«Οι δύο αλήθειες που με βοηθούν να καταλάβω την ταπεινοφροσύνη», Λιαχόνα, Ιούλιος 2024.
Νέοι Ενήλικοι
Οι δύο αλήθειες που με βοηθούν να καταλάβω την ταπεινοφροσύνη
Η ταπεινοφροσύνη μπορεί να βοηθήσει τόσο στην υπερηφάνεια όσο και στα συναισθήματα ανεπάρκειας.
Φωτογραφία μελών στην Παραγουάη υπό Leslie Nilsson
Ένα γεγονός: Είμαι Θεού παιδί. Και αυτή είναι μία εκπληκτική και θεϊκή αλήθεια.
Ένα εξίσου σημαντικό γεγονός: Εφόσον όλοι στη Γη αυτή είναι επίσης τέκνα του Θεού, είναι επίσης εκπληκτικά και θεία όντα.
Και οι δύο αυτές αλήθειες πιθανόν να φαίνονται προφανείς, αλλά μου πήρε λίγο χρόνο να τις εσωτερικεύσω πραγματικά και να καταλάβω τι σημαίνουν στη ζωή μου. Μερικές φορές είμαι ένοχος που προσεγγίζω μία κατάσταση με υπερηφάνεια, υποθέτοντας ότι ο δικός μου τρόπος είναι ο σωστός τρόπος ή ότι είμαι πιο ικανός από άλλους ανθρώπους. Άλλες φορές κάνω το αντίθετο, νιώθοντας ότι είμαι λιγότερο άξιος ή πολύτιμος από άλλους γύρω μου.
Η απάντηση και στις δύο δυσκολίες είναι η ίδια:
Η ταπεινοφροσύνη.
Δεν ήμουν αρκετός;
Μία εμπειρία που πραγματικά με έκανε να νιώσω ταπεινοφροσύνη συνέβη στην ιεραποστολή μου. Νομίζω ότι οι περισσότεροι ιεραπόστολοι παλεύουν με συναισθήματα ανεπάρκειας, ενώ προσπαθούν να φέρουν ανθρώπους στον Ιησού Χριστό. Στην ιεραποστολή μου, περνούσα ώρες την ημέρα προσπαθώντας να βρω κάποιον να διδάξω και με απέρριπταν ξανά και ξανά. Δεν αισθανόμουν επιτυχής. Δεν αισθανόμουν ότι οι προσπάθειές μου ήταν αρκετές. Τελικώς, άρχισα να αισθάνομαι ότι εγώ δεν ήμουν αρκετός.
Αν και ίσως να μην φαινόταν ότι χρειαζόμουν ταπεινοφροσύνη, όταν εξήγησα τα συναισθήματά μου στον πρόεδρο της ιεραποστολής μου, με βοήθησε να δω ότι μέρος του προβλήματός μου ήταν ότι σκεπτόμουν ότι εξαιρούμουν από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ιεραπόστολοι σε όλον τον κόσμο. Όμως δεν είμαι ο πρώτος ιεραπόστολος που ένιωθε ότι τον απέρριπταν και ασφαλώς δεν θα είμαι ο τελευταίος.
Κάπως είχα πείσει τον εαυτό μου ότι οι δυσκολίες μου ήταν εντελώς δικά μου λάθη, παρά το γεγονός ότι μερικοί από τους καλύτερους ιεραποστόλους στην ιστορία –όπως οι αρχικοί Δώδεκα Απόστολοι, οι υιοί του Μωσία και ο Άλμα ο νεότερος– έχουν αντιμετωπίσει πολύ χειρότερη απόρριψη και καταδίωξη από ποτέ.
Αντί να αισθάνομαι λύπη για τον εαυτό μου, άρχισα να αισθάνομαι ότι στεκόμουν δίπλα-δίπλα με τον Ιησού Χριστό στις δυσκολίες μου. Και όταν ένιωσα ντροπή για τις ατελείς προσπάθειές μου, θυμήθηκα τι δίδαξε ο Πρόεδρος Τζέφρυ Ρ. Χόλλαντ, Αναπληρωτής Πρόεδρος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων: «Η Εξιλέωση [του Χριστού] θα υποστηρίξει τους ιεραποστόλους ίσως ακόμη πιο σημαντικά από ό,τι θα υποστηρίξει τους ερευνητές. Όταν αγωνίζεστε, όταν σας απορρίπτουν… στέκεστε με την καλύτερη ζωή που έχει γνωρίσει ποτέ αυτός ο κόσμος, τη μόνη αγνή και τέλεια ζωή που έζησε ποτέ».
