Familiegeloof
Tot op de dag van vandaag behoren de eeuwenoude kathedralen tot de grootste gebouwen in Italië. Oude ruïnes getuigen van een voorbije samenleving en middeleeuwse huizen sieren de kronkelige straten. Volgens de geldende bouwvoorschriften mag er geen moderne hoogbouw plaatsvinden; ook is het landelijke Toscane wettelijk beschermd tegen overontwikkeling. Italiaanse burgers willen de overblijfselen van hun geschiedenis graag in stand houden. Als het bekende universele genie Michelangelo nu terug zou keren op aarde, hopen de Italianen dat hij zijn geboorteland direct zou herkennen.
De leden van de kerk in heel Italië willen nog veel meer in stand houden dan alleen het landschap en de architectuur. Zij willen het geloof generaties lang in stand houden. Zoals zoveel leden van de kerk zijn de Italiaanse heiligen der laatste dagen pioniers in het creëren van families met meerdere generaties die in de evangelieverbonden zijn samengeklonken. Deze kerkleden hebben te maken met een cultuur waarin oude tradities en alomverbreid secularisme hoogtij vieren, maar zij concentreren zich op de Heiland en proberen het geloof op te bouwen dat zal gedijen in het hart van hun nageslacht.
Eerbied voor het gezin
Een van de eerste bouwstenen van familiegeloof is de moed om een gezin te stichten. Marco en Raffaella Ferrini van de gemeente Florence 2 in het district Florence (Italië) hadden verkering voordat ze op zending gingen. Al snel na hun zending hadden ze allebei in de tempel het gevoel dat ze snel moesten trouwen. ‘In Italië is het gebruikelijker om te trouwen als je in de dertig bent’, zegt Marco. Sommige vrienden en familieleden vroegen hen: ‘Waarom trouwen jullie zo jong?’
Het echtpaar wijst op de invloed van Marco’s ouders, Anna en Bruno, die hen de waarde van het huwelijk hebben bijgebracht. Toen Anna in 1968 lid werd van de kerk, waren er maar weinig leden van de kerk in Italië. Na gebedvolle overweging besloot ze met Bruno te trouwen, een man die haar geloof respecteerde en van wie ze haar kinderen in het evangelie mocht onderwijzen. ‘Ik heb me nooit zorgen gemaakt over mijn huwelijk met een mormoonse, omdat Anna en ik veel respect hadden voor elkaar’, zegt Bruno.
Hoewel het Anna stak dat ze haar kinderen niet alle zegeningen van een eeuwig gezin kon geven, zegt ze: ‘Ik wist dat mijn echtgenoot een goede man was en dat uiteindelijk alles goed zou komen.’ Intussen leerde ze haar zoons, Marco en Alessio, de Heiland het middelpunt van hun leven maken en het gezin op waarde schatten.
Uiteindelijk werd Bruno lid van de kerk. Momenteel is hij president van de gemeente Florence 2. Maar in de 29 jaar dat hij geen belangstelling had voor de kerk, werkten Anna en hij wel aan een gelukkig huwelijk. Hun liefdevolle relatie had een positief effect op hun kinderen en op hun schoondochter. ‘Toen ik voor het eerst bij hen thuis kwam, werd ik erg getroffen door het goede gezinsleven dat ze hadden’, zegt Raffaella. ‘Ze schreeuwen niet tegen elkaar. Ze zijn rustig en vriendelijk tegenover elkaar. Dat wilde ik ook graag.’
Raffaella wilde ook een tempelhuwelijk. Ze zegt: ‘Trouwen in de tempel is een goed streven’, ook al is het moeilijker waar te maken in landen met minder leden van de kerk. ‘Satan probeert ons over te halen verkeerde beslissingen te nemen, maar als we een duidelijk doel voor ogen hebben, zal onze hemelse Vader ons helpen alle obstakels te overwinnen om dat doel te bereiken.’ Zij is dankbaar dat je tegenwoordig gemakkelijker contact kunt maken met heiligen der laatste dagen dan in de generatie van haar ouders. Zij is ook blij dat de Heer haar gezegend heeft met de gelegenheid om te trouwen met iemand die ‘niet alleen lid van de kerk is, maar bovendien een goed priesterschapsdrager’.
