Bijeenkomen bij de tempel
Toen Benedito Carlos do Carmo Mendes Martins in 1992 besloot zijn gezin mee naar de dichtstbijzijnde tempel te nemen, had hij vijftien dagen verlof nodig om de zware reis van zijn woning in Manaus in het noorden van Brazilië naar de tempel te kunnen maken. Het was echter druk op het werk en zijn baas weigerde hem vrij te geven.
Omdat het gezin zich had voorbereid, had geofferd en het geld voor de reis bij elkaar had gespaard, baden ze of de reis op de een of andere manier toch doorgang kon vinden. Hun gebeden werden spoedig verhoord.
‘Eén dag vóór de reis, werden bij mij parasieten geconstateerd’, zegt broeder Martins. ‘Ik was zo blij dat ik ziek was!’
Zijn arts schreef meteen medicijnen voor en twee weken medisch verlof van zijn werk, dat zijn werkgever hem bij wet moest toestaan. De volgende dag ging het gezin naar de tempel.
Broeder Martins: ‘Ik had mijn medicijnen bij me en tijdens de reis kreeg ik injecties.’ Toen hij terug was, waren de parasieten verdwenen.
‘Ik keerde terug met geloof in en een getuigenis van de verordeningen van de tempel, vooral van de verordening ter verzegeling aan mijn vrouw en drie kinderen.’
Voordat Manaus in 2005 deel ging uitmaken van het tempeldistrict Caracas (Venezuela), lag de dichtstbijzijnde tempel in São Paulo, duizenden kilometers naar het zuidoosten in Brazilië. Sommige heiligen der laatste dagen in Manaus wilden zo graag naar de tempel dat ze hun huis, vervoermiddel, gereedschap — alles van waarde — verkochten om geld bij elkaar te krijgen.
Om in São Paulo te komen, voeren de leden per boot over de Rio Negro tot waar de rivier samenvloeit met de Amazone, en van daar oostelijk tot aan de Rio Madeira — een afstand van 115 kilometer. Daarna voeren zij nog eens 965 km over de Rio Madeira in zuidwestelijke richting tot aan de stad Pôrto Velho. Daar namen zij de bus en reisden nog eens 2400 km naar São Paulo. Na in het huis des Heren te zijn geweest, ving de terugreis van zeven dagen weer aan.
Toen de heiligen uit Manaus hoorden dat ze waren ingedeeld bij de tempel in Caracas, zeiden ze blij: ‘Nu duurt de reis naar de tempel nog maar veertig uur!’ Om in Caracas te komen, moeten de heiligen nog wel 1600 km met een bus, die deels door het Amazoneregenwoud rijdt. En aan de grens met Venezuela moeten ze overstappen op een kleinere bus. De afstand mag dan korter zijn, maar de reis vergt nog steeds een behoorlijk financieel offer, vanwege de bijkomende kosten voor de paspoorten.
Toen de heiligen vertrokken, zongen ze ‘Hoor, o heil’gen, richt uw schreden’.1. Ze wilden eerbiedig blijven en zich richten op het doel van hun reis. Daarom hielden ze haardvuuravonden op de bus en keken naar kerkfilms zoals The Mountain of the Lord.
In een gedenkboek dat was samengesteld op die eerste reis, herinnerden de kerkleden zich hun zegeningen, niet hun offers. Een zuster schreef: ‘Vandaag ga ik voor het eerst naar de tempel. Gisteren heb ik gevierd dat ik twintig jaar lid van de kerk ben — zoveel uren, dagen en jaren van wachten en voorbereiden. Mijn hart loopt over van dank en geluk voor mijn vrienden, priesterschapsleiders, en vooral Jezus Christus, zijn verzoening, en voor de mogelijkheid om naar het huis van mijn hemelse Vader te gaan.’
Eem broeder die op deze reis aan zijn vrouw en kinderen werd verzegeld, zei dat de tempel hem een blik in de eeuwigheid had vergund. ‘Ik twijfel er niet aan dat we een gelukkiger en rijker leven zullen hebben als we ons aan de verbonden houden die we in de tempel sluiten’, schreef hij. ‘Ik hou van mijn vrouw en kinderen en ik zal al het mogelijke doen om hen bij mij in het celestiale koninkrijk te hebben.’
Op 1 juli 1990 is het zendingsgebied Manaus gesticht om het evangelie naar de zes staten in Noord-Brazilië te brengen. In die tijd was de kerk relatief onbekend in die staten en had ze maar weinig leden daar. Maar de Heer heeft in het Boek van Mormon gezegd dat wie zich bekeren en tot Hem komen, […] in de laatste dagen onder zijn volk [zullen] worden gerekend (zie 3 Nephi 16:13).
Nu zijn er acht ringen in de stad Manaus in de staat Amazonas, met meer ringen in de andere staten, en zeven districten binnen het zendingsgebied. Nadenkend over de groei van de kerk en de rol die de tempels spelen bij de vergadering van Gods kinderen, schiet mij een belofte in het Boek van Mormon te binnen: ‘Ja, en dan zal het werk beginnen, waarbij de Vader onder alle natiën de weg zal bereiden waarlangs zijn volk huiswaarts kan worden vergaderd naar zijn erfland’ (3 Nephi 21:28).
Toen ik van 1990 tot 1993 zendingspresident in Manaus was, zag ik velen van de Amazonevolken de beginselen van het herstelde evangelie van Jezus Christus aanvaarden, lid van de kerk worden, en ‘tot het verbond toetreden’ (3 Nephi 21:22). Daardoor begon de macht van het priesterschap hun leven en hun gezin tot zegen te zijn — vooral door middel van de verordeningen van de tempel.
De leden van de kerk in het noorden van Brazilië waren in mei 2007 opgetogen, want toen maakte het Eerste Presidium bekend dat er een tempel zal worden gebouwd in Manaus, de zesde in Brazilië. Voor de familie Martins en het groeiende aantal heiligen der laatste dagen in het noorden van Brazilië zal de tempel in Manaus een grote zegen betekenen. Voor veel heiligen verspreid over de wereld zal de gang naar de tempel grote offers blijven inhouden.
Mogen wij die in de buurt van een tempel wonen onze dankbaarheid tonen door er vaker naartoe te gaan. En mogen wij, evenals de heiligen in het noorden van Brazilië, het voorbeeld van de Nephieten volgen die zich ‘grote inspanning getroostten’ om bij de tempel bijeen te komen ‘waar Jezus Zich aan de menigte zou vertonen’ (3 Nephi 19:3).
Illustratie Steve Kropp
Weergave van de Manaustempel (Brazilië) Craig Lofgreen
Architecturale weergave van de tempel die in Manaus zal worden gebouwd.