Προσφέροντας αγιασμό στον Κύριο
Η θυσία είναι λιγότερο «εγκατάλειψη» και περισσότερο «προσφορά» προς τον Κύριο.
Πέρυσι, ενώ υπηρετούσα στην Προεδρία Περιοχής Βορείου Ασίας, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Πρόεδρο Ράσσελ Νέλσον, ο οποίος με προσκαλούσε να υπηρετήσω ως Δεύτερος Σύμβουλος στην Προεδρεύουσα Επισκοπική Ηγεσία. Ευγενικά προσκάλεσε τη σύζυγό μου, Λόρι, να συμμετάσχει στη συζήτηση. Αφού τελείωσε το τηλεφώνημα, ήμασταν ακόμη σε κατάσταση έκπληξης, όταν η σύζυγός μου ρώτησε: «Τι κάνει η Προεδρεύουσα Επισκοπική Ηγεσία;» Ύστερα από μια στιγμιαία παύση, απάντησα: «Δεν ξέρω ακριβώς!»
Έναν χρόνο αργότερα –και με βαθιά συναισθήματα ταπεινοφροσύνης και ευγνωμοσύνης– μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση της συζύγου μου με περισσότερη γνώση. Ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, η Προεδρεύουσα Επισκοπική Ηγεσία επιβλέπει το έργο προνοίας και ανθρωπιστικής βοήθειας της Εκκλησίας. Αυτό το έργο έχει πλέον εξαπλωθεί σε όλη την υφήλιο και ευλογεί περισσότερα τέκνα του Θεού από ποτέ άλλοτε.
Ως Προεδρεύουσα Επισκοπική Ηγεσία, μας βοηθούν καταπληκτικοί υπάλληλοι της Εκκλησίας και άλλοι, συμπεριλαμβανομένης της Γενικής Προεδρίας της Ανακουφιστικής Εταιρείας, οι οποίοι υπηρετούν μαζί μας στην Εκτελεστική Επιτροπή Προνοίας και Αυτοδυναμίας της Εκκλησίας. Υπό την ιδιότητά μας ως μελών αυτής της επιτροπής, η Πρώτη Προεδρία ζήτησε από εμένα –όπως και από την αδελφή Σάρον Γιούμπανκ, η οποία μας μίλησε χθες το βράδυ– να σας ενημερώσουμε για τις πρόσφατες ανθρωπιστικές δράσεις της Εκκλησίας. Επίσης, ζήτησαν ιδιαιτέρως να σας εκφράσουμε τη βαθιά ευγνωμοσύνη τους – επειδή, αδελφοί και αδελφές, εσείς είστε εκείνοι που έχετε κάνει δυνατές αυτές τις ανθρωπιστικές δράσεις.
Παρατηρώντας με ανησυχία τις πρώτες οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης που προκάλεσε ο COVID-19 σε όλον τον κόσμο, θα μπορούσαμε εύκολα να αναμένουμε μείωση των χρηματικών συνεισφορών που οι Άγιοι θα ήταν σε θέση να δώσουν. Εξάλλου, τα μέλη μας βίωσαν επίσης τις δυσκολίες που προκάλεσε η πανδημία. Φαντασθείτε πώς νιώσαμε, όταν παρατηρήσαμε ακριβώς το αντίθετο! Οι ανθρωπιστικές δωρεές το 2020 ήταν οι μεγαλύτερες που έγιναν ποτέ – και φέτος είναι ακόμη μεγαλύτερες. Ως αποτέλεσμα της γενναιοδωρίας σας, η Εκκλησία μπόρεσε να προσφέρει τη μεγαλύτερη βοήθεια από την ίδρυση του Ανθρωπιστικού Ταμείου έως σήμερα, με περισσότερα από 1.500 έργα αρωγής για τον COVID σε περισσότερες από 150 χώρες. Αυτές οι δωρεές, τις οποίες εσείς έχετε προσφέρει τόσο ανιδιοτελώς στον Κύριο, έχουν μετατραπεί σε απαραίτητα για τη ζωή τρόφιμα, οξυγόνο, ιατρικές προμήθειες και εμβόλια για εκείνους οι οποίοι, υπό άλλες συνθήκες, θα τα στερούνταν.
