Asa ang Hustisya, Gugma, ug Kalooy Mag-abut
Ni Elder Jeffrey R. Holland
Sa Korum sa Napulog Duha ka mga Apostoles
Si Jesukristo nag-antus, namatay, ug nabanhaw aron Siya makabayaw kanato ngadto sa kinabuhing dayon.
Walay bisan unsa nga pisi, higut, o ekipo nga pangkatkat, ang duha ka managsuon—si Jimmy, edad 14, ug John, edad 19 (dili nila tinuod nga pangalan)—misulay pagkatkat sa usa ka tiptip nga pangpang sa Snow Canyon State Park sa among lugar sa habagatang Utah. Duol na sa tumoy sa ilang pagkatkat, ilang nadiskobrehan nga dunay nagsiwil nga bato nga mibabag sa ilang hapit na mahuman nga pagsaka. Maglisud sila og labang niini, apan dili usab sila makaatras niini karon. Natanggong sila. Human sa mainampingong pagmaniobra, nakakita si John og paagi nga maduso niya ang iyang manghud ibabaw sa nagsiwil nga bato. Apan siya mismo walay paagi nga makasaka. Sa sige niya og pangita og kakuptan o katumban, mas nisamot ang iyang pagpamikog. Nakulbaan na siya og maayo, ug nahadlok nga basin mamatay siya.
Dili na siya makapundo pa og dugay, nakahukom si John nga ang bugtong niyang mabuhat mao ang paglukso pataas aron makakupot sa tumoy sa nagsiwil nga bato. Kon molampus, tingali, sa kusgan niyang mga bukton, mabira niya pasaka ang iyang kaugalingon.
Sa iyang kaugalingong mga pulong, miingon siya:
“Sa wala pa ko molukso akong giingnan si Jimmy sa pagpangita og lig-on nga sanga sa kahoy nga matunol nako, bisan nasayud ko nga walay ingon niana ning batoon nga taluktok. Desperado lamang kadto nga paglingla. Kon pakyas ang akong paglukso, ako lang gisiguro nga ang akong manghud dili makakita nako nga mahulog ngadto sa akong kamatayon.
“Gihulat nga mawagtang siya, mihimo ko sa akong katapusang ampo—nga gusto nakong masayran sa akong pamilya unsa nako sila kamahal ug nga si Jimmy luwas nga makauli nga siya ra—dayon milukso ko. Kusog ang akong pagsikad nga milapas ang akong mga bukton ibabaw sa nagsiwil nga bato hapit sa akong mga siko. Apan sa pagdagpi sa akong mga kamot sa ibabaw sa bato, mga nagkatag nga balas ra ang akong nahikapan. Nakahinumdom gihapon ko sa balason nakong nahikapan samtang nagbitay ko—walay ngilit, walay gansang, walay makuptan o magunitan. Gibati nako ang akong mga tudlo nga midailos og hinay sa balason nga nawong sa bato. Nasayud ko nga natapos na ang akong kinabuhi.
“Apan sa kalit, sama sa usa ka kilat sa unos atol sa ting-init, duha ka kamot ang mikab-ut gikan sa ibabaw sa pangpang, kusganon ug determinadong mikupot sa akong mga pulso bisan sa kagagmay niini. Ang akong matinud-anong manghud wala mobiya aron mangita og sanga sa kahoy nga siguradong wala. Nakatag-an sa unsay akong planong buhaton, wala gayud siya mopalayo bisan usa ka pulgada. Naghulat lang siya—sa hilum, halos dili moginhawa—hingpit nga nasayud nga mosulay ko sa paglukso. Sa dihang gihimo nako, iya kong gikuptan, gigunitan, ug wala motugot nga ako mahulog. Kadtong kusgan nga mga bukton sa igsoon miluwas sa akong kinabuhi nianang adlawa samtang nagbitay ko nga nag-ungaw sa siguradong kamatayon.”1
Minahal kong mga kaigsoonan, karon ang Dominggo sa Pasko sa Pagkabanhaw. Bisan og gikinahanglan nga kanunay kitang mohinumdom (misaad kita niini sa atong sinemana nga pag-ampo sa sakrament), kini ang labing sagradong adlaw sa tuig nga espesyal natong hinumduman ang mahigugmaon ug determinadong paningkamot sa atong igsoon nga luwason kita gikan sa atong mga kapakyasan ug mga kahuyang, gikan sa atong mga kasub-anan ug mga sala. Gamit ang istorya nga gisugid sa pamilya ni John ug Jimmy, magpasalamat ko sa Pag-ula ug Pagkabanhaw ni Ginoong Jesukristo ug moila sa mga panghitabo diha sa balaang plano sa Dios nga naggiya ngadto ug naghatag og kahulugan sa “gugmang gitanyag ni Jesus [kanato].”2
Sa atong nagkakalibutanon nga katilingban, dili komon ug dili popular nga mamulong kabahin ni Adan ug Eva o sa ilang “swerte nga pagkapukan” ngadto sa pagka-mortal. Bisan pa niana ang yanong kamatuoran mao nga kita dili hingpit nga makasabut sa Pag-ula ug Pagkabanhaw ni Jesukristo ug dili nato igong masabtan ang talagsaong katuyoan sa Iyang pagkatawo o sa Iyang kamatayon—sa laing pagkasulti, dili masaulog sa tinud-anay ang Pasko o ang Pasko sa Pagkabanhaw—kon dili masabtan nga adunay tinuod nga Adan ug Eva nga napukan gikan sa Eden lakip na ang tanang sangputanan niana nga pagkapukan.
