Zou Iñaki ooit nog thuiskomen?
Paulina del Pilar Zelada Muñoz (Santiago, Chili)
Na een zwangerschap van slechts 23 weken, werd onze derde zoon, Iñaki, geboren met een noodkeizersnee. Hij woog slechts 560 gram en was maar 31 centimeter lang.
Omdat hij prematuur was, had hij niet veel kans om te overleven. Onze arts vroeg ons of we werkelijk wilden dat de dokters hem hielpen, waarmee we het onvermijdelijke alleen maar uit zouden stellen. Ik antwoordde dat we hem een kans moesten geven zolang hij leefde. En ik vroeg God om een wonder.
Iñaki kreeg die eerste avond een zegen van gezondheid. De daaropvolgende vier lange maanden kreeg hij een maagperforatie, een hersenbloeding en een klaplong. Wegens zijn omstandigheden kregen we toestemming om hem in het ziekenhuis een naam en een zegen te geven.
Intussen maakten we kennis met andere ouders die hetzelfde ondergingen als wij, en we boden elkaar steun en troost. We gaven ook zo veel mogelijk mensen ons getuigenis van het evangelie.
Op een dag kregen we een oproep om in het ziekenhuis afscheid te nemen van onze zoon, omdat men niet verwachtte dat hij het eind van de middag haalde. Toen we daar waren aangekomen, hielden we hem vast en praatten we tegen hem. Het was bijzonder pijnlijk om hem in die zwakke toestand te zien. Voor het eerst beseften mijn man en ik dat we slechts tijdelijke voogden waren voor dit kind van God. Al wat we konden doen, was bidden en onze hemelse Vader vragen dat zijn wil uit mocht komen. Iñaki hield het die middag echter vol, en we waren dankbaar dat hij dat ook in de daaropvolgende dagen deed.
In die vier maanden die Iñaki doorbracht op de neonatale intensive-careafdeling, zagen we herhaaldelijk de kracht van het priesterschap in de praktijk toen onze hemelse Vader onze zoon zegende door middel van artsen en priesterschapsdragers — en hem uiteindelijk genas, tot verbazing van de artsen.
In oktober 2008 ging Iñaki naar huis.
We hebben als familie veel geleerd door deze ervaring. We weten dat onze hemelse Vader ons liefheeft en dat Hij wonderen tot stand brengt en zijn heiligen bewaart, ondanks de beproevingen die we moeten doormaken. En we begrijpen beter wat het doel is van het eeuwige gezin, de belangrijke rol die wij spelen in het plan van geluk, en hoe goed onze hemelse Vader voor zijn kinderen is.
We zijn nu een ander gezin, we zijn eensgezinder en zijn ons beter bewust van het lijden en de behoeften van de mensen om ons heen — en dat komt allemaal door onze zoon en het wonder dat hij in ons leven tot stand heeft gebracht.