Εξίσου σημαντική με τη συνεισφορά των αγαθών είναι και η τεράστια αφιέρωση χρόνου και ενέργειας που τα μέλη της Εκκλησίας προσφέρουν για ανθρωπιστικούς σκοπούς. Ακόμη και όσο μαίνεται η πανδημία, οι φυσικές καταστροφές, οι εμφύλιες συγκρούσεις και η οικονομική αστάθεια παραμένουν αμείλικτες και συνεχίζουν να εκδιώκουν εκατομμύρια ανθρώπους από τα σπίτια τους. Τα Ηνωμένα Έθνη πλέον αναφέρουν ότι υπάρχουν πάνω από 82 εκατομμύρια εκτοπισμένοι άνθρωποι στον κόσμο1. Προσθέστε σε αυτούς εκατομμύρια άλλους που επιλέγουν να φύγουν για να γλιτώσουν τη φτώχια ή την καταπίεση, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή για εκείνους ή τα παιδιά τους, και θα αρχίσετε να βλέπετε το μέγεθος αυτής της παγκόσμιας κατάστασης.
Είμαι στην ευχάριστο θέση να αναφέρω ότι χάρη στον χρόνο και τα ταλέντα που εθελοντικά προσφέρουν τόσοι πολλοί, η Εκκλησία λειτουργεί κέντρα υποδοχής προσφύγων και μεταναστών σε πολλαπλές τοποθεσίες στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Και χάρη στις συνεισφορές σας, παρέχουμε αγαθά, χρηματοδότηση και εθελοντές για να βοηθήσουμε παρόμοια προγράμματα που διευθύνονται από άλλες οργανώσεις σε όλον τον κόσμο.
Επιτρέψτε μου να εκφράσω την εγκάρδια ευγνωμοσύνη μου προς εκείνους τους Αγίους που έχουν προσεγγίσει για να προσφέρουν φαγητό, να ντύσουν, να γίνουν φίλοι με αυτούς τους πρόσφυγες και να τους βοηθήσουν να εγκατασταθούν και να γίνουν αυτάρκεις.
Εχθές το βράδυ, η αδελφή Γιούμπανκ σας ανέφερε μερικές από τις θαυμάσιες σχετικές δράσεις των Αγίων. Καθώς συλλογίζομαι αυτές τις δράσεις, οι σκέψεις μου συχνά στρέφονται στην αρχή της θυσίας, και στην άμεση σύνδεση αυτής της αρχής με τις δύο μεγάλες εντολές, να αγαπούμε τον Θεό και να αγαπούμε τον πλησίον μας.
Στις μέρες μας, ο όρος θυσία υποδηλώνει την έννοια της «εγκατάλειψης» ορισμένων πραγμάτων για χάρη του Κυρίου και της βασιλείας Του. Ωστόσο, στα αρχαία χρόνια, η έννοια της λέξης θυσία ήταν πιο στενά συνδεδεμένη με τις δύο λατινικές ρίζες της: sacer, που σημαίνει «ιερός» ή «άγιος», και facere, που σημαίνει «κάνω»2. Επομένως, θυσία στην αρχαία εποχή σήμαινε κυριολεκτικά «αυτό που κάνει κάτι ή κάποιον άγιο»3. Αν το δούμε έτσι, η θυσία είναι μια διαδικασία για να γίνουμε άγιοι και για να καταφέρουμε να γνωρίσουμε τον Θεό, και δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός ή τελετουργικό «εγκατάλειψης» κάποιων πραγμάτων για τον Κύριο.
