Neem de tijd om te praten en te luisteren

Rosemary M. Wixom

Algemeen jeugdwerkpresidente

Uit een toespraak, gehouden tijdens een satellietuitzending voor ringen in Salt Lake City op 24 oktober 2010.

Onze doelbewuste inspanningen om nu beter te communiceren, zal ons gezin eeuwig tot zegen zijn.

In een volmaakte wereld komt ieder kind thuis van school om begroet te worden met een trommel versgebakken chocoladespritsen, een groot glas koude melk, en een moeder die de tijd neemt om met haar kind te praten en te luisteren wat het die heeft meegemaakt. We leven niet in een volmaakte wereld, dus u kunt de spritsen en de melk achterwege laten, maar niet ‘de tijd om te praten en te luisteren’.

29 jaar geleden beklaagde president James E. Faust (1920–2007), tweede raadgever in het Eerste Presidium, zich erover dat gezinsleden zo weinig tijd met elkaar doorbrengen. Denkt u zich dat eens in — 29 jaar geleden zei hij in de algemene conferentie: ‘Een van de grootste problemen in onze gezinnen is dat we steeds minder tijd samen doorbrengen. (…) Tijd samen is kostbare tijd — tijd om te praten, te luisteren, te bemoedigen, en te laten zien hoe je bepaalde dingen doet.’¹

Doordat we tijd doorbrengen met onze kinderen en met ze praten, leren we hen kennen en leren zij ons kennen. Onze prioriteiten, de ware gevoelens van ons hart, gaan deel uitmaken van onze gesprekken met ieder kind.

Wat is de allerbelangrijkste boodschap van uw hart die u op uw kind wilt overbrengen?

De profeet Mozes onderwijst in Deuteronomium:

‘Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand.

‘Wat ik u heden gebied, zal in uw hart zijn,

Gij zult het uw kinderen inprenten en daarover spreken, wanneer gij in uw huis zit, wanneer gij onderweg zijt, wanneer gij nederligt en wanneer gij opstaat’ (Deuteronomium 6:5–7; cursivering toegevoegd).

Sta mij toe er één aan toe te voegen: ‘En wanneer gij samen de avondmaaltijd gebruikt.’

Als we willen dat ons gezin voor eeuwig samen is, moeten we daar nu mee te beginnen. De tijd nemen om met onze kinderen te praten, terwijl we samen het pad naar het eeuwige leven bewandelen, is een investering in ons eeuwige gezin.

Een moeder uit Illinois (VS) heeft aangegeven hoe zij tijd vrijmaakte om met haar kinderen te praten:

‘Toen onze kinderen klein waren, had ik de gewoonte om naar een paar favoriete tv-programma’s te kijken. (…) Helaas waren de programma’s op dezelfde tijd als mijn kinderen naar bed gingen.

(…) ‘Op een gegeven moment drong het tot mij door dat die tv-programma’s bovenaan mijn lijstje stonden en mijn kinderen een stuk lager. Een tijdje probeerde ik mijn kinderen voor te lezen met de tv aan, maar ik wist diep in mijn hart dat dat niet echt werkte. Toen ik nadacht over de dagen en weken die ik verspilde aan mijn tv-verslaving, begon ik mij schuldig te voelen en begon ik mij te veranderen. Het duurde even voordat ik mijzelf ervan had weten te overtuigen dat ik de tv kon uitzetten.

‘Na de tv twee weken uit te hebben gelaten, had ik er min of meer vrede mee. Ik besefte dat ik mij beter voelde, en op de een of andere manier zelfs reiner, en dat ik de juiste keuze had gemaakt.’²

Bedtijd is een prima tijd om te praten.

Helaman zei over de jonge krijgers: ‘Zij gaven de woorden van hun moeders voor mij weer, zeggende: Wij twijfelen er niet aan dat onze moeders het wisten’ (Alma 56:48).

Het waren ‘de woorden van hun moeders’ waarvan zij leerden. Deze moeders spraken met hun kinderen en onderwezen hen in het woord Gods.

Het gesproken woord behouden

Er komt veel goeds voort uit praten, en de boze is zich bewust van de kracht van het gesproken woord. Hij zou de sfeer die bij ons thuis komt door te praten, te luisteren, elkaar te bemoedigen, en dingen samen te doen, het liefst teniet willen doen.

Satan probeerde in deze bedeling tevergeefs de herstelling van het evangelie van Jezus Christus te verhinderen door een belangrijk gesprek tussen Joseph Smith en God de Vader en zijn Zoon, Jezus Christus, tegen te houden.

Joseph Smith zei daarover: ‘Ik werd onmiddellijk aangegrepen door een of andere macht die mij geheel overmande, en zo’n verbazende invloed op mij had, dat mijn tong gebonden was. Ik kon niet spreken’ (Geschiedenis van Joseph Smith 1:15).

De boze zou het liefst onze tong binden of wat dan ook doen om ons ervan te weerhouden in een gesprek met iemand de gevoelens van ons hart onder woorden te brengen. Hij schept genoegen in afstand en verwarring; hij schept genoegen in lawaai; hij schept genoegen in onpersoonlijke communicatie — in alles wat ons weghoudt van een warme stem en de persoonlijke gevoelens van een gesprek onder vier ogen.

Naar het hart van onze kinderen luisteren

Luisteren is net zo belangrijk als praten. Ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘Als we luisteren met liefde, hoeven we ons niet af te vragen wat we zullen zeggen. Het zal ons ingegeven worden (…) door de Geest.’³

Als we luisteren, kijken we in het hart van de mensen om ons heen. Vader in de hemel heeft een plan voor ieder van zijn kinderen. Stel u eens voor dat we inzage hadden in het individuele plan voor ieder van onze kinderen. Wat zou er gebeuren als we wisten hoe we hun geestelijke gaven konden vergroten? Wat zou er gebeuren als we wisten hoe we een kