Η αξιοσύνη δεν σημαίνει ότι όλα είναι άψογα
Όταν αισθάνεστε ότι έχετε αποτύχει πάρα πολλές φορές και δεν ωφελεί να συνεχίσετε να προσπαθείτε, θυμηθείτε ότι η Εξιλέωση του Χριστού και η χάρη που την καθιστά δυνατή είναι αληθινές.
Κάποτε έστειλα ένα μήνυμα στην κόρη μου και τον γαμπρό μου, χρησιμοποιώντας τη λειτουργία μετατροπής φωνής σε κείμενο στο τηλέφωνό μου. Είπα: «Ε, εσείς οι δύο. Βεβαίως σας αγαπώ». Έλαβαν: «Σας μισώ και τους δύο. Θα πρέπει να σας αγαπώ». Δεν είναι εκπληκτικό πόσο εύκολα μπορεί να παρερμηνευθεί ένα θετικό και καλοπροαίρετο μήνυμα; Αυτό συμβαίνει μερικές φορές με τα μηνύματα του Θεού για μετάνοια και αξιοσύνη.
Κάποιοι εσφαλμένως λαμβάνουν το μήνυμα ότι η μετάνοια και η αλλαγή είναι περιττές. Το μήνυμα του Θεού είναι ότι είναι απαραίτητες1. Μήπως ο Θεός δεν μας αγαπά παρά τα ελαττώματά μας; Φυσικά! Μας αγαπά τέλεια. Αγαπώ τα εγγόνια μου με τις ατέλειές τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλω να βελτιωθούν και να γίνουν όλα όσα μπορούν να γίνουν. Ο Θεός μας αγαπά όπως είμαστε, αλλά επίσης μας αγαπά πάρα πολύ για να μας αφήσει έτσι2. Η ζωή στη γη αποσκοπεί στην πνευματική ωρίμαση προς τον Κύριο3. Η Εξιλέωση του Χριστού αποσκοπεί στην αλλαγή. Όχι μόνο μπορεί ο Χριστός να μας αναστήσει, να μας καθαρίσει, να μας παρηγορήσει και να μας θεραπεύσει, αλλά μέσα από όλα αυτά, μπορεί να μας μεταμορφώσει για να γίνουμε περισσότερο σαν Εκείνον4.
Κάποιοι εσφαλμένως λαμβάνουν το μήνυμα ότι η μετάνοια είναι ένα γεγονός που συμβαίνει μία φορά. Όπως έχει διδάξει ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον, το μήνυμα του Θεού είναι: «Η μετάνοια… είναι μία διαδικασία»5. Η μετάνοια χρειάζεται χρόνο και πολλούς κόπους6, άρα η προσπάθεια για να εγκαταλείψουμε την αμαρτία7 και για να μην έχουμε «τάση να κάνουμε τίποτα πονηρό, αλλά να κάνουμε το καλό συνεχώς»8 είναι διά βίου επιδιώξεις9.
Η ζωή είναι σαν ένα οδικό ταξίδι κατά μήκος της χώρας. Δεν μπορούμε να φθάσουμε στον προορισμό μας με ένα μόνο ντεπόζιτο βενζίνης. Πρέπει να γεμίζουμε το ντεπόζιτο ξανά και ξανά. Η συμμετοχή στη μετάληψη είναι σαν να κάνουμε στάση στο βενζινάδικο. Όταν μετανοούμε και ανανεώνουμε τις διαθήκες μας, δεσμευόμαστε να τηρούμε πρόθυμα τις εντολές και ο Θεός και ο Χριστός μάς ευλογούν με το Άγιο Πνεύμα10. Εν ολίγοις, εμείς υποσχόμαστε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, και ο Θεός και ο Χριστός υπόσχονται να ξαναγεμίζουν το ντεπόζιτο.
Μερικοί εσφαλμένως λαμβάνουν το μήνυμα ότι δεν είναι άξιοι να συμμετάσχουν πλήρως στο Ευαγγέλιο, επειδή δεν είναι εντελώς απηλλαγμένοι από κακές συνήθειες. Το μήνυμα του Θεού είναι ότι η αξιοσύνη δεν σημαίνει ότι όλα είναι άψογα11. Η αξιοσύνη είναι να είμαστε ειλικρινείς και να προσπαθούμε. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον Θεό, τους ηγέτες ιεροσύνης, και όσους άλλους μας αγαπούν12, και πρέπει να προσπαθούμε να τηρούμε τις εντολές του Θεού και ποτέ να μην εγκαταλείπουμε απλά και μόνον επειδή κάνουμε λάθη13. Ο Πρεσβύτερος Μπρους Χέιφεν είπε ότι η ανάπτυξη ενός χριστοειδούς χαρακτήρα «απαιτεί περισσότερο υπομονή και επιμονή περισσότερο παρά να είναι όλα άψογα»14. Ο Κύριος έχει πει ότι τα χαρίσματα του Πνεύματος «δίνονται προς όφελος εκείνων που με αγαπούν και τηρούν όλες τις εντολές μου, και επίσης εκείνων που επιδιώκουν να τις τηρούν»15.
