Prioriteit geven aan het tempelhuwelijk
Vitali en Ekaterina (Katja) Sjmakow zijn respectievelijk in Omsk en Jekaterinaburg (beide in Rusland) geboren. Beiden werden in hun jeugd lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen en beiden vervulden een zending — Vitali in het zendingsgebied Praag (Tsjechië) en Katja in het zendingsgebied Novosobirsk (Rusland). Ze zeggen dat hun bekering hun ogen opende voor de haalbaarheid van een gelukkig, evenwichtig, bevredigend leven en dat hun zendingen het verlangen versterkte om een evangeliegericht gezin te stichten, te beginnen met een tempelhuwelijk. Dit is hun verhaal.
Vitali: Toen ik een paar maanden van zending terug was, werd ik gevraagd als raadgever voor een plaatselijke jeugdconferentie. Steven C. Smith, president van het zendingsgebied Novosibirsk riep mij binnen. Ik verwachtte een nieuwe roeping of een of ander formeel gesprek. In plaats daarvan vertelde president Smith mij dat hij mij graag met iemand wilde laten kennismaken — een jonge vrouw die onlangs haar zending had voltooid en terug naar huis zou gaan in een ander deel van Rusland, maar die tijdens de conferentie nog in de stad zou zijn.
Ik had Katja nog nooit eerder gezien, maar toen ik op de conferentie arriveerde, stelde ik mezelf voor, waarna we kort met elkaar praatten. Later op de avond vroeg ik Katja ten dans. De volgende dag vroeg ik haar nog een keer.
Katja: Toen ik opgroeide, kende ik niet veel jonge, alleenstaande priesterschapsdragers, maar ik hoopte altijd dat de Heer in een goede man zou voorzien met wie ik kon trouwen. Ik had geen idee hoe of wanneer, maar ik vertrouwde op de Heer en zijn beloften.
Na mijn zending vroeg men mij om als chaperonne op een jeugdconferentie op te treden. Toen ik Vitali op de conferentie zag, was ik gelijk geïnteresseerd in hem. We hadden drie onvergetelijke dagen samen op de conferentie.
Voor mij stond het al snel vast dat Vitali de man was met wie ik wilde trouwen. Uiteraard heeft niet iedereen al zo snel een dergelijk gevoel. Hoe wisten we dus dat we de juiste weg waren ingeslagen? Ik had op mijn zending geleerd hoe ik de Geest kon herkennen en zijn leiding met vertrouwen op te volgen. Toen ik dus het gevoel kreeg dat ik Vitali beter moest leren kennen, besloot ik gehoor te geven aan dat gevoel.
Ik weet dat de Geest ons zal leiden als we zijn gezelschap zoeken. Het is van belang dat we ons pad niet gaan vergelijken met dat van anderen — de Geest zal ons waarschijnlijk niet op een en dezelfde manier inspireren — maar als we de Geest volgen, kunnen we er zeker van zijn dat we ons op het goede pad bevinden.
Obstakels overwinnen
Vitali: In die drie dagen besefte ik dat ik een bijzondere vrouw had ontmoet. Ik was teleurgesteld toen de conferentie voorbij was en Katja en ik afscheid namen. Gelukkig zou er de volgende maand een conferentie voor jonge alleenstaanden zijn. Ik keek er vanaf de eerste minuut naar uit.
Die conferentie was gewoonweg geweldig. Katja en ik hebben elkaar daar een stuk beter leren kennen. Aan het eind hebben we telefoonnummers uitgewisseld en zijn we naar onze respectieve steden teruggereisd.
In de daaropvolgende weken hielden we contact, hoofdzakelijk via de telefoon en sms. (Ik denk dat ik in minder dan een maand sneller op mijn mobiel kon typen dan de meeste mensen op een laptop!)
