Jongeren
Ik zal hem terugzien
Papa gaf ieder van ons kinderen altijd een gevoel van eigenwaarde. Hij hield van ons en vergaf ons moeiteloos. Hij deed zijn best om het ons allemaal naar de zin te maken en liet duidelijk blijken dat hij het beste met ons voor had. Ik hield zielsveel van hem.
Toen ik in de zesde klas zat, kwam mijn vader om bij een auto-ongeluk. We waren er allemaal kapot van. Er was een groot gat in ons gezin geslagen. Papa was degene op wie ik leunde, bij wie ik terecht kon als ik met een probleem zat. In plaats van hulp te zoeken, hield ik vast aan mijn pijn en boosheid. Na verloop van tijd begon ik God de schuld te geven. Ik las niet meer in de Schriften en bidden wilde ik al helemaal niet. Ik ging alleen maar naar de kerk omdat mijn moeder dat wilde. Ik probeerde ver uit de buurt van mijn hemelse Vader te blijven.
Toen ging ik voor het eerst naar het jongevrouwenkamp. Ik vond het leuk om er nieuwe vriendinnen bij te krijgen, maar ik wilde nog steeds niet in mijn Schriften lezen. Op de laatste avond hadden we een getuigenisdienst. Ik voelde iets wat ik lange tijd niet had gevoeld: de Geest. Ik bewonderde de meisjes die opstonden en hun getuigenis gaven, maar ik bleef zitten omdat ik dacht dat ik er geen had. Plotseling kreeg ik het gevoel dat ik moest opstaan. Ik deed mijn mond open, hoewel ik mij afvroeg wat ik kon zeggen. Dus zei ik dat ik blij was dat ik op het jongevrouwenkamp was. En toen hoorde ik mijzelf zeggen dat ik wist dat Jezus Christus voor mij gestorven was en dat mijn hemelse Vader van mij hield en dat de kerk waar was.
Er kwam een zeldzaam fijn gevoel over mij. Door deze ervaring kan ik zeggen dat ik weet dat ik mijn vader weer zal terugzien, en wel dankzij de verzoening en opstanding van Jezus Christus.