Ένας νέος άνδρας, που θα ονομάσω Ντέιμον, έγραψε: «Μεγαλώνοντας είχα θέμα με την πορνογραφία. Πάντοτε ντρεπόμουν τόσο που δεν μπορούσα να κάνω τα πράγματα σωστά». Κάθε φορά που υπέπιπτε σε ολίσθημα ο Ντέιμον, ένιωθε τόσο ένοχα, που με αυστηρότητα έκρινε ότι ήταν ανάξιος κάθε είδους χάριτος, συγχωρήσεως ή επιπρόσθετων ευκαιριών από τον Θεό. Είπε: «Αποφάσισα ότι απλώς μου άξιζε να αισθάνομαι απαίσια όλη την ώρα. Σκεφτόμουν ότι ο Θεός πιθανόν να με μισούσε, επειδή δεν ήμουν πρόθυμος να εργαστώ περισσότερο και να το ξεπεράσω αυτό μια και καλή. Περνούσε μία εβδομάδα, ενίοτε και ένας μήνας, αλλά μετά ξανακυλούσα και σκεφτόμουν: “Ποτέ δεν θα γίνω αρκετά καλός, επομένως τι ωφελεί να προσπαθώ;”»
Σε μία τέτοια στιγμή απελπισίας ο Ντέιμον είπε στον ηγέτη του της ιεροσύνης: «Ίσως θα έπρεπε απλώς να σταματήσω να έρχομαι στην εκκλησία. Βαρέθηκα να είμαι υποκριτής».
Ο ηγέτης του απήντησε: «Δεν είσαι υποκριτής, επειδή έχεις μία κακή συνήθεια που προσπαθείς να κόψεις. Είσαι υποκριτής, αν το κρύβεις, λες ψέματα γι’ αυτό ή προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι η Εκκλησία έχει πρόβλημα που διατηρεί τέτοια υψηλά πρότυπα. Το γεγονός ότι είσαι ειλικρινής για τις πράξεις σου και παίρνεις μέτρα για να προχωρήσεις δεν σημαίνει ότι είσαι υποκριτής. Σημαίνει ότι ακόμα μαθαίνεις»16. Αυτός ο ηγέτης παρέθεσε τον Πρεσβύτερο Ρίτσαρντ Σκοτ, ο οποίος δίδαξε: «Ο Κύριος βλέπει τις αδυναμίες διαφορετικά από ό,τι βλέπει την εξέγερση… Όταν ο Κύριος μιλά για αδυναμίες, είναι πάντα με έλεος»17.
Εκείνη η προοπτική έδωσε ελπίδα στον Ντέιμον. Συνειδητοποίησε ότι ο Θεός δεν ήταν εκεί επάνω λέγοντας: «Ο Ντέιμον τα έκανε ξανά θάλασσα». Αντιθέτως, πιθανώς έλεγε: «Κοίτα τι πρόοδο έχει κάνει ο Ντέιμον». Αυτός ο νέος άνδρας σταμάτησε τελικώς να χαμηλώνει το βλέμμα του με ντροπή ή να αναζητεί πλαγίως δικαιολογίες και εκλογικεύσεις. Αναζήτησε θεία βοήθεια και την βρήκε18.
Ο Ντέιμον είπε: «Η μόνη φορά που είχα στραφεί στον Θεό στο παρελθόν ήταν για να ζητήσω συγχώρηση, αλλά τώρα ζήτησα επίσης χάρη – την “επικουρική δύναμή” Του» [Bible Dictionary, “Grace”]. Δεν το είχα κάνει ποτέ πριν. Αυτές τις ημέρες δαπανώ πολύ λιγότερο χρόνο μισώντας τον εαυτό μου για ό,τι έχω κάνει και πολύ περισσότερο χρόνο αγαπώντας τον Ιησού για ό,τι έχει κάνει Εκείνος».
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν πόσο καιρό πάλευε ο Ντέιμον, θα ήταν ανώφελο και μη ρεαλιστικό αν οι γονείς του και οι ηγέτες που τον βοηθούσαν έλεγαν βιαστικά «ποτέ ξανά» ή του έθεταν αυθαίρετα κάποιο πρότυπο αποχής για να θεωρηθεί «άξιος». Αντιθέτως, ξεκίνησαν με μικρούς, εφικτούς στόχους. Απηλλάγησαν από τις προσδοκίες του τύπου όλα ή τίποτα και εστίασαν στη βαθμιαία ανάπτυξη, η οποία επέτρεψε στον Ντέιμον να οικοδομήσει μία σειρά από επιτυχίες αντί για αποτυχίες19. Όπως ο σκλαβωμένος λαός του Λίμχι, ο Ντέιμον έμαθε ότι μπορούσε «να ευημερ[εί] βαθμιαία»20.