Ο Κύριος είπε: «Επειδή, [ανγή αγάπη] θέλω, και όχι θυσία· και επίγνωση Θεού περισσότερο, παρά ολοκαυτώματα»4. Ο Κύριος θέλει να γίνουμε άγιοι5, να μας διακατέχει αγνή αγάπη6, και να καταφέρουμε να Τον γνωρίσουμε7. Όπως δίδαξε ο Απόστολος Παύλος: «Και αν διανείμω όλα τα υπάρχοντά μου, και αν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν ωφελούμαι τίποτε»8. Τελικά, ο Κύριος θέλει την καρδιά μας. Θέλει να γίνουμε νέα κτίσματα εν Χριστώ9. Όπως καθοδήγησε τους Νεφίτες: «Να προσφέρετε για θυσία προς εμένα καρδιά συντετριμμένη και πνεύμα μεταμελημένο»10.
Η θυσία είναι λιγότερο «εγκατάλειψη» και περισσότερο «προσφορά» προς τον Κύριο. Χαραγμένα επάνω από την είσοδο του κάθε ναού μας είναι τα λόγια: «Αγιασμός στον Κύριο. Ο Οίκος του Κυρίου». Καθώς τηρούμε τις διαθήκες μας με θυσία, γινόμαστε άγιοι μέσω της χάρης του Ιησού Χριστού, και με καρδιά συντετριμμένη και πνεύμα μεταμελημένο, προσφέρουμε την αγιότητά μας στον Κύριο στους βωμούς του αγίου ναού. Ο Πρεσβύτερος Νηλ Μάξουελ δίδαξε: «Η υποταγή της θέλησής [ή της καρδιάς11] μας είναι στην πραγματικότητα το μοναδικό προσωπικό πράγμα που έχουμε για να προσφέρουμε στο θυσιαστήριο του Θεού… Εντούτοις, όταν εσείς και εγώ τελικά υποτασσόμαστε, όταν αφήνουμε την ατομική μας θέληση να είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού, τότε πραγματικά Του δίνουμε κάτι!»12
Όταν βλέπουμε τις θυσίες μας για λογαριασμό άλλων με την προοπτική της «εγκατάλειψης», μας φαίνονται ως βάρος και αποθαρρυνόμαστε, όταν οι θυσίες μας δεν αναγνωρίζονται ή δεν ανταμείβονται. Ωστόσο, όταν τις βλέπουμε από την οπτική γωνία της «προσφοράς» προς τον Κύριο, οι θυσίες μας για λογαριασμό άλλων γίνονται δώρα, και η χαρά της γενναιόδωρης προσφοράς γίνεται η ανταμοιβή της. Οι θυσίες μας, απελευθερωμένες από την ανάγκη για αγάπη, έγκριση ή αναγνώριση από τους άλλους, γίνονται οι πιο αγνές και οι πιο βαθιές εκφράσεις ευγνωμοσύνης και αγάπης για τον Σωτήρα και τους συνανθρώπους μας. Οποιοδήποτε αλαζονικό αίσθημα αυτοθυσίας δίνει τη θέση του σε συναισθήματα ευγνωμοσύνης, γενναιοδωρίας, ικανοποίησης και χαράς13.
Κάτι γίνεται άγιο –είτε είναι η ζωή μας, τα υπάρχοντά μας, ο χρόνος μας ή τα ταλέντα μας– όχι απλώς όταν το εγκαταλείψουμε, αλλά αντιθέτως όταν το αφιερώσουμε14 στον Κύριο. Το ανθρωπιστικό έργο της Εκκλησίας είναι ένα τέτοιο δώρο. Είναι το αποτέλεσμα των συλλογικών, αφιερωμένων προσφορών των Αγίων, μια εκδήλωση της αγάπης μας για τον Θεό και τα τέκνα Του15.
