De geheime gever
‘God heeft de blijmoedige gever lief’ (2 Korintiërs 9:7).
Ik vind alles even mooi aan Kerstmis: de lichtjes, de liedjes, tijd met het gezin — alles wat we doen om de geboorte van Jezus te vieren. En het mooiste van alles zijn de cadeautjes. Ik begin al in september met mijn verlanglijstje.
Eén jaar was mijn lijstje zo lang als mijn arm. En ik bleef er maar dingen aan toevoegen. Ik liet het vol trots aan mijn vader zien. ‘Nou, David, ik zie wat je heel graag wilt krijgen voor de kerst’, zei hij toen hij het lijstje bekeek. ‘Maar wat ga jij geven?’
‘Op school maak ik geschenken voor u en mama. En op vrijdag ga ik met mama cadeautjes voor Shannon en Jon kopen. Dat komt dus allemaal goed.’
‘Hmmm’, was alles wat papa zei. Om de een of andere reden stond mijn antwoord hem niet aan. En ‘hmmm’ klonk mij niet goed in de oren.
Op de volgende gezinsavond bespraken mijn ouders het idee van geven en krijgen en de ware betekenis van Kerstmis. Mijn verlanglijstje werd met de minuut korter. Ze vroegen ons of we ook ideeën hadden hoe we eraan konden denken om meer te geven. Shannon stak enthousiast haar hand op. Mijn oudere broer, Jon, en ik gromden. Shannons ideeën draaiden altijd uit op andere mensen helpen, zoals de tuin van de buren wieden.
‘Laten we wat mensen uitkiezen die eenzaam zijn of behoeftig en anoniem een paar cadeautjes voor de deur achterlaten’, zei Shannon enthousiast.
‘Geen slecht idee’, zei Jon. ‘Dat moet dan wel in het diepste geheim.’
Dat zou wel eens heel leuk kunnen worden, dacht ik.
We waren het er al gauw over eens dat het een prima plan was. We kozen twee gezinnen uit. Het eerste was het gezin Swenson uit onze wijk. Aangezien broeder Swenson terug naar school was gegaan, leken ze altijd krap bij kas te zitten. Ook hadden ze veel kinderen, en waar kun je een kind nou meer plezier mee doen dan met een kerstcadeautje. Het andere gezin waren meneer en mevrouw Perez, een ouder echtpaar verderop in de straat. Ze leken een beetje eenzaam.
We gingen met zijn allen cadeautjes kopen. We kochten de cadeautjes deels van het geld dat we voor onze eigen cadeautjes zouden hebben gebruikt. Dat vond ik prima. Ik vond het echt top om speelgoed voor de jongsten van de Swensons uit te kiezen. Wat ik wilde, was opeens niet zo belangrijk meer.
We besloten elk gezin twaalf dagen lang tot Kerstmis elke avond een cadeau te geven. Op de eerste avond kleedde ik mij van top tot teen in het zwart, en Jon reed mij naar het huis van de Swensons. Ik zette het eerste cadeau op de veranda, belde aan en rende weg ze hard als ik kon. Ik dook weg achter een heg juist toen een van de kinderen de deur opende. Ik kon horen hoe verrast ze waren toen ze het cadeau zagen. Het was alsof ik uit elkaar zou ploffen van spanning en blijdschap. Mijn leven van geheime gever was begonnen.
En het werd beter — en moeilijker. We moesten elke avond op een verschillende tijd gaan en soms zelfs vroeg in de ochtend, omdat de kinderen van Swenson uit het raam stonden te kijken om ons te betrappen. En elke keer als ik naar de deur van meneer en mevrouw Perez sloop, stelde ik mij voor dat mevrouw Perez de deur zou openzwaaien om mij een knuffel te geven en mij te zeggen dat ik een kanjer was. Dat moest ik tegen elke prijs zien te voorkomen. Een geheim bewaren, daar draaide het om.
Nou, dat jaar was slechts het begin. De Kerstmis daarna kozen we een gezin waarvan de dochter dat jaar elf keer in het ziekenhuis had gelegen en een gezin waarvan de moeder kanker had. Tjonge, ik wist niet dat sommige mensen het zo zwaar hadden.
Nu Kerstmis weer voor de deur staat, besluiten we drie gezinnen te helpen. Het moeilijkste is ze uit te kiezen. Er lijken zoveel mensen te zijn die met de kerst wel een oppepper kunnen gebruiken.
En wat is er van mijn verlanglijstje geworden? Elk jaar werd het een beetje korter. Ik heb het zo druk met mijn plannen als geheime gever dat ik niet veel tijd heb om aan mijzelf te denken. Ik moet cadeautjes uitkiezen en strategieën uitwerken.
Eén ding staat vast — het is heerlijk om iets voor anderen te doen. Niets kan op tegen het gevoel dat ik krijg als ik de verbazing en opwinding op het gezicht zie van de mensen die we helpen. Geven is voor mij een van de hoogtepunten van Kerstmis.
Illustraties Matt Smith; foto Busath Photography