‘Een nieuw hart’, Liahona, december 2024.
Onder heiligen der laatste dagen
Een nieuw hart
De laatste plek waar ik op kerstavond wilde zijn, was in een militaire gevangenis.
Op een kerstavond, toen we in de Filipijnen woonden, kwam mijn vader eerder thuis van zijn werk als geestelijk verzorger op de Clark Air Base.
‘Hé, Tam,’ zei hij, ‘je moet koekjes bakken en kerstliedjes op je gitaar oefenen. Zoek ook wat verkleedkleren bij elkaar voor een kerstspel. We gaan vanavond naar de gevangenis.’
Ik was nog steeds boos op mijn ouders omdat we naar de andere kant van de wereld waren verhuisd. Het laatste wat ik wilde, was kerstavond in een militaire gevangenis doorbrengen. Ik protesteerde, maar het mocht niet baten.
Toen we de gevangenis binnenkwamen, werden we naar een grimmige ruimte met stoelen en een tafel geleid. Al gauw ging er een deur open, en verwelkomde mijn vader hartelijk een groep geboeide mannen.
Daarna zongen we kerstliederen, speelden we Lukas 2 na en genoten we van zelfgemaakte lekkernijen – dezelfde dingen die we thuis zouden hebben gedaan. Maar het was niet hetzelfde.
Mijn tienerhart werd die avond verzacht doordat ik getuige was van de nederige dankbaarheid van die lieve mannen. Een van hen vroeg, verwijzend naar ons kerstspel: ‘Mag ik meedoen?’ Anderen wilden ook meedoen. Al gauw kondigden nog meer ‘engelen’ de bijzondere geboorte van de Heiland aan.
Die gevangenen waren niet waar ze wilden zijn, en ik was in een land waar ik niet wilde zijn. Maar ik wist dat onze Heiland ons zag, kende en liefhad. Hij was ook op een plek geweest waaruit Hij nederig een uitvlucht zocht (zie Lukas 22:42). In mijn 16-jarige hart wist ik dat ik niet alleen was.
Die mannen waren niet de enigen die op kerstavond een traantje wegpinkten. Ons leven werd die avond niet veranderd door onze kerstviering, maar door de verheffende en genezende kracht van Christus.
Er is sinds die kerstavond bijna vijftig jaar verstreken, maar het blijft een heilige herinnering. Mijn meest bijzondere, onverwachte en heerlijke kerstgeschenk was een nieuw hart. Daarna veranderde alles voor mij.
Ik omarmde het leven in de Filipijnen, sloot nieuwe vriendschappen, vond manieren om te dienen en koos ervoor om gelukkig te zijn – allemaal door het getuigenis dat ik die kerstavond in de gevangenis van Jezus Christus en zijn hartverwarmende liefde ontving.
Ik weet dat onze Heiland de ketenen van ons verstand en ons hart kan verwijderen als we tot Hem komen. Hij is ons grootste geschenk.