Ο Στηβ και η Ανίτα Κάνφιλντ είναι αντιπροσωπευτικοί των Αγίων των Τελευταίων Ημερών σε όλον τον κόσμο, οι οποίοι έχουν βιώσει οι ίδιοι τις ευλογίες της προσφοράς προς τον Κύριο που έχουν τη δύναμη να μεταμορφώνουν. Από το ζεύγος Κάνφιλντ ζητήθηκε να παράσχουν βοήθεια σε κατασκηνώσεις προσφύγων και κέντρα μεταναστών σε όλη την Ευρώπη, ως ιεραπόστολοι προνοίας και αυτοδυναμίας. Στον επαγγελματικό της βίο, η αδελφή Κάνφιλντ ήταν μία παγκοσμίου φήμης διακοσμήτρια εσωτερικού χώρου, την οποία προσελάμβαναν πλούσιοι πελάτες για να στολίσει τις πολυτελείς κατοικίες τους. Ξαφνικά, βρέθηκε μέσα σε έναν κόσμο που ήταν ακριβώς το αντίθετο, όταν υπηρετούσε ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν χάσει σχεδόν τα πάντα, από πλευράς επίγειων αγαθών. Με δικά της λόγια, αντάλλαξε τους «μαρμάρινους διαδρόμους με τα χωμάτινα δάπεδα», και κάνοντάς το αυτό ένιωσε έναν απροσμέτρητο βαθμό εκπλήρωσης καθώς εκείνη και ο σύζυγός της άρχισαν να γίνονται φίλοι –και σύντομα να αγαπούν και να αγκαλιάζουν– όσους χρειάζονταν τη φροντίδα τους.
Οι Κάνφιλντ είπαν: «Δεν αισθανόμασταν σαν να είχαμε “εγκαταλείψει” κάτι για να υπηρετήσουμε τον Κύριο. Η επιθυμία μας ήταν απλώς να “Του δώσουμε” τον χρόνο και την ενέργειά μας για να ευλογήσουμε τα τέκνα Του, με οποιονδήποτε τρόπο Εκείνος θα θεωρούσε σωστό να μας χρησιμοποιήσει. Όσο εργαζόμασταν δίπλα στους αδελφούς και τις αδελφές μας, οποιεσδήποτε εξωτερικές συνθήκες –οποιεσδήποτε διαφορές στο υπόβαθρο ή τα υπάρχοντα– διαλύονταν για εμάς, και απλώς βλέπαμε ο ένας την καρδιά του άλλου. Δεν υπάρχει βαθμός επιτυχημένης σταδιοδρομίας ή υλικού κέρδους που θα μπορούσε να συγκριθεί με τον τρόπο με τον οποίο μας εμπλούτισαν αυτές οι εμπειρίες, υπηρετώντας ανάμεσα στα πιο ταπεινά τέκνα του Θεού».
Η ιστορία των Κάνφιλντ, και τόσες άλλες σαν κι αυτήν, με έχουν βοηθήσει να εκτιμήσω τους στίχους ενός απλού αλλά βαθυστόχαστου τραγουδιού της Προκαταρκτικής:
«Δώσε» λέει το ποταμάκι,
που κυλά απ’ το βουνό.
«Είμαι μικρό μα σαν περνώ
πρασινίζω τον αγρό».
Ναι, ο καθένας μας είναι μικρός, αλλά μαζί, εφόσον σπεύδουμε να προσφέρουμε στον Θεό και στους συνανθρώπους μας, όπου πηγαίνουμε οι ζωές εμπλουτίζονται και ευλογούνται.
Ο τρίτος στίχος αυτού του τραγουδιού είναι λιγότερο γνωστός, αλλά τελειώνει με αυτήν τη στοργική πρόσκληση:
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καθώς ζούμε για τον Θεό και τους άλλους δίδοντας από τα μέσα μας, τον χρόνο μας και ναι, ακόμη και από τον εαυτό μας, αφήνουμε τον κόσμο λίγο πιο πράσινο, αφήνουμε τα τέκνα του Θεού λίγο πιο ευτυχισμένα, και κατά τη διαδικασία γινόμαστε κι εμείς λίγο πιο άγιοι.
Είθε ο Κύριος να σας ευλογεί πλουσιοπάροχα για τις θυσίες που προσφέρετε σε Εκείνον τόσο αβίαστα.
Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Θεός ζει! «Άνθρωπος Αγιότητας είναι το όνομά του»17. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός Του και Εκείνος είναι ο δότης κάθε καλού χαρίσματος18. Είθε μέσω της χάρης Του και της τήρησης των διαθηκών μας με θυσία να γίνουμε άγιοι και να προσφέρουμε ακόμη περισσότερη αγάπη και αγιασμό στον Κύριο19. Στο άγιο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.