Wala ko masayud sa mga detalye unsay nahitabo sa kalibutan sa wala pa kana, apan nasayud ko nga silang duha gilalang sa Dios, nga nakapuyo sila nga sila ra sa paraisohanong dapit diin walay tawhanong kamatayon ni umaabut nga pamilya, ug nga pinaagi sa sunod-sunod nga mga pagpili sila nakalapas sa sugo sa Dios nga kinahanglang mobiya sila sa tanamang dapit apan nagtugot kanila sa pagbaton og mga anak sa dili pa mamatay.3 Aron pagdugang og kaguol ug kalisud sa ilang kahimtang, ang ilang kalapasan usab dunay espirituhanong sangputanan, mipahimulag kanila gikan sa presensya sa Dios hangtud sa kahangturan. Tungod kay natawo kita sa napukan nga kalibutan ug tungod kay kita usab molapas sa mga balaod sa Dios, kita usab gihukman og sama nga silot nga giatubang ni Adan ug Eva.
Pagkapait nga kahimtang! Ang tibuok kaliwatan sa tawo—matag lalaki, babaye, ug bata nagpadulong ngadto sa permanenteng pagkamatay sa lawas, ngadto sa mahangturong kasakit sa espiritu. Mao ba kana ang angayng mahitabo sa kinabuhi? Kini ba ang katapusang resulta sa tawhanong kasinatian? Kitang tanan nagbitay lang ba sa tugnaw nga pangpang diha sa walay pagpakabana nga uniberso, ang matag usa nangitag suporta, ang matag usa nangita og kakuptan—walay bisan unsa gawas sa balas nga midailos ilawom sa atong mga tudlo, walay makaluwas kanato, walay makuptan, ni mokupot kanato? Bugtong katuyoan ba sa atong kinabuhi ang haw-ang nga pagpakabuhi—mohunat kutob sa mahimo ning kinabuhia, molahutay sa gitagal kanato nga setenta ka tuig, dayon mapakyas ug mapukan, ug padayon nga mapukan sa kahangturan?
Ang tubag niadtong mga pangutana mao ang usa ka klaro ug mahangturong dili! Uban sa karaan ug modernong mga propeta, ako mopamatuod nga “tanan nga mga butang nahimo diha sa kaalam kaniya kinsa nasayud sa tanan nga mga butang.”4 Busa, gikan sa higayon nga kadtong unang mga ginikanan migawas sa Tanaman sa Eden, ang Dios ug ang Amahan natong tanan, nga nakita na ang desisyon ni Adan ug Eva, mipadala sa mga anghel sa langit aron sa pagpahayag ngadto kanila—ug tadlas sa kapanahunan ngari kanato—nga kining tanan gidesinyo alang sa atong mahangturong kalipay. Kabahin sa Iyang balaang plano nga mihatag og usa ka Manluluwas, ang Anak sa Dios Mismo—ang laing “Adan,” nga maoy tawag ni Apostol Pablo Kaniya5—nga moabut sa tunga-tunga sa panahon aron motubos sa kalapasan sa unang Adan. Ang Pag-ula hingpit nga mobuntog sa pisikal nga kamatayon, walay kondisyon nga naghatag sa pagkabanhaw ngadto sa matag tawo kinsa natawo o matawo pa dinhi sa kalibutan. Sa kalooy kini mohatag usab og kapasayloan sa personal nga mga sala sa tanan, gikan ni Adan hangtud sa katapusan sa kalibutan, sumala sa paghinulsol ug pagkamasulundon sa balaan nga mga sugo.
