Úrval úr
Bók Móse

1 Orð Guðs, sem hann mælti til Móse, þegar Móse var hrifinn upp á fjall eitt, afar hátt.

2 Og hann sá Guð augliti til auglitis og talaði við hann, og dýrð Guðs var yfir Móse. Þess vegna fékk Móse staðist návist hans —

3 Og Guð talaði til Móse og sagði: Sjá, ég er Drottinn Guð almáttugur, og Óendanlegur er nafn mitt, því að ég er án upphafs daganna eða loka áranna. Og er það ekki óendanlegt?

4 Og sjá, þú ert sonur minn. Lít þess vegna og ég mun sýna þér verk handa minna, en ekki öll, því að verk mín eru óendanleg, og svo eru einnig orð mín, því að þau taka aldrei enda.

5 Þess vegna getur enginn maður séð öll verk mín, nema hann sjái alla dýrð mína, og enginn maður getur litið alla dýrð mína og eftir sem áður lifað í holdinu á jörðunni.

6 Og ég ætla þér verk að vinna, sonur minn Móse, og þú ert í líkingu míns eingetna. Og minn eingetni er og verður frelsarinn, því að hann er fullur náðar og sannleika. En enginn Guð er auk mín, og allt er mér nálægt, því að ég þekki það allt.

7 Og sjá, þetta eitt sýni ég þér nú, Móse, sonur minn, því að þú ert í heiminum, og nú sýni ég þér það.

8 Og svo bar við, að Móse leit og sá heiminn, sem hann var skapaður í. Og Móse leit heiminn og endimörk hans og öll mannanna börn, sem eru og voru sköpuð. Og undrun hans og furða yfir því var mikil.

9 Og návist Guðs hvarf Móse, svo að dýrð hans var ekki yfir honum, og Móse var einn eftir. Og þegar hann var einn orðinn, féll hann til jarðar.

10 Og svo bar við, að margar stundir liðu, þar til Móse fékk aftur náttúrlegan og mannlegan styrk sinn, og hann sagði við sjálfan sig: Af þessu veit ég, að maðurinn er ekkert, en það hafði ég aldrei talið.

11 En nú hafa augu mín séð Guð, en ekki náttúrleg augu mín, heldur andleg augu mín, því að náttúrleg augu mín gætu aldrei hafa litið hann, því að ég hefði visnað upp og dáið í návist hans, en dýrð hans var yfir mér og ég sá ásjónu hans, því að ég ummyndaðist frammi fyrir honum.

12 Og svo bar við, að þegar Móse hafði mælt þessi orð, sjá, þá kom Satan og freistaði hans og sagði: Móse, mannssonur, tigna þú mig.

13 Og svo bar við, að Móse leit á Satan og sagði: Hver ert þú? Því að sjá, ég er sonur Guðs, í líkingu hans eingetna, og hvar er dýrð þín, að mér beri að tigna þig?

14 Því að sjá, ég gat ekki litið Guð nema dýrð hans kæmi yfir mig, og ég væri ummyndaður frammi fyrir honum. En þig get ég litið sem náttúrlegur maður. Er ekki vissulega svo?

15 Blessað sé nafn Guðs míns, því að andi hans hefur ekki að fullu horfið frá mér, eða hvar er annars dýrð þín, því að hún er mér myrkur? Og ég get dæmt milli þín og Guðs, því að Guð sagði við mig: Tigna Guð, því að honum einum skalt þú þjóna.

16 Vík burt héðan Satan, ekki skalt þú blekkja mig, því að Guð sagði við mig: Þú ert í líkingu míns eingetna.

17 Og hann gaf mér einnig boðorð, þegar hann kallaði mig frá brennandi runnanum og sagði: Ákalla Guð í nafni míns eingetna og tigna mig.

18 Og enn sagði Móse: Ég hætti ekki að ákalla Guð, ég hef fleira að spyrja hann um, því að dýrð hans hefur verið yfir mér, og fyrir því get ég dæmt milli hans og þín. Vík burt héðan, Satan.

19 Og þegar Móse hafði nú mælt þessi orð, hrópaði Satan hárri röddu og æddi um jörðina og bauð og sagði: Ég er hinn eingetni, tigna þú mig.

20 Og svo bar við, að mikill ótti greip Móse og við þann ótta sá hann beiskju vítis. Engu að síður hlaut hann styrk við að ákalla Guð og hann bauð og sagði: Vík burt frá mér Satan, því að aðeins þann eina Guð vil ég tigna, sem er Guð dýrðarinnar.