Ακόμη αναπολώ αυτήν την εμπειρία, όταν πρέπει να θυμάμαι να είμαι ταπεινός και να εμπιστεύομαι τον Κύριο.
Ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης
Έμαθα πολλά για την ταυτότητά μου ως τέκνου του Θεού, ενώ ήμουν στην ιεραποστολή μου. Αλλά αφού επέστρεψα σπίτι, συνειδητοποίησα ότι είχα ακόμα πολλά να μάθω για τη σπουδαιότητα να θυμόμαστε ότι και οι άλλοι άνθρωποι είναι επίσης τέκνα του Θεού.
Λίγο αφότου επέστρεψα σπίτι, με έβαλαν σε μία δύσκολη κλήση και με έθεσαν υπεύθυνο για ένα σημαντικό γεγονός. Ήμουν συγκλονισμένος και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι θα με βοηθούσαν. Έστειλα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που αληθινά ήταν αρκετά έντονα διατυπωμένο.
Είχα δίκιο ότι η κλήση ήταν σημαντική και ότι χρειαζόμουν περισσότερη υποστήριξη, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ίσως αυτός δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος να παρακινήσω τους ανθρώπους. Χρειαζόμουν ταπεινοφροσύνη. Έπρεπε να θυμηθώ ότι άλλοι άνθρωποι πιθανώς είχαν τα δικά τους για τα οποία ήταν αγχωμένοι.
Όπως δίδαξε ο Πρεσβύτερος Στήβεν Ε. Σνόου, όταν ήταν μέλος των Εβδομήκοντα: «Εάν ταπεινώσουμε τους εαυτούς μας, οι προσευχές μας απαντώνται. Απολαμβάνουμε γαλήνη του νου. Υπηρετούμε πιο αποτελεσματικά στις κλήσεις μας και εάν συνεχίσουμε να είμαστε πιστοί, θα επιστρέψουμε τελικά στην παρουσία του Επουράνιου Πατέρα μας».
Αληθινά, έχω αισθανθεί περισσότερη χαρά στην κλήση μου και στη ζωή μου καθώς έχω μάθει να είμαι πιο ταπεινός.
Εξισορροπώντας δύο αλήθειες
Για εμένα, η μάθηση αληθινής ταπεινοφροσύνης ήταν για την ισορροπία αυτών των δύο αληθειών:
Είμαι τέκνο του Θεού. Και περιτριγυρίζομαι από άλλα τέκνα του Θεού.
Καθώς έμαθα περισσότερα για την ταπεινοφροσύνη, συνειδητοποίησα ότι αυτό που δίδαξε ο Πρεσβύτερος Κουέντιν Λ. Κουκ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων είναι αληθινό: «Η ταπεινοφροσύνη δεν είναι κάποιο μέγα αναγνωρίσιμο επίτευγμα ή ακόμη και η υπερνίκηση κάποιας μείζονος δυσκολίας… Είναι το να έχουμε την ήρεμη πεποίθηση ότι μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα μπορούμε να βασιζόμαστε στον Κύριο, να Τον υπηρετούμε και να επιτύχουμε τους σκοπούς Του». Έχω μάθει ότι μπορώ πραγματικά να επιτύχω τους σκοπούς του Κυρίου – αλλά μόνον όταν αποδέχομαι το θέλημά Του πάνω από το δικό μου και έχω εμπιστοσύνη ότι Εκείνος γνωρίζει ποιο είναι το καλύτερο.
Ξέρω ότι καθώς προσπαθούμε να γίνουμε πιο ταπεινοί και χριστοειδείς, ο Επουράνιος Πατέρας θα μας ευλογήσει στις προσπάθειές μας.
Ο συγγραφέας ζει στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας.