«Ο Θεός μού έδειξε ότι είχα έναν σκοπό», Λιαχόνα, Ιούλιος 2024.
Πορτρέτα πίστης
Ο Θεός μού έδειξε ότι είχα έναν σκοπό
Έπεσα από ένα δέντρο, αλλά ο Κύριος με έσωσε ώστε να μπορώ να αλλάξω τη ζωή μου και να βοηθήσω ανθρώπους με αναπηρίες όπως τη δική μου.
Φωτογραφίες υπό Christine Hair
Παρευρισκόμουν σε μία θρησκευτική συνέλευση με την αδελφή μου, όταν μου ζήτησε να ανεβώ σε ένα δέντρο και να κόψω έναν σωρό καρύδες για τη συνέλευση. Καθώς μάζευα τις καρύδες στην κορυφή του δένδρου, ξαφνικά έχασα τις αισθήσεις μου και έπεσα. Προσγειώθηκα δυνατά με την πλάτη μου και δεν μπορούσα πλέον να αισθανθώ τα πόδια μου.
Διεκομίσθην στο νοσοκομείο, όπου οι ιατροί σταθεροποίησαν τα οστά στην πλάτη μου. Επί τρεις μήνες, ήμουν ξαπλωμένος στο νοσοκομείο, μη μπορώντας καν να καθίσω. Ήταν μία συναισθηματική και καταθλιπτική περίοδος. Ήμουν ξαπλωμένος εκεί και αναρωτιόμουν τι θα μου συνέβαινε και τι θα έκανα μετά.
Συμβουλευθείτε τον Κύριο
Μετά τους τρεις μήνες, μου είπαν να πάω στη Νέα Ζηλανδία για εγχείρηση στην πλάτη μου. Η εγχείρηση με έκανε να μπορώ να κάθομαι αντί να ξαπλώνω. Ενώ ήμουν στο νοσοκομείο στη Νέα Ζηλανδία, γνώρισα ένα κορίτσι που εργαζόταν εκεί. Με ρώτησε: «Σας γνωρίζω; Μου φαίνεστε γνωστός».
Αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε. Διέδωσε το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και μου έδωσε ένα Βιβλίο του Μόρμον. Στην αρχή, δεν το διάβασα. Το άφησα ανέγγιχτο δίπλα στο κρεβάτι μου. Μία ημέρα, ωστόσο, ήμουν μόνος και δεν υπήρχε τίποτα ενδιαφέρον να παρακολουθήσω στην τηλεόραση. Έπειτα είδα το Βιβλίο του Μόρμον στο τραπέζι μου. Το άνοιξα και άρχισα να διαβάζω και να διαβάζω.
Καθώς διάβαζα, είχα την αίσθηση ότι υπήρχε κάτι διαφορετικό στο Βιβλίο του Μόρμον και ότι πρέπει να περιέχει το αληθινό Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Το κορίτσι στο νοσοκομείο είχε σημειώσει μερικά εδάφια, ένα εκ των οποίων ήταν το Άλμα 37:37: «Συμβουλεύσου τον Κύριο για όλες τις ενέργειές σου, και εκείνος θα σε διευθύνει για το καλό».
Αυτά τα λόγια μου φάνηκαν πολύ αξιοσημείωτα και σημαντικά και με έκαναν να σκεφτώ. Για να ξέρω αν η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών ήταν η αληθινή Εκκλησία, ήξερα ότι έπρεπε να συμβουλευθώ τον Κύριο. Ήθελα επίσης να πάω να δω αυτήν την εκκλησία αφ’ εαυτού μου.
Η απελπισία μου έφυγε
Όταν γύρισα σπίτι από τη Νέα Ζηλανδία, προσκάλεσα τους ιεραποστόλους να με διδάξουν. Καθώς μάθαινα, απέκτησα μαρτυρία ότι αυτή είναι η Εκκλησία του Χριστού. Είμαι ευγνώμων για τους ιεραποστόλους που με δίδαξαν. Στη βάπτισή μου, είχαν τη δύναμη να με μεταφέρουν στο νερό – ο ένας με κρατούσε στην αγκαλιά του, ενώ ο άλλος τελούσε τη βάπτισή μου.
