar iets mee bereikt, besloot ik mijn opleiding te onderbreken en te gaan reizen. Ik had wat geld gespaard, maar niet genoeg voor een langere periode. Voor ik vertrok nam ik me voor om echt geloof te oefenen door tiende over mijn bescheiden spaargeld te betalen. Dat was niet makkelijk. Ik zou ver van huis zijn, en spoedig platzak. Maar ik hoopte nog steeds dat er een God was en ik wist dat ik zijn hulp nodig had.
Ik schreef een cheque voor mijn tiende uit, stuurde die op naar mijn bisschop, nam mijn boek-van-mormon mee en vertrok. Ik voelde de warmte van de Geest bijna onmiddellijk. Tot mijn verbazing werden mijn twijfel en verdriet vervangen door begrip en optimisme. Van Idaho (VS) tot Washington D.C. (VS) reikten leden van de kerk me de hand en ondersteunden me in het ontwikkelen van geloof en rechtschapen verlangens. Het leek wel of ik overal thuis was.
Na een korte periode wist ik dat ik mijn reis zou afbreken — niet omdat ik te weinig geld had, maar omdat ik aan een veel betere reis wilde beginnen. Na mijn thuiskomst sprak ik met mijn bisschop en ringpresident. Met hun hulp ging ik kort daarop op zending.
Telkens als ik nu mijn tiende betaal of met kerkleiders praat, denk ik terug aan het ‘begin’ van mijn echte bekering. Sindsdien heb ik goede en slechte tijden gekend, maar ik heb mijn best gedaan om op geestelijk vlak sterk te blijven. Ik zal altijd dankbaar zijn dat mijn hemelse Vader mijn bescheiden gift van geloof aanvaardde en zijn arm liefdevol naar mij uitstrekte.