Kabatan-onan
Nag-ampo alang sa Kalinaw
Ang tagsulat nagpuyo sa Arizona, USA.
Ang akong mga ginikanan sa kasagaran motambong og mga miting human sa pagsimba, ug ako ang magbantay sa akong tulo ka manghod nga lalaki ug tabangan silang makapaniudto—bisan og dali ra silang masuko ug gutom na. Sa kasagaran kon magsugod na sila og away, masulbad dayon nako ang gamayng problema. Apan usahay lisud ang pagpahunong kon magsugod na ang away kay samokan ko.
Usa ka hapon, ang akong mga igsoon dili gyud magkasinabut. Akong nakita nga ang akong paningkamot nga mag-uli sila mipasamot ra hinoon kay naglagot ko. Mao nga nagluto ra ko’g akong pagkaon sa paniudto ug naghilom na lang. Sa katapusan, mipahibalo ko nga, “Mag-ampo ko. Mahimo bang maghilum ta og kadiyot?” Dihang nahilom na sila, nangayo ko og panalangin sa pagkaon. Sa wala pa nako tapusa ang akong pag-ampo, midugang ko, “Ug palihug tabangi mi nga mahimong tigpangita og kalinaw.”
Sa una, sama og wala ra sila kadungog ug nagsugod na sab og away. Gisaput ko apan nasayud kong gikinahanglan ko nga magmahigugmaon ug kalma kutob sa mahimo kay bag-o lang kong nag-ampo og kalinaw. Human sa usa ka minuto, mibati ko og hilabihan nga kahilom. Mikaon ko nga walay gisulti, ug sa kadugayan ang mga bata mihunong sa pag-away. Akong naamguhan nga ang kalinaw nga akong gibati maoy tubag sa yano nakong pag-ampo. Nag-ampo ko nga mahimong tighimo og kalinaw, ug ang akong Langitnong Amahan mitabang nako nga magpabiling kalma dihang nindot na unta kaayong isingka. Ug nasayud ko nga Siya sa tinuod makahatag nato og kalinaw.