Vertrouwen is voor mij de essentie van geloof

Mijn naam is René van de Meerakker, ik ben 52 jaar oud, woon met mijn vrouw Yanina in Capelle aan den IJssel en ben op 15 januari van dit jaar gedoopt in De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Ongeveer een jaar geleden ben ik begonnen het Boek van Mormon te lezen. Ik deed dat aanvankelijk louter uit interesse nadat ik mijn vrouw Yanina had leren kennen. We spraken veel over verschillende onderwerpen, dus ook over het geloof. We spraken over God, Jezus Christus en het hiernamaals. Yanina heeft een heel sterk getuigenis, maar is een tijdje minder actief in de kerk geweest nadat zij teleurgesteld was in sommige leden van de kerk. Ik ben zelf katholiek opgevoed en heb mijn hele leven geloofd in Jezus Christus. Maar vanaf mijn puberteit had ik steeds minder aﬃniteit met de kerk, zoals dat gaat met pubers. Ik stopte met het bezoeken van kerkdiensten maar ben wel altijd blijven bidden. Toch worstelde ik met mijn geloof. Ik geloofde wel, maar wist niet goed hoe ik daar uitdrukking aan moest geven.

Toen ik begon te lezen in het Boek van Mormon, wist ik al vrij snel dat dit niet vrijblijvend was. Dit was een bijzonder boek en kort gezegd waren er maar twee mogelijkheden: ofwel het boek was waar, ofwel het boek was een verzinsel. Ik begreep dat ik na lezing ervan een knoop daarover zou moeten doorhakken. Ik vond het Boek van Mormon een fascinerend boek, maar sommige passages vond ik moeilijk te begrijpen. Ik stuitte op een intrigerende passage uit Alma, waarin werd gesteld dat geloof geen volmaakte kennis, maar als een zaadje is. En dat als je je hart openstelt voor dat zaadje, en als je verlangt te geloven, het zaadje zal groeien als het een goed zaadje is. Dat sprak mij aan. Ik dacht: Oke, we zullen zien of het zaadje in mij zal groeien. En dat deed het. Naarmate ik meer las, raakte ik steeds meer onder de indruk van de kracht, de complexiteit en de gelaagdheid van het Boek van Mormon. Ik leerde ook dat er chiasmen kruisstellingen in voorkwamen die je er alleen na zorgvuldig bestuderen uithaalde. Ik las niet alleen het Boek van Mormon, maar bestudeerde ook websites van de kerk. Ook haalde ik mijn oude kinderbijbel onder het stof vandaan. Ik las een indrukwekkende biografie van Joseph Smith, ‘Rough Stone Rolling’, van Richard Bushman. Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat het Boek van Mormon niet verzonnen kon zijn door een ongeletterde jongeman van 22 jaar oud die volgens zijn moeder niet eens een brief kon schrijven.

Ik ging een paar keer met Yanina mee naar de kerk en keek naar verschillende conferenties. Ik raakte onder de indruk van de cultuur binnen de kerk, die er een was van zélf uitzoeken, willen weten en kritische vragen stellen. Ik vond de mensen open-minded en niet dogmatisch. Ook het belang van de vrije wil, die zo werd benadrukt, sprak mij heel erg aan. Kortom: ik realiseerde me dat dit wel eens de geschikte kerk voor mij zou kunnen zijn. Ondanks de ongemakken van het coronavirus leerde ik in de wijk Rotterdam 1 veel geïnspireerde leden kennen, die mij de inzichten gaven die ik op dat moment nodig had. Ook leerde ik de zendelingen Osgood en Gardner kennen, met wie ik fijne gesprekken had. Na verloop van tijd stelden zij mij de logische vraag of ik mij wilde laten dopen. Ik aarzelde toen en vroeg mij af of ik daar wel klaar voor was. Zij raadden mij aan om veel te bidden en het aan God te vragen. Dat heb ik toen gedaan. Ik heb vaak en lang gebeden, maar helaas kreeg ik geen antwoord van God. Het leek wel alsof mijn hoofd geloofde dat het Boek van Mormon waar was, maar mijn hart er zich niet voor had opengesteld. Ik bad nogmaals, maar het bleef stil en ik vroeg mij vertwijfeld af wat ik verkeerd deed.

Totdat ik op een zondagochtend met de zendelingen over vertrouwen sprak. Opeens zag ik een beeld voor me van een jongetje dat een spelletje met zijn vader speelde. Het jongetje liet zich zonder achterom te kijken achterover vallen, zodat zijn vader hem kon opvangen. Ik zag ook een ander jongetje, dat dat vertrouwen niet had en voortdurend achterom keek om te controleren of zijn vader hem wel zou opvangen. Ik realiseerde me met een schok dat ik dat tweede jongetje was. Voor mij waren er bij dat besef twee dingen van belang. Allereerst realiseerde ik me dat vertrouwen de essentie van geloof is. Ik hoopte op een teken van God, maar God wilde juist dat ík Hem vertrouwde. Net als het jongetje dat niet achterom kijkt voordat hij zich laat vallen. Ten tweede realiseerde ik me dat geloof is als het jezelf naar achteren laten vallen. Geloof, met andere woorden, is een actieve daad. God de Vader zal je opvangen, maar jíj zult het moeten doen, jíj zult initiatief moeten nemen. Toen viel het kwartje voor mij en wist ik: ik laat mij dopen. Overigens wist ik toen nog niet dat dopen ook letterlijk inhoudt dat je je achterover laat vallen. Tijdens het gesprek met de zendelingen was de Heilige Geest heel sterk aanwezig. Ik voelde een enorme rust en heb geen moment meer getwijfeld. Ik moest denken aan de woorden van ouderling Richard Scott van het Quorum der Twaalf Apostelen. Hij heeft gezegd dat een antwoord op je gebed zelden onmiddellijk zal komen. Het komt in stukjes en beetjes, zodat jíj kunt groeien. Het komt op de momenten dat je het ’t minst verwacht en op een manier die je niet verwacht. Ook, en dat was voor mij het belangrijkst, op de manier die voor jou het beste is. Eerder zei ik dat mijn hart zich nog niet had opengesteld voor het geloof. Maar ik ben erachter gekomen dat dit niet waar is. De Heilige Geest is wel degelijk eerder bij mij geweest. Ik heb Hem heel sterk gevoeld toen mijn dochter Selina geboren werd. Ik heb hem ook gevoeld bij het luisteren naar de late strijkkwartetten van Beethoven, die ik zó mooi vind dat ik het bestaan ervan altijd heb beschouwd als het bewijs dat God bestaat.

Ik weet nu dat het Boek van Mormon waar is, met mijn hoofd en met mijn hart. Ik weet dat Jezus Christus leeft. Ik weet dat Joseph Smith zijn ware profeet was. Ik weet dat geloof een kwestie is van vertrouwen en van zélf actie ondernemen. Geloof is nooit een gespreid bedje. Tot slot wil ik mijn lieve vrouw Yanina bedanken. Zonder haar had ik nooit tot mijn getuigenis kunnen komen. Zij heeft mij geleerd wat geloof betekent en dat liefde voor God zich ook kan uiten in liefde voor je medemens. Dit alles getuig ik in de naam van Jezus Christus. Amen.

Mijn getuigenis heb ik ik onlangs ook gedeeld in de podcast De Kast van Mormon. https://www.dekastvanmormon.info/2021/aflevering-58-interview-met-rene