Raffaella en Marco toonden hun dankbaarheid aan de Heer door zich opofferingen te getroosten zodat ze konden trouwen wanneer de Geest hen daartoe bracht. Zij planden een eenvoudige, goedkope bruiloft en Marco besloot zijn universitaire studie uit te stellen. ‘Alles is hier zo duur dat het erg moeilijk is om meerdere dingen tegelijk te doen: studeren, werken en een gezin stichten’, zegt hij. Deze financiële zorgen zetten vele Italianen ertoe eerst hun opleiding af te maken en carrière te maken voordat ze aan een huwelijk beginnen. ‘Maar wij wilden in de eerste plaats een gezin stichten’, zegt Marco. Hij besefte dat er maar drie dingen essentieel waren om dat te kunnen doen: een baan, een plek om te wonen en het geloof om voorwaarts te gaan. ‘Eerst kreeg ik niet zo’n goede baan, maar het was genoeg’, zegt Marco. ‘Telkens wanneer je een moeilijke beslissing moet nemen, moet je er gewoon voor gaan. Je oefent je geloof en doet je best’, erop vertrouwend erop dat de benodigde zegeningen zullen komen. Uiteindelijk werd hij gezegend met een betere baan in de toeristenbranche, dankzij de vreemde talen die hij op zijn zending had geleerd. Hij heeft ook een getuigenis van het betalen van tiende, omdat zijn jonge gezin nooit tekort is gekomen.
Marco onderschrijft het advies van kerkleiders om een opleiding te volgen en is van plan zijn universiteitsdiploma te halen als zijn kinderen wat ouder zijn. Maar op dit moment ‘voel ik dat de Geest mij vertelt dat het belangrijk is om bij mijn gezin te zijn. En sinds de geboorte van onze twee kinderen, Giulia en Lorenzo, heb ik daar geen enkele spijt van gehad.’
‘We hebben niet veel geld’, zegt Raffaella, ‘maar we zijn gelukkig.’ Ze zijn dankbaar dat ze deel hebben in het plan van geluk en de waarheden ervan aan de volgende generatie kunnen overbrengen — de derde generatie in hun familie die de zegeningen van het evangelie ontvangt.
Eensgezindheid
Geestelijke eenheid kan een cruciale bouwsteen zijn voor een sterk familiegeloof, volgens Piero Sonaglia uit de ring Rome (Italië). ‘Eensgezindheid kan een bron van kracht zijn voor alle gezinnen’, maar is vooral een zegen als het streven is om ‘samen tot Jezus Christus te komen’. Dat is het voornaamste doel van zijn gezin.
Piero had vroeger wel andere prioriteiten. Op zijn vijftiende verliet hij de kerk en keek hij er pas weer naar om toen hij vader werd en zijn eigen vader een ernstige hartaanval kreeg. Deze gebeurtenissen riepen herinneringen aan evangelielessen op die hij als kind had geleerd. ‘Ik besefte heel goed dat ik mij moest bekeren en mijn leven op orde brengen’, zegt hij. Hij besefte ook dat ‘een dergelijke belangrijke en drastische verandering’ zijn gezin zou raken. Zijn ouders waren gescheiden, deels vanwege hun godsdienstige verschillen, en hij wilde dat zijn eigen gezin een eenheid zou vormen.
Piero’s vrouw, Carla, was opgegroeid met een ander geloof dan het zijne en ging als kind elke zondag naar de kerk. ‘Maar als ik thuiskwam, was ik vaak nog meer in de war’, zegt ze. Voor haar was het geloof meer een traditie dan iets wat haar leven vorm en inhoud gaf. Carla hongerde naar meer. Ze zegt: ‘Ik had een sterk verlangen om zelf tot mijn hemelse Vader te bidden, in mijn eigen woorden’ in plaats van voorgekauwde gebeden. Haar innige, gebedvolle relatie met de Heer bereidde haar voor om het herstelde evangelie aan te nemen toen Piero weer actief werd.
Als ouders die nu één geloof aanhangen, proberen Piero en Carla hun zoons, Ilario en Mattia, voor te bereiden om weerstand te bieden aan verleidingen — nu ze nog jong zijn. ‘We lezen elke avond in de Schriften en houden gezinsavond’, zegt Carla. ‘Onze zoons doen er graag aan mee. We gaan naar de kerk. We bidden samen. We gaan naar de tempel.’ Regelmatig naar de tempel gaan, is voor Piero en Carla een hele toer, aangezien de dichtstbijzijnde tempels die in Zwitserland en Spanje zijn.
