คนหนุ่มสาว
มุมมองเกี่ยวกับช่วงเวลาที่มืดมนหม่นหมองเหล่านั้น
ภาพถ่ายจาก Getty Images
เราทุกคนล้วนมีวันมืดมนหม่นหมองที่เรารู้สึกเหมือนไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ ในช่วงเวลาเหล่านั้น เราอาจถามตัวเราว่า “ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมต้องตอนนี้ ฉันจะอดทนกับสิ่งนี้ได้อย่างไร” โชคดีที่ เราไม่ได้ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว เราสามารถพึ่งพาการนำทางด้วยความรักของพระบิดาบนสวรรค์
เมื่อดิฉันอายุยังน้อย ดิฉันเคยบ่นและตั้งคำถามเกี่ยวกับความยากลำบากที่ดิฉันประสบ—จนกระทั่งเกิดเรื่องบางอย่างที่ส่งผลกระทบถาวรต่อชีวิตดิฉัน นั่นคือ ดิฉันประสบอุบัติเหตุซึ่งทำให้ดิฉันสูญเสียนิ้วมือซ้ายทั้งหมด ยากพอๆ กับที่ต้องอดทนคือ การทดลองครั้งนั้นสอนให้ดิฉันวางใจพระบิดาบนสวรรค์ และแม้มีการทดลองนี้ แต่ดิฉันเรียนรู้ว่าต้องมองโลกในแง่ดี สำนึกคุณ และอย่ายอมแพ้ บางอย่างในตัวดิฉันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง และดิฉันรู้สึกว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงหยิบยื่นความรักต่อเราและทรงนำเราผ่านเรื่องยากๆ ทั้งหมดที่เราประสบในชีวิต ท่านสามารถอ่านเรื่องราวของดิฉันได้ในรูปแบบดิจิทัลของฉบับนี้
ในบทความของฮีเลียตาหน้า 44 เธอเตือนเราเช่นกันว่าเรามีความสุขได้แม้อยู่ท่ามกลางไฟหลอมและมองไปที่อนาคตด้วยศรัทธา ในบทความดิจิทัลเท่านั้น ลีเดียเตือนให้เรา มองหาจุดประสงค์ในการทดลองของเรา การทดลองช่วยให้เราเป็นเหมือนพระบิดาบนสวรรค์ของเรา และในหน้า 48 บริกซ์ตันเป็นพยานว่าแม้พระผู้ช่วยให้รอดทรงสามารถเยียวยาบาดแผลของเรา รวมทั้งความท้าทายในเรื่องสุขภาพจิต แต่บางครั้งจำเป็น—และส่วนมากแล้วไม่เป็นไร—ต้องขอให้คนอื่นช่วย
ดิฉันรู้สุดหัวใจว่า ความยากลำบากทุกอย่าง—ทุกเวลาที่มืดมนหม่นหมองในชีวิตเรา—สามารถนำไปสู่จุดประสงค์อันศักดิ์สิทธิ์ และจุดประสงค์นั้นคือขัดเกลาเราและเปลี่ยนเราทั้งนี้เพื่อสักวันหนึ่งเราจะดีพร้อมเหมือนพระบิดาบนสวรรค์ของเรา
รัก
เจนนิเฟอร์