Katja woonde in Jekaterinaburg, per trein elf uur reizen van waar ik woonde in Omsk (Siberië). Niettemin wilden we elkaar heel graag weerzien. Dus reisden we in de weekenden geregeld naar elkaar toe. Ik ging het ene weekend naar haar toe, en een paar weken later, kwam zij naar mij toe. Als ik bij Katja was, logeerde ik bij vrienden van haar in de stad, en als ze mij bezocht, logeerde ze bij vrienden van mij in de stad. We brachten dan ook vaak tijd door met die vrienden.
Katja: Elf uur kan dan een lange reis lijken, maar voor Rusland is dat maar een korte wandeling! Vanwege de afstand zagen we elkaar niet zo vaak als we zouden willen. We zagen elkaar maar eens in de zoveel weken en trokken dan twee of drie dagen met elkaar op, voordat een van beiden weer naar huis moest. Vaak hadden we veel langer bij elkaar willen blijven en was het moeilijk om afscheid te nemen. Maar omdat we zoveel moeite deden om elkaar te zien, koesterden we elke minuut dat we bij elkaar waren. Daar onze relatie zich bleef verdiepen, begonnen we uit te kijken naar de tijd dat we geen afscheid meer van elkaar zouden hoeven nemen.
Onze afspraakjes waren interessant en gevarieerd: we maakten fietstochtjes en reden paard, gingen naar museums, lazen in de Schrift, kookten, gingen wandelen in het park (in één park hebben we zelfs gedanst), en gingen naar een weeshuis om kinderen te helpen en met ze te spelen.
Elke keer als we elkaar zagen, deden we iets nieuws, en dat schonk ons veel plezier. Ik vond het knap hoe Vitali steeds weer met iets nieuws op de proppen kwam. Doordat er veel variatie in zat leerden we elkaar echt goed kennen.
Vitali: Ik was student en kon mij echt geen grote evenementen veroorloven. Ik besteedde bijna al mijn geld aan de reis naar Katja en mijn telefoonrekening. Maar weinig bestedingsruimte wilde nog niet zeggen dat onze tijd samen saai en nutteloos was. In feite kostten onze beste afspraakjes ons geen roebel.
Het zal misschien vreemd klinken, maar ik wilde zien hoe Katja zich bij kinderen gedroeg, dus gingen we naar een weeshuis. En dat gold ook voor veel van onze andere afspraakjes: we probeerden zoveel mogelijk over elkaar te weten te komen.
Op ’s Heren wijze leven
Vitali: Zoals in zoveel landen gaan ook de mensen in Rusland eerst samenwonen vóór ze trouwen. Nadat ik Katja ten huwelijk had gevraagd, vroegen sommige vrienden mij hoe ik met haar kon trouwen zonder eerst te weten of we wel persoonlijk bij elkaar pasten. Zij gingen ervan uit, zoals ook kennissen van Katja deden, dat de enige manier om elkaar echt te leren kennen was om eerst een flinke tijd samen te gaan wonen.
Ik zei hun dat je echt niet met iemand hoeft samen te wonen om hem of haar te leren kennen. Ik probeerde mijn vrienden ook op een begrijpelijke manier duidelijk te maken dat ik erover gebeden had en een antwoord had gekregen dat ik met Katja moest trouwen. Omdat ik gebeden had over mijn beslissing was ik niet bang voor een huwelijk. Ik vond het juist spannend en had het gevoel dat er zich een heel nieuw leven aan mij ontvouwde. Niemand heeft dit standpunt ooit bestreden of bekritiseerd. Sterker nog, ze steunden mij in mijn beslissing.
Katja: Toen Vitali mij een aanzoek deed, zagen mijn ouders een huwelijk op korte termijn niet zitten. Zij vonden het veel te vroeg voor een verloving en dat ik Vitali nog veel beter moest leren kennen. Mijn werkgever zei hetzelfde en voegde daaraan toe: ‘Je moet eerst een tijdje samenwonen, voordat je een dergelijke belangrijke beslissing kunt nemen.’