‘We proberen elke gelegenheid als leermoment te gebruiken’, voegt Piero eraan toe. ‘In dit stadium van hun leven leren onze jongens vooral hun ouders te gehoorzamen.’ Piero hoopt dat dit hen zal helpen om hun hemelse Vader te gaan gehoorzamen en zodoende de kracht en het getuigenis op te doen om in hun tienerjaren en op latere leeftijd getrouw te blijven. Hij weet — en wil dat zijn kinderen dat ook weten — dat blijvend geluk alleen mogelijk is door gehoorzaam te zijn aan God.
Net als Piero heeft Andrea Rondinelli uit de ring Rome (Italië) het evangelie gevonden na een ingrijpende gebeurtenis — de dood van zijn vader. ‘Ik besefte dat het niet zomaar afgelopen kon zijn’, zegt hij. Hij voelde dat er leven moest zijn voorbij het graf en dat leven en dood een doel hadden. Hij was vijftien jaar daarvoor in aanraking gekomen met de kerk toen zijn zussen zich lieten dopen. Na het overlijden van zijn vader zocht hij de zendelingen op en liet zich vijftien dagen later dopen.
Hij ontving al snel zijn patriarchale zegen. Daarin beloofde de Heer hem een eeuwige partner. ‘Toen ik naar haar op zoek was, bad ik veel’, zegt hij. Hij zocht een vrouw die hetzelfde geestelijke doel nastreefde als hij, en verbrak eens een relatie toen zijn verloofde niet verzegeld wilde worden in de tempel. ‘Ik deed er alles aan om klaar te zijn voor het moment waarop ik mijn vrouw zou ontmoeten’, zegt hij. Als antwoord op een van zijn gebeden kreeg Andrea het gevoel dat hij ooit een zoon zou krijgen. Door deze ervaring kon hij geduld oefenen tot hij Mariela ontmoette.
Mariela had het evangelie in Colombia gevonden toen ze elf jaar was. Na een zending in haar eigen land bezocht ze Italië. Ze was verbaasd — en enigszins verontrust — dat de Geest haar ingaf om daar te blijven. ‘Thuis in Colombia had ik alles goed voor elkaar’, zegt ze. ‘Ik had een baan. Ik was actief in de kerk. Ik kon studeren. Maar ik voelde in mijn hart dat ik hier met een bedoeling was, dat ik hier moest zijn.’
Andrea is dankbaar voor die ingeving. Hij en Mariela ontmoetten elkaar twee jaar na zijn doop en hebben nu samen het soort huwelijk waarop ze hadden gewacht — verzegeld in de tempel, één in geloof. Zij bouwen verder aan deze eenheid door ‘samen tijd door te brengen, zoals wandelen’, zegt Mariela.
Gezinsavond speelt ook een grote rol. ‘Bij de doop van onze zoon was het hele gezin betrokken’, zegt Andrea. Maandenlang bespraken ze op de gezinsavond hoe je je kon voorbereiden op de doop en de bevestiging en ‘bestudeerden de beginselen die Daniele zou gaan volgen. We waren er allemaal mee bezig en voelden ons helemaal klaar voor wat er ging gebeuren.’ De kinderen worden ook betrokken bij de gezinsavonden. ‘Onze dochter, Valentina, leidt de muziek’, zegt Andrea. Hij glimlacht. ‘Ze doet het erg goed.’ Daniele kiest de lofzangen uit en helpt soms bij het voorbereiden van de les. ‘Elke maandag is voor het hele gezin een prachtige ervaring’, zegt Andrea. Dergelijke ervaringen versterken het geestelijke fundament waarop hun kinderen en kleinkinderen kunnen bouwen.
Blij leven
Een derde bouwsteen voor familiegeloof is een blij leven volgens Lorenzo Mariani uit de gemeente Pisa in het district Florence (Italië). Lorenzo is raadgever in het districtspresidium, en zijn vrouw, Ilaria, zorgt thuis voor de kinderen en is werkzaam in de jongevrouwen. Ze hebben veel te doen en proberen dat met een glimlach te doen. Zij geloven dat hun zichtbare blijheid de houding van hun kinderen ten opzichte van het evangelie kan beïnvloeden. ‘Wanneer we iets voor de kerk doen, geven we een goed voorbeeld door niet gespannen over te komen en door een goede instelling te hebben’, zegt Lorenzo. ‘Kinderen merken of je iets met vreugde doet of alleen maar omdat het moet.’