21 Og nú tók Satan að titra og jörðin skalf og Móse fékk styrk og ákallaði Guð og sagði: Í nafni hins eingetna, vík burt héðan Satan.

22 Og svo bar við, að Satan hrópaði hárri röddu með gráti og kveini og gnístran tanna. Og hann fór burt, já, úr návist Móse, svo að hann sá hann ekki.

23 Og um þetta bar Móse vitni, en vegna ranglætis er það ekki meðal mannanna barna.

24 Og svo bar við, að þegar Satan var horfinn úr návist Móse, hóf Móse augu sín til himins, fylltur heilögum anda, sem ber vitni um föðurinn og soninn —

25 Og er hann ákallaði nafn Guðs, leit hann enn dýrð hans, því að hún var yfir honum. Og hann heyrði rödd er sagði: Blessaður ert þú Móse, því að ég, hinn almáttugi, hef útvalið þig, og styrkur þinn skal verða meiri en styrkur margra vatna, því að þau skulu hlýða boði þínu sem værir þú Guð.

26 Og tak eftir, ég er með þér, já, allt til hinsta dags þíns, því að þú munt leysa þjóð mína úr ánauð, já, Ísrael mína útvöldu.

27 Og svo bar við, að á meðan röddin hljómaði enn, leit Móse í kringum sig og sá jörðina, já, alla jörðina. Og enginn blettur hennar var hulinn sjónum hans, og hann greindi hana með anda Guðs.

28 Og hann sá einnig íbúa hennar, og engin sála var hulin augum hans. Og hann greindi þá með anda Guðs, og fjöldi þeirra var mikill, já, óteljandi eins og sandkornin á ströndinni.

29 Og hann sá mörg lönd, og sérhvert land nefndist jörð og íbúar voru á yfirborði þeirra.

30 Og svo bar við, að Móse ákallaði Guð og sagði: Seg mér, ég bið þig, hvers vegna þetta er svo og með hverju þú hefur skapað það?

31 Og sjá, dýrð Drottins var yfir Móse, svo að Móse stóð í návist Guðs og talaði við hann augliti til auglitis. Og Drottinn Guð mælti við Móse: Í eigin tilgangi hef ég skapað þetta. Hér er viska og hún verður kyrr hjá mér.

32 Og ég hef skapað það með orði krafts míns, sem er minn eingetni sonur, fullur náðar og sannleika.

33 Og ótal heima hef ég skapað og ég skapaði þá einnig í eigin tilgangi, og ég skapaði þá með syninum, sem er minn eingetni.

34 Og fyrsta mann allra manna hef ég kallað Adam, sem er margir.

35 En ég skýri þér aðeins frá þessari jörð og íbúum hennar. Því að sjá, margir heimar hafa liðið undir lok fyrir orð krafts míns. Og margir eru þeir, sem nú standa, og óteljandi eru þeir manninum. En á öllu hef ég tölu, því að það er mitt og ég þekki það.

36 Og svo bar við, að Móse talaði til Drottins og sagði: Ver þjóni þínum miskunnsamur, ó Guð, og fræð mig um þessa jörð og íbúa hennar og einnig um himnana, og þá mun þjónn þinn ánægður verða.

37 Og Drottinn Guð talaði til Móse og sagði: Himnarnir eru margir og maðurinn getur ekki talið þá, en á þeim hef ég tölu, því að þeir eru mínir.

38 Og sem ein jörð mun líða undir lok og himnar hennar, svo mun og önnur koma. Og enginn endir er á verkum mínum, og ekki heldur á orðum mínum.

39 Því að sjá. Þetta er verk mitt og dýrð mín — að gjöra ódauðleika og eilíft líf mannsins að veruleika.

40 Og nú, Móse, sonur minn, mun ég segja þér frá þessari jörð, sem þú stendur á, og þú skalt skrá það, sem ég mun mæla.

41 Og á þeim degi, er mannanna börn meta orð mín einskis og taka mörg þeirra burt úr þeirri bók, sem þú munt rita, sjá, þá mun ég vekja upp annan þér líkan og þau munu aftur verða meðal mannanna barna — meðal allra þeirra, sem trúa munu.

42 (Þessi orð voru töluð til Móse á fjallinu, en nafn þess mun ekki kunnugt verða meðal mannanna barna. En nú eru þau töluð til þín. Sýn þau engum nema þeim, sem trúa. Já, vissulega. Amen.)