Ο Πρεσβύτερος Τοντ Κριστόφερσον έχει συμβουλεύσει: «Για να αντιμετωπίσουμε κάτι [πολύ] μεγάλο, χρειάζεται να το σπάσουμε σε μικρά, καθημερινά κομμάτια… Η ενσωμάτωση νέων και ψυχωφελών συνηθειών στον χαρακτήρα μας ή η υπερνίκηση κακών συνηθειών ή εθισμών συχνότατα σημαίνει να κάνουμε μια προσπάθεια σήμερα, ακολουθούμενη από μια άλλη αύριο και μετά άλλη μια, ίσως για πολλές ημέρες, ακόμη και για μήνες και χρόνια… Όμως μπορούμε να το κάνουμε, επειδή μπορούμε να επικαλεσθούμε τον Θεό… για τη βοήθεια που χρειαζόμαστε κάθε ημέρα»21.
Λοιπόν, αδελφοί και αδελφές, η πανδημία του COVID-19 δεν ήταν εύκολη για κανέναν, αλλά η απομόνωση που προέκυψε μετά τους περιορισμούς του εγκλεισμού έχει κάνει τη ζωή ιδιαίτερα δύσκολη για όσους παλεύουν με κακές συνήθειες. Θυμηθείτε ότι η αλλαγή είναι εφικτή, η μετάνοια είναι διαδικασία και η αξιοσύνη δεν είναι τελειότητα. Το πιο σημαντικό, θυμηθείτε ότι ο Θεός και ο Χριστός είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν εδώ και τώρα22.
Κάποιοι εσφαλμένως λαμβάνουν το μήνυμα ότι ο Θεός περιμένει να βοηθήσει αφού μετανοήσουμε. Το μήνυμα του Θεού είναι ότι θα μας βοηθήσει καθώς μετανοούμε. Η χάρη Του είναι διαθέσιμη σε εμάς «άσχετα από το πού βρισκόμαστε στο μονοπάτι της υπακοής»23. Ο Πρεσβύτερος Ντίτερ Ούχτντορφ έχει πει: «Ο Θεός δεν χρειάζεται ανθρώπους που είναι αψεγάδιαστοι. Αναζητά όσους θα του προσφέρουν “καρδιά και πρόθυμο νου” [Διδαχή και Διαθήκες 64:34], και Εκείνος θα τους κάνει “τέλει[ους] εν Χριστώ” [Μορόνι 10:32-33]»24.
Τόσοι πολλοί έχουν πληγωθεί από διαλυμένες και τεταμένες σχέσεις, που τους είναι δύσκολο να πιστέψουν στη συμπόνια και τη μακροθυμία του Θεού. Αγωνίζονται να δουν τον Θεό όπως Είναι – ένας στοργικός Πατέρας που μας βοηθά με ό,τι χρειαζόμαστε25 και ξέρει πώς να «δώσει αγαθά σε αυτούς που του ζητούν»26. Η χάρη Του δεν είναι μόνο ένα βραβείο για τους άξιους. Είναι η «θεία βοήθεια» που μας δίδει για να μας βοηθήσει να γίνουμε άξιοι. Δεν είναι μόνο μία ανταμοιβή για τους ενάρετους. Είναι η «προικοδότηση δυνάμεως» που μας δίνει για να μας βοηθήσει να γίνουμε ενάρετοι27. Δεν βαδίζουμε απλώς προς τον Θεό και τον Χριστό. Βαδίζουμε μαζί Τους28.
Σε όλη την Εκκλησία, οι νέοι απαγγέλλουν τα Θέματα Νέων Γυναικών και Απαρτίας Ααρωνικής Ιεροσύνης. Από τη Νέα Ζηλανδία έως την Ισπανία και από την Αιθιοπία έως την Ιαπωνία, οι νέες γυναίκες λένε: «Αγαπώ το δώρο της μετάνοιας». Από τη Χιλή έως τη Γουατεμάλα και την πόλη Μορόνι στη Γιούτα, οι νέοι άνδρες λένε: «Εφόσον προσπαθώ να υπηρετώ, να ασκώ πίστη, να μετανοώ και να βελτιώνομαι κάθε μέρα, θα καταστώ άξιος για να λάβω τις ευλογίες ναού και την ακατάλυτη αγαλλίαση του Ευαγγελίου».
Υπόσχομαι ότι αυτές οι ευλογίες και η αγαλλίαση είναι αληθινές και εφικτές για εκείνους που τηρούν τις εντολές και για «εκείν[ους] που επιδιώκ[ουν] να τις τηρ[ούν]»29. Όταν νιώθετε ότι έχετε αποτύχει πάρα πολλές φορές και δεν ωφελεί να συνεχίσετε να προσπαθείτε, θυμηθείτε ότι η Εξιλέωση του Χριστού και η χάρη που την καθιστά δυνατή είναι αληθινές30. «Ο βραχίονάς Του της ευσπλαχνίας απλώνεται προς εσάς»31. Σας αγαπά – σήμερα, σε 20 χρόνια και για πάντα. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.