‘Ik denk elke dag veel na over hoe ik mijn kinderen geloof kan bijbrengen’, zegt Ilaria. Zij hoopt dat haar voortdurende, liefdevolle zorg haar zoons, Gioele en Davide, de vreugde van het gezin doet inzien en dat relaties belangrijker zijn dan geld. Zij zegt: ‘De krachten die het gezin in Italië ondermijnen, bestaan onder andere uit mensen die niet willen trouwen of niet meer dan één kind willen hebben, zodat ze zich voor hun kind allerlei privileges kunnen veroorloven.’ Ze geeft toe dat andere kinderen meer spullen hebben dan de hare, ‘maar die zijn minder relevant’ dan de tijd nemen om haar kinderen in eeuwige waarheden te onderwijzen.
Ilaria voelt zich wel eens eenzaam vergeleken met zo veel vrouwen die op hun werk sociale contacten hebben, maar ze bidt om hulp en voelt dat de Geest haar blijheid en kracht geeft. ‘Ik ben ook gezegend met veel zusters in de kerk die van me houden’, zegt ze. Wanneer ze soms bidt om hulp, belt er een zuster op die haar steun geeft.
Wat de steun van familieleden betreft, kijken Ilaria en Lorenzo uit naar de tijd dat hun nageslacht meerdere generaties getrouwe voorouders hebben om van te leren en na te volgen. ‘We bidden voor ons nageslacht’, zegt Lorenzo. Als kerklid van de tweede generatie ‘voel ik een grote verantwoordelijkheid op mijn schouders om een sterke schakel in de keten te zijn.’
Lorenzo en Ilaria hebben een overweldigend gevoel van dankbaarheid dat ze pioniers kunnen zijn — een van de eersten in hun familie die kinderen met het licht van het evangelie mogen opvoeden. Lorenzo’s moeder was de eerste in de familie die lid van de kerk is geworden, en Ilaria leerde van haar tante over de kerk. ‘Het evangelie versterkt ons huwelijk enorm’, zegt Lorenzo. Het ‘geeft ons een eeuwig perspectief op ons gezin. We proberen de juiste keuzes te maken vanuit het eeuwige in plaats van het aardse perspectief.’ Deze keuzes vormen de sterke schakels waarmee de ene getrouwe generatie aan de volgende wordt geklonken.
‘Als ik op algemene conferenties soms verhalen hoor over de overgrootouders van de spreker die pioniers waren en de vlakten overstaken, ben ik wel eens jaloers’, geeft Ilaria toe. Ze kan zich een stamboom vol mensen die offers voor het evangelie hebben gebracht, bijna niet voorstellen. Maar Lorenzo en zij putten moed door de groei van de kerk die ze in hun land hebben gezien. Ze zijn dankbaar voor de eerste zendelingen die daar zaadjes hebben geplant en ze weten dat er een nog grotere oogst op komst is.
Ilaria glimlacht bij de gedachte aan die toekomst. ‘Ik weet dat iemand op een dag het dagboek van overgrootmoeder Ilaria zal lezen.’ Familieverhalen van geloof beginnen hier en nu bij haar.
Hun nageslacht voorbereiden
De inwoners van Italië houden oude monumenten en het renaissancegevoel in ere. De Italiaanse heiligen der laatste dagen schrijven daarnaast zelf een stukje geschiedenis. Zij zorgen voor een familiegeschiedenis van eeuwige waarde door de geboden te onderhouden en hun kinderen te leren dat ook te doen. Ze kijken uit naar de wederkomst van de Heiland en hopen dat hun nageslacht volgelingen van Hem zullen zijn.
Zij willen dat bereiken door er zelf naar te streven ware volgelingen te zijn. Ze laten zien dat het mogelijk is om te volharden, ijverig en blij te zijn, en gelovige en getrouwe gezinnen te vestigen die door tempelverbonden tot een eenheid worden samengeklonken. Zij leren het opkomende geslacht in woord en daad wat het betekent om geloof te kweken in Jezus Christus.