មិត្តទៅកាន់មិត្ត
អារម្មណ៏ នៃ ភាពសុខសាន្ត
ដកស្រង់មកពីការសម្ភាសមួយជាមួយលូស៊ីស្ទីវ៉ែនសុនអេវែល ។
នៅព្រឹកមួយកាលខ្ញុំអាយុ ១១ ឆ្នាំ ខ្ញុំបានភ្ញាក់ពីគេងហើយឮ សំឡេងនៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ។ គ្មាននរណាម្នាក់មកដាស់ខ្ញុំឲ្យទៅសាលារៀនដូចសព្វដងឡើយ ។ នៅពេលខ្ញុំចេញទៅមើលពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនោះខ្ញុំបានដឹងថាឪពុកខ្ញុំបានស្លាប់ បាត់ទៅហើយ ។
ខណៈពេលដែលក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនិយាយគ្នានៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវខ្ញុំបានចេញទៅសួនច្បារ ។ សួនច្បាររបស់យើងធំ ហើយខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយឪពុកខ្ញុំដើម្បីជួយមើលថែវា ។ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅលើកៅអីក្រោមដើមឈើហើយយំ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ និងច្របូកច្របល់ណាស់ ។
បន្ទាប់ពីពីរបីនាទីមកខ្ញុំបានឃើញគ្រូកុមាររបស់ខ្ញុំបើកទ្វាររបងចូលមក ។ គាត់បានចូលមកហើយអង្គុយលើកៅអីក្បែរខ្ញុំហើយបាននិយាយថា « ចូនី តើប្អូនចាំមេរៀនដែលយើងរៀនកាលពីថ្ងៃអាទិត្យមុនអំពីផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះដែរឬទេ ? » គ្រូរបស់ខ្ញុំបានពន្យល់ខ្ញុំម្តងទៀតថាព្រលឹងរបស់យើងត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយមានវិញ្ញាណ និងរូបកាយ ។ គាត់បាននិយាយថាព្រលឹងរបស់ឪពុកខ្ញុំបានទៅដល់កន្លែងល្អមួយហើយនៅថ្ងៃណាមួយគាត់នឹងរស់ឡើងវិញ ។ ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹងជួបគាត់ម្តងទៀត ។
ទោះបីខ្ញុំនៅតែក្រៀមក្រំក៏ដោយក៏ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សុខសាន្ដដែរ ។ ខ្ញុំចាំពីអារម្មណ៏សុខសាន្តនោះគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីបទពិសោធន៍នោះ ។ គ្រូបង្រៀនថ្នាក់កុមាររបស់ខ្ញុំធ្វើការងារបម្រើដល់ខ្ញុំ ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានលួងលោមចិត្តខ្ញុំ ។ ការងារបម្រើនេះបានជួយបង្កើតទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ។
មិនថាអ្នកកំពុងឆ្លងកាត់អ្វីក៏ដោយព្រះជាម្ចាស់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកជានិច្ច ។ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវធំឡើងដើម្បីមានអារម្មណ៍ថាព្រះវិញ្ញាណថ្លែងទីបន្ទាល់ថាអ្វីៗទាំងអស់នឹងមិនថ្វីនោះទេ ។ អ្នកអាចកសាងទីបន្ទាល់អំពីផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌បានផងដែរ ។ អ្នកអាចមានអារម្មណ៏សុខសាន្ដ ។
រចនារូបភាពដោយ អាតធើរ លីន