Ik vind het jammer dat mensen zo over het huwelijk en het gezin denken. Ik denk dat ze niet begrijpen hoe gelukkig een echtpaar kan zijn als het in de tempel wordt verzegeld. De diepe liefde en het grote geluk die Vitali en ik bij ons huwelijk voelden, namen zelfs nog toe door de kennis dat we voor eeuwig aan elkaar waren verzegeld.
Vitali: Katja en ik trouwden op 25 februari 2006 in Omsk. (Eerst of uitsluitend een godsdienstig huwelijk sluiten — bijvoorbeeld een tempelhuwelijk — is in Rusland, en in veel andere landen, niet toegestaan.) De volgende morgen gingen we op weg naar de Stockholmtempel. We vlogen in drie uur van Omsk naar Moskou, waar we de rest van de dag doorbrachten. Toen namen we de nachttrein naar Sint Petersburg. Daar namen we met andere heiligen der laatste dagen de bus die ons in acht uur naar Helsinki bracht. Voor het laatste deel van de reis namen we de veerboot naar Stockholm, een overtocht van elf uur.
Eindelijk kwamen we bij de tempel aan.
Voor sommige mensen zal zo’n lange reis een bezoeking lijken, maar voor ons was onze reis door Europa in veel opzichten een geweldige huwelijksreis.
1 maart 2006, de dag van onze verzegeling, was een fantastische dag — een dag van vrede en zekerheid. Ik wist dat de persoon van wie ik de hand vasthield de persoon was met wie ik de eeuwigheid wilde doorbrengen. Die gedachte vulde mij met grote vrede en dankbaarheid jegens mijn hemelse Vader dat Hij mij zijn dochter als vrouw toevertrouwde. Ik voelde me dichter bij Hem dan ooit tevoren.
Christelijke eigenschappen zien
Katja: Vitali en ik hebben nu een dochtertje. Zij is in één woord geweldig. Ik wil dat ze op een dag in de tempel trouwt, en het beste voorbeeld dat we haar daar in kunnen geven is liefdevolle levensgezellen en ouders te zijn.
Ik hoop dat het haar lukt om een goede priesterschapsdrager met vele christelijke eigenschappen te vinden. Het zijn eigenschappen die ik ook in Vitali zag en die mij ertoe brachten om met hem te trouwen.
Waarom viel ik op Vitali? Hij is uiteraard knap en intelligent, en hij weet hoe hij een vrouw het hof moet maken. Maar dat waren niet de hoofdzaken. Hij had wat ik de ‘ogen van een discipel van Christus’ noem. Er ging licht van hem uit. Hij is een rechtschapen priesterschapsdrager.
Vitali: Natuurlijk is het geweldig om met iemand getrouwd te zijn die er goed uitziet. Maar als we alleen maar oog hebben voor het uiterlijk, zullen we blind zijn voor de belangrijkste eigenschappen — persoonlijkheid, geestelijkheid en andere kwaliteiten die er in een goed huwelijk echt toe doen.
Ik besef dat het voor sommige jonge alleenstaanden niet makkelijk is om een partner in de kerk te vinden, omdat er gewoonweg niet veel heiligen der laatste dagen zijn waar ze wonen. Ik voel met ze mee. Niettemin weet ik dat onze hemelse Vader, wat onze omstandigheden ook zijn, de weg zal vrijmaken als we ons deel doen en ons voorbereiden op de verzegeling in de tempel.
Links: De Sjmakows op de dag van hun verzegeling in 2006; hun reis naar de Stockholmtempel duurde dertig uur.
Rechts: De Sjmakows hebben nu een dochtertje. Katja zegt: ‘Ik wil dat ze op een dag in de tempel trouwt, en het beste voorbeeld dat we haar daar in kunnen geven is liefdevolle levensgezellen en ouders te zijn.’
Familiefoto’s met dank aan familie Sjmakow