‘Waar de Heer mij nodig had’, Liahona, februari 2023.
Geloofsportret
Waar de Heer mij nodig had
Ik hoopte dat ik naar Afrika op zending zou worden geroepen, maar de Heer had me in een ander deel van zijn wijngaard nodig.
Foto, Cody Bell
Allebei mijn ouders zijn in Kenia lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen geworden. Ze vervulden beiden een voltijdzending. Van jongs af aan leerden ze mij dat ik ook een zending zou vervullen. Ik keek ernaar uit.
Negen maanden voordat ik op zending werd geroepen, verhuisde ik van Kenia naar New Jersey (VS). Mijn moeder werkte daar. Toen ik mijn zendingsaanvraag indiende, leek het me cool om voor mijn zending terug naar Afrika te gaan. Ik hoopte dat ik daarvoor zou worden geroepen.
Maar in mijn zendingsoproep stond dat ik naar het zendingsgebied Spokane (Washington, VS) zou gaan en dat ik mijn zending in het Engels zou vervullen. Ik wist niet eens waar Spokane lag, maar de eerste gedachte die ik van de Geest kreeg, was: daar heeft de Heer je nodig.
Toen ik een paar maanden later in Spokane landde, werd ik door de zendingspresident opgehaald. Hij stelde me direct een vraag: ‘Ik heb je aanvraag bekeken. Spreek je echt Swahili?’
‘Ja’, antwoordde ik. ‘Ik ben opgegroeid met Swahili en Engels.’
‘Oké,’ zei hij, ‘dan is je zendingsoproep hierbij aangepast. Je zult hier niet Engels maar Swahili spreken.’
Hij had gebeden om een zendeling die Swahili sprak. Sommige zendelingen in het zendingsgebied hadden zelfs geprobeerd Swahili te leren. Ik kwam er al snel achter waarom.
In Spokane was een grote groep vluchtelingen uit de Oost-Afrikaanse landen Tanzania, Kenia, Burundi, Rwanda en Oeganda terechtgekomen. Veel van die vluchtelingen kwamen oorspronkelijk uit de Democratische Republiek Congo. Zij spraken een variant van het Swahili dat ik sprak, maar we begrepen elkaar wel. Uiteindelijk heb ik mijn hele zending in dezelfde wijk in Spokane gediend, om die vluchtelingen les te geven.
Liefde was het belangrijkst
Leden van de kerk zeggen weleens: ‘Mensen geven niet om wat je weet, totdat ze weten hoeveel je om ze geeft.’ Tijdens mijn zending heb ik geleerd dat dit absoluut op zendingswerk van toepassing is.
Veel vluchtelingen die we onderwezen, kwamen uit de landen waar conflicten en oorlogen woedden. Ze hadden vreselijke dingen gezien, die het verstand te boven gaan. Ze hadden pure haat gezien. Mensen kunnen elkaar akelige dingen aandoen. Velen van hen waren hun geloof in de mensheid kwijt, omdat ze voor hun leven hadden moeten rennen.
Toen wij hen begonnen te onderwijzen, was het niet zozeer onze evangeliekennis die ze tot Christus bracht. Het ging er meer om dat de zendelingen en de wijkleden hun christelijke liefde gaven. Door liefde en zorg te tonen, kregen ze weer hoop. Ze zagen dat er nog steeds goede mensen waren. En ook dat de goede mensen die ze in de wijk leerden kennen, iets met het evangelie van Jezus Christus vandoen hadden. Ze wilden die liefde voelen en er deel van uitmaken, dus kwamen ze naar de kerk en bleven ze terugkomen.
‘Er is zoveel liefde in jullie kerk’, zei een man die we lesgaven.
Voordat we leden konden vragen om de Afrikaanse mensen onder hun hoede te nemen, werden we al door leden in de wijk Lincoln Heights benaderd met de vraag hoe ze konden helpen. De vluchtelingen zeiden vaak: ‘Deze persoon heeft ons hiermee geholpen en die persoon heeft ons daarmee geholpen.’ De wijk begon zelfs een zondagsschool in het Swahili.
De wijkleden hadden de Afrikaanse mensen zo lief, dat die bij de kerk wilden horen. Liefde was de belangrijkste factor in ons succes onder de Swahilis. Sommige leden haalden ze op om naar de kerk te gaan, andere waren gastgezin, bezochten de gezinnen en hielpen gezinnen achter de schermen. En de bisschop van de wijk, Philip Huber, die zijn best deed om Swahili te leren, was er altijd bij om zijn liefde en steun te tonen. Ik had geen betere wijk kunnen vragen om mee samen te werken.
Dit is zijn werk
Wij zijn allemaal kinderen van God. Hij kent ons en zal ons inzetten in gebieden waar we Hem het beste met onze unieke vaardigheden kunnen dienen. Dit is zijn werk. Het is niet ons werk. Hij plaatst ons waar Hij weet dat we het beste kunnen zijn. Als zendelingen hun oproep krijgen, gaan ze misschien niet naar de plek waar ze heen willen, maar de Heer stuurt ze zeker naar de plaats waar Hij wil dat ze naartoe gaan. De plek waar Hij ze naartoe stuurt, is het land waar Hij mensen heeft voorbereid die ze binnenlaten.
Toen ik in Spokane aankwam, bekroop mij het gevoel dat ik voor een zending niet per se naar Afrika hoefde. Spokane was per slot van rekening een klein stukje Afrika in Amerika.
Soms denk ik aan mijn zending terug en dan zeg ik: ‘Dit alles was eigenlijk ver boven mijn macht. Was het echt de bedoeling dat ik er deel van was?’
En dan denk ik van wel, en dat stemt mij nederig en dankbaar.