Με τη βάπτισή μου, όλα τα συναισθήματα κατάθλιψης και απελπισίας που είχα υπομείνει απομακρύνθηκαν. Ήξερα ότι είχα έναν σκοπό στη ζωή και ότι ο Θεός με αγαπούσε.
Προτού βαπτισθώ, αισθανόμουν αμήχανα για τον εαυτό μου εξαιτίας του αναπηρικού αμαξιδίου μου. Αφού βαπτίσθηκα, ωστόσο, άρχισα να πηγαίνω στον τομέα κάθε Κυριακή και να συμμετέχω σε δραστηριότητες νέων ανύπανδρων ενηλίκων. Πήγα ακόμη και σε χορούς πασσάλου, χορεύοντας στο αναπηρικό αμαξίδιό μου με κάθε τραγούδι. Συμμετείχα επίσης σε ένα δίκτυο για τους Σαμοανούς με τραύματα στη σπονδυλική στήλη.
Συνειδητοποίησα ότι είχα θεραπευθεί από το αίσθημα ότι έπρεπε να κρυφτώ. Μέσω της Εκκλησίας, απέκτησα την πεποίθηση να βρεθώ ξανά ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ο Κύριος με βοήθησε επίσης να ωθήσω τον εαυτό μου και να αναπτυχθώ πνευματικώς, όταν με ενθάρρυναν να παρακολουθήσω ένα τριετές πρόγραμμα στην Καμποτζιανή Σχολή Προσθετικής και Ορθοτικής (CSPO). Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα μπορούσα να συμμετάσχω στο πρόγραμμα, επειδή κανείς σε αναπηρικό αμαξίδιο δεν είχε ποτέ κάνει αίτηση. Ωστόσο, οι συνθήκες τελικά μου επέτρεψαν να φοιτήσω στο CSPO στην Καμπότζη. Απεφοίτησα από εκεί ως ο πρώτος φοιτητής με αναπηρία στην ιστορία του προγράμματος.
Προτού βαπτισθεί, ο Πόσεναϊ ντρεπόταν που ήταν σε αναπηρικό αμαξίδιο. Όμως μετά τη βάπτισή του, λέει: «Απέκτησα την πεποίθηση να βρεθώ ξανά ανάμεσα στους ανθρώπους».
Αφού επέστρεψα στη Σαμόα, μίλησα σε μία πνευματική συγκέντρωση Ν.Α.Ε. για την υγεία. Μετά τη συνέλευση, μια γυναίκα ήλθε προς εμένα για να μου σφίξει το χέρι και να μου πει ότι της άρεσε η ομιλία μου. Η Λαγκιμανοφία είχε μόλις επιστρέψει από την ιεραποστολή της. Από τη στιγμή που την συνάντησα, αισθάνθηκα ότι με ολοκλήρωνε. Προσευχόμουν να βρω κάποια που θα μπορούσε να είναι σύντροφος και η οποία θα με αγαπούσε και θα με δεχόταν.
Καθώς η Λαγκιμανοφία και εγώ αρχίσαμε να βγαίνουμε, ενδιαφερόταν για μένα και με δεχόταν και η οικογένειά της με υποστήριζε. Παντρευτήκαμε και η ζωή μας άλλαξε για πάντα, όταν υιοθετήσαμε τον Πόσεναϊ τον νεότερο. Ο Θεός μάς προετοίμασε, για να τον υιοθετήσουμε. Το γεγονός ότι τον έχουμε στη ζωή μας μάς έχει κάνει πολύ ευτυχισμένους.
