‘Reis met God’, Liahona, oktober 2024.
Onder heiligen der laatste dagen
Reis met God
‘Halt!’ riep de soldaat, met een groot geweer op mijn vader gericht.
Illustratie, Michael J. Bingham
Na de Tweede Wereldoorlog wilden mijn ouders zich bij de heiligen in Amerika voegen. Maar eerst moesten ze met hun vijf kinderen van Oost-Duitsland naar West-Duitsland vluchten.
Mijn vader, Walter, ging op zoek naar de veiligste plek om de grens over te steken. Hij nam weinig mee, maar kreeg de ingeving om zijn viool mee te nemen. Hij kon goed vioolspelen en kreeg de geestelijke ingeving dat zijn viool tijdens zijn reis op een of andere manier van pas zou komen.
In februari 1949 stapte mijn vader op de trein naar een dorp dat nog ver van de grens lag. Na zijn aankomst sloop hij de stad uit en nam hij een pad dat naar een winters bos leidde. Iedereen die onderweg naar de grens met West-Duitsland werd aangehouden, werd verdacht van een ontsnappingspoging en werd gearresteerd.
Onderweg kwam mijn vader een andere man tegen die ook naar West-Duitsland wilde vluchten. Ze besloten samen te reizen. Vier waakzame ogen waren tenslotte beter dan twee.
Ze liepen voorzichtig langs een uitkijktoren. Plotseling sprong een jonge Russische soldaat achter een struik vandaan en riep: ‘Halt!’
Mijn vader en zijn nieuwe vriend verstijfden van angst toen de soldaat een groot geweer op hen richtte. De soldaat hield ze aan.
Langzaam opende de nieuwe vriend van mijn vader zijn koffer en toverde enkele luxe etenswaren tevoorschijn. Hij gebaarde de soldaat dat hij ze mocht hebben als hij hen liet gaan, maar de soldaat hield voet bij stuk.
In gebroken Russisch zei mijn vader tegen de soldaat dat hij van Russische volksmuziek hield. Hij wees naar zijn vioolkoffer en zei dat hij voor hem wilde spelen.
Mijn vader pakte zijn viool en begon een ontroerende Russische melodie te spelen. Al snel zag hij tranen in de ogen van de jongeman. Toen mijn vader was uitgespeeld, vroeg de soldaat of hij andere Russische liedjes kende.
Hij speelde toen nog een lied. Na afloop huilde de soldaat. Hij hees zijn geweer weer op zijn schouder en zei in het Russisch: ‘Reis met God.’ Toen liet hij beide mannen naar het westen ontsnappen.
Mijn vader keerde kort daarop veilig naar Oost-Duitsland terug. Hij was dankbaar voor de ingeving die hem had beschermd. Drie jaar later lukte het hem om met zijn gezin te vluchten door in Oost-Berlijn de grens naar West-Berlijn over te steken.