Isip usa sa Iyang gi-orden nga mga saksi, ako mopahayag ning buntag sa Pasko sa Pagkabanhaw nga si Jesus nga Nazaretnon mao ang Manluluwas sa kalibutan, ang “katapusang Adan,”6 ang Tigsulat ug Maghihingpit sa atong hugot nga pagtuo, ang Alpha ug Omega sa kinabuhing dayon. “Kay maingon nga diha kang Adan ang tanan nangamatay, maingon man usab diha kang Kristo ang tanan mangabuhi,”7 si Pablo namahayag. Ug gikan sa propeta-patriyarka nga si Lehi: “Si Adan napukan aron ang mga tawo mahimo. … Ug ang Mesiyas moanhi sa kahingpitan sa panahon, nga aron siya motubos sa mga katawhan gikan sa pagkapukan.”8 Labing kompleto sa tanan, si propeta Jacob sa Basahon ni Mormon mitudlo isip kabahin sa duha ka adlaw nga pagwali sa Pag-ula ni Jesukristo nga “ang pagkabanhaw kinahanglan … modangat … tungod sa pagkapukan.”9
Karon kita magsaulog sa gasa sa kadaugan batok sa matag pagkapukan nga atong nasinati, matag kasubo nga atong nasayran, matag kasagmuyo, matag kahadlok nga atong giatubang—gawas pa sa atong pagkabanhaw gikan sa kamatayon ug kapasayloan sa atong mga sala. Kana nga kadaugan anaa kanato tungod sa mga panghitabo sa usa ka tapos sa semana sama niini sobra sa duha ka libo ka tuig na ang milabay didto sa Jerusalem.
Nagsugod diha sa espirituhanong kasakit sa Tanaman sa Getsemani, ngadto sa Paglansang sa krus sa Kalbaryo, ug natapos sa usa ka matahum nga buntag sa Dominggo sulod sa gidonar nga lubnganan, usa ka tawo nga walay sala, putli, ug balaan, ang Anak sa Dios Mismo, mibuhat sa unsay wala sukad mabuhat sa patay na nga tawo. Ubos sa Iyang gahum, nabanhaw Siya, wala na gayud nahimulag ang Iyang lawas sa Iyang espiritu pag-usab. Sa Iyang kaugalingong kabubut-on, Iyang gitangtang ang panapton diin Siya giputos, mainampingong gibutang ang panyo nga gibutang ibabaw sa Iyang nawong “nga linukot sa usa ka dapit,”10 ang kasulatan nag-ingon.
Kana nga unang Pasko sa Pagkabanhaw nga nagsunod sa adlaw sa Pag-ula ug Pagkabanhaw naglangkob sa labing importanteng higayon, labing talagsaong sakripisyo, labing mahinungdanong pagpakita sa balaanong gugma nga sukad napakita sa kasaysayan sa kalibutan. Si Jesukristo, ang Bugtong Anak sa Dios, nag-antus, namatay, ug mibangon gikan sa kamatayon aron nga Siya, sama sa kilat sa usa ka unos sa ting-init, mogunit kanato sa atong pagkahulog, mogunit kanato sa tanan Niyang kusog, ug pinaagi sa atong kamaunungon Kaniya mobayaw kanato ngadto sa kinabuhing dayon.
Niining Pasko sa Pagkabanhaw nagpasalamat ko Kaniya ug sa Amahan kinsa mihatag Niya ngari kanato, nga si Jesus sa gihapon mobarug nga madaugon ibabaw sa kamatayon, bisan tuod nagbarug Siya sa samarang mga tiil. Niining Pasko sa Pagkabanhaw nagpasalamat ko Kaniya ug sa Amahan, kinsa mihatag Niya kanato, nga si Jesus naghatag gihapon kanato og walay katapusang grasya, bisan tuod naghatag Siya niini uban sa mga palad ug pulso nga samaran. Niining Pasko sa Pagkabanhaw nagpasalamat ko Kaniya ug sa Amahan kinsa mihatag Niya ngari kanato nga kita makaawit diha sa gipasingutan nga tanaman, gilansangan nga krus, ug sa walay sulod nga mahimayaong lubnganan:
Sa sagradong pangalan sa nabanhaw nga si Jesukristo, amen.