Θα μπορούσα να υπηρετήσω;
Στην εκκλησία κλήθηκα ως γραφέας τομέως και αργότερα ως σύμβουλος στην επισκοπική ηγεσία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος σε αναπηρικό αμαξίδιο θα μπορούσε να υπηρετήσει. Το ατύχημα με είχε κάνει να αισθάνομαι άχρηστος, αλλά το έργο μου στην Εκκλησία με έκανε να νιώσω χρήσιμος και με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι μπορούσα να συνεισφέρω. Μου αρέσει πολύ η ευκαιρία να πλησιάσω τον Ιησού Χριστό καθώς υπηρετώ.
Ως σύμβουλος στην επισκοπική ηγεσία, ήθελα να καθοδηγηθώ, ώστε να μπορέσω να είμαι καλύτερος στην κλήση μου. Αυτό με έκανε να θέλω να προετοιμάζομαι περισσότερο για κάθε Κυριακή. Συνήθισα να διαβάζω τις γραφές μου και είχα ευκαιρίες να δίδω τη μαρτυρία μου. Το γεγονός ότι είμαι ηγέτης στην εκκλησία με βοήθησε ακόμη και να γίνω ηγέτης στη δουλειά. Ανέπτυξα το συναίσθημα ότι θα μπορούσα να ηγηθώ και να μιλήσω ανοικτά, επιτρέποντάς μου να ηγηθώ σε άλλους τομείς.
Τώρα εργάζομαι ως διευθυντής του Τμήματος Προσθετικής και Ορθοτικής στο Νοσοκομείο Τουπούα Ταμασέζε Μεαόλε, στο κύριο νοσοκομείο της Σαμόας. Το τμήμα μου χωρεί περίπου 500 άτομα τον χρόνο με βοηθήματα βαδίσεως και αναπηρικά αμαξίδια. Η Εκκλησία, μέσω του Υπουργείου Υγείας της Σαμόας, βοηθά στην παροχή αναπηρικών αμαξιδίων και των υλικών για την κατασκευή προσθετικών μελών (βλ. philanthropies.ChurchofJesusChrist.org/humanitarian-services). Αυτά τα βοηθήματα βοηθούν τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην εργασία τους και να γίνουν αυτοδύναμοι. Δίνουν επίσης στους ανθρώπους ελπίδα και έναν τρόπο να επιστρέψουν σε μία ζωή που νόμιζαν ότι είχαν χάσει.
«Το γεγονός ότι εργάζομαι στην Εκκλησία με έκανε να αισθανθώ χρήσιμος και να συνειδητοποιήσω ότι μπορούσα να συνεισφέρω» λέει ο Πόσεναϊ. «Μου αρέσει πολύ η ευκαιρία να πλησιάσω τον Ιησού Χριστό καθώς υπηρετώ».
Βασισθείτε στον Κύριο
Εάν επρόκειτο να δώσω συμβουλή σε άλλους με αναπηρίες, θα έλεγα: «Μην αφήνετε τις αναπηρίες σας να σας εμποδίζουν από αυτά που πιστεύετε. Καταβάλλετε τις καλύτερες προσπάθειές σας για να επιτύχετε κάτι και εργασθείτε σκληρά προς αυτό. Καθώς επιζητείτε τη βοήθεια του Κυρίου, θα σας ευλογήσει [βλ. Νεφί Β΄ 32:9]».
Με αυτή την πεποίθηση, συνεχίζω, και με κάνει αυτό που είμαι σήμερα. Πιστεύω ότι τοποθετήθηκα εδώ και σώθηκα για έναν σκοπό. Έπεσα από εκείνο το δέντρο, αλλά ο Κύριος με έσωσε, ώστε να μπορώ να αλλάξω τη ζωή μου και να κάνω αυτό το έργο που βοηθά όλους αυτούς τους ανθρώπους. Ο Κύριος με έχει διδάξει ότι μπορώ να βοηθήσω πολλούς ανθρώπους – όχι παρά την αναπηρία μου αλλά χάριν αυτής.