‘Vrij om voor Christus te kiezen’, Liahona, december 2024.
Jongvolwassenen
Vrij om voor Christus te kiezen
Godsdienst heeft altijd aangevoeld als iets wat me ervan weerhield om mijn eigen keuzes te maken.
Detail, Soms komen ze, Brian Kershisnik, kopiëren niet toegestaan
Als baby ben ik in de Oekraïens-orthodoxe kerk gedoopt. Het zat me in mijn jeugd altijd dwars dat ik er niet zelf voor had gekozen om me te laten dopen. Ik begon te denken dat godsdienst mijn keuzevrijheid beknotte.
Dus uiteindelijk geloofde ik niet meer in God of iets geestelijks.
Op een dag sprak ik met mijn vriendin die in Tsjechië een studieprogramma volgde dat aan De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen was verbonden. Ze spoorde mij aan om dat programma ook te volgen. Ik was eerst niet geïnteresseerd, maar na een tijdje besloot ik toch eens een kijkje te nemen.
De positieve boodschap van de school sprak me aan, dus ik gaf toe en meldde me aan.
Maar ik had geen interesse in de manier waarop het programma op Jezus Christus was gericht.
Dat dacht ik tenminste.
Tweestrijd
Aan deze academie ging ik anders dan ooit tevoren leven. Ten eerste kwam ik erachter dat ik op de campus geen koffie mocht drinken!
Alweer een stukje vrijheid dat me werd afgenomen.
Daarnaast begon elke ochtend met een verplichte devotional. Ik zat meestal een beetje te dutten, omdat ik niet geïnteresseerd was. Ik was er gewoon om te leren en daarna mijn leven te leiden zoals ik dat wilde.
Maar na een tijdje merkte ik dat de mensen om me heen de leringen van Jezus Christus heel serieus namen. In Oekraïne gaan veel mensen maar een paar keer per jaar naar de kerk, maar hier had iedereen het de hele tijd over Christus. Ze stonden vriendelijk, goed en positief in het leven.
Ik begon me af te vragen hoe mijn leven er zou uitzien als ik ook in Hem geloofde. Soms betrapte ik mezelf er zelfs op dat ik dacht: wat zou Jezus hiervan vinden?
Was dit echt?
Ik was in de war. Ik vertelde een van mijn vrienden aan de academie dat ik voor een dilemma stond. Hij moedigde me aan om over mijn gedachten te bidden.
Op een mistige ochtend zocht ik buiten een rustige plek op om te mediteren. Ik weet niet wat me overkwam, maar in plaats van te mediteren, gaf ik God het voordeel van de twijfel. Ik zei: ‘Oké, laten we praten.’
En ik sprak het langste gebed van mijn leven uit.
Ik wilde gewoon weten of God en Jezus Christus echt bestonden.
Terwijl ik aan het bidden was, brak de zon door de mist heen. Ik voelde de warmte van de zon op mijn huid en een warm gevoel in mijn hart. Het was alsof iemand zijn hand op mijn schouder legde en zei dat Hij bij mij was.
De boodschap was duidelijk: Ze bestonden echt. Ze kenden mij.
Ik realiseerde me ook nog iets anders.
Als ik naar de mensen keek die het evangelie van Jezus Christus naleefden, zag ik geen mensen die gedwongen werden om dingen te doen die ze niet wilden doen of zich door hun geloof beperkt voelden. Ik zag dat ze ervoor kozen om zoals Jezus Christus te leven omdat ze dat wilden.
In het Boek van Mormon doet de profeet Moroni zijn belofte door middel van een uitnodiging, geen gebod: ‘Indien u vraagt met een oprecht hart, met een eerlijke bedoeling en met geloof in Christus, zal Hij de waarheid ervan aan u openbaren door de macht van de Heilige Geest’ (Moroni 10:4).
Ik besefte dat ik ook voor Hem wilde kiezen.
Onvolmaakt discipelschap
Vanaf dat moment ging ik ernstig over Jezus Christus leren. Ik volgde de zendelingenlessen. Ik bestudeerde het Boek van Mormon. Ik bad elke dag. Ik liet me zelfs dopen! (En deze keer was het mijn eigen keuze!) Dit was allemaal erg nieuw voor mij, maar ik voelde dat mijn hart veranderde.
Ik heb nog veel te leren, en ik ben onvolmaakt, maar ik zeg altijd tegen mezelf: ‘Laten we vandaag gewoon proberen zoals Christus te zijn. Blijf het gewoon proberen.’
Ouderling Joaquin E. Costa van de Zeventig heeft het prachtig verwoord: ‘Soms lijkt het misschien onmogelijk, bijna onhaalbaar, om geloof in Jezus Christus te hebben. We denken misschien dat tot Christus komen kracht, macht en volmaaktheid vereist die we niet hebben, en dat we er gewoon de energie niet voor hebben. Maar […] geloof in Jezus Christus [geeft] ons de energie om de reis te beginnen.’
Jezus Christus kan ons veranderen als we Hem de kans geven dat te doen en het blijven proberen. Hij beperkt onze vrijheid niet. In plaats daarvan biedt Hij ons door zijn verzoening nog meer: vreugde, genezing en hoop.
Het staat ons vrij om elke dag voor Hem te kiezen, en ik ben dankbaar voor de wonderen die ik dankzij mijn keuze om Hem te volgen ontvang.
De auteur komt uit Kiev (Oekraïne).