‘Losse veters en de liefde van Jezus’, Liahona, februari 2023.
Onder heiligen der laatste dagen
Losse veters en de liefde van Jezus
Toen ik ongeduldig op mijn knieën zat om nog een paar schoenveters te strikken, leerde de Heer mij een nederige les in zijn liefde voor ons.
Ik werk al een aantal jaar als lerares in het bijzonder onderwijs voor kinderen tussen 5 en 8 jaar. Mijn leerlingen worstelen met veel handicaps – van traumatisch hersenletsel en autisme tot leerstoornissen.
Veel van mijn leerlingen hebben geen goede fijne motoriek en kunnen daardoor hun eigen schoenveters niet strikken. Ik ben zo blij met ouders die schoenen met klittenband voor hun kinderen kopen, maar ik mopper op ouders die schoenen met veters kopen.
Illustratie, Enya Todd; foto ter beschikking gesteld door de auteur
Het is voor de veiligheid van de kinderen belangrijk dat hun veters goed gestrikt zijn. Daarom zit ik meerdere keren per dag op mijn knieën om de veters van mijn kleine leerlingen te strikken. Dit kost veel tijd en vaak komt het ongelegen.
Toen ik onlangs ongeduldig in de speeltuin op mijn knieën ging om nog een paar veters te strikken, kwam er een prachtige gedachte in me op. Ik beeldde me in dat de Heiland voor zijn discipelen neerknielde om ze liefdevol te dienen door hun voeten te wassen. Toen dacht ik aan de woorden van de Heiland: ‘Voorwaar, Ik zeg u: voor zover u dit voor een van deze geringste broeders van Mij gedaan hebt, hebt u dat voor Mij gedaan’ (Mattheüs 25:40).
Ik wist dat de Heiland het kleine kind waar ik naast zat, liefhad. Ik wist ook dat de Heer mij liefhad. Ik wist dat Hij mij zag en het waardeerde dat ik mij onvermoeibaar inzette voor zijn kleine, kwetsbaarste kinderen.
Dit fijne moment maakte in mij vrede, kracht en geruststelling vrij. Ik wist dat ik op de juiste plek was en deed wat ik moest doen. Ik ben dankbaar voor de Heer en zijn tedere barmhartigheden. En ik ben nu ook dankbaar voor de dagelijkse mogelijkheid om op mijn knieën te gaan en veters te strikken.