Bel een ambulance!

Simon Heal, Queensland (Australië)

Toen ik in 1991 de zolder van ons huis aan het betimmeren was, voelde ik een scherpe pijn in mijn linkeroog. De pijn voelde als een splinter aan en trok al gauw door mijn hele hoofd. Ik werkte door totdat het ongemak me dwong om in mijn slaapkamer te gaan rusten.

Maar zo gauw ik ging liggen, sprak de stille zachte stem tot me. ‘Sta op’, zei de Geest. ‘Ga niet slapen.’

Ik dacht na over die waarschuwing en bedacht wat ik moest doen. Ik besloot een van de tabletten te nemen die mijn moeder altijd voor haar migraine nam. Ik liep naar de kamer van mijn ouders en vond de tabletten. Maar toen ik het flesje opendeed, kwam de stem weer: ‘Neem die tablet niet in.’

Even later kwam de stem voor de derde keer: ‘Je moet een ambulance bellen — nu meteen!’

Ik had nog nooit het alarmnummer gebeld, maar ik deed het meteen. Al gauw arriveerde er een ambulance. Twee ziekenbroeders legden me op een brancard. Het laatste wat ik me herinner, was dat ze me vroegen hoe ik heette. En toen ging het licht uit.

Later werd ik wakker op de intensive care van het ziekenhuis. Ik was nog zwak en onder invloed van de verdoving, maar ik herinner me dat ik handen op mijn hoofd voelde toen mijn vader en mijn bisschop me zalfden. Ik hoorde de woorden: ‘Je wordt weer helemaal beter, alsof er niets was gebeurd.’

Na drie dagen in de intensive care en nog eens vier dagen op een andere afdeling kon ik eindelijk naar huis. Toen pas vernam ik dat ik een hersenbloeding had gehad. De chirurg die me had geopereerd, vertelde me later dat ik ‘op het randje van de dood’ had gezweefd en dat ik gestorven zou zijn als ik een migrainetablet had genomen.

Nu ben ik gezond en fit, dankbaar dat de Heer mij op die dag die ingevingen heeft gegeven. Ik ben in de tempel verzegeld aan mijn liefhebbende vrouw en we hebben vijf fijne kinderen.

Ik dank mijn hemelse Vader en mijn Heiland, Jezus Christus, voor het wonder van het leven. Ik streef er dagelijks naar om het beste te halen uit de tijd die Zij me hebben gegeven. En ik herinner me dankbaar de beschermende invloed van de stem van de Heilige Geest.

De pijn in mijn linkeroog trok al gauw door mijn hele hoofd. Zo gauw ik ging liggen, sprak de stille zachte stem tot me: ‘Sta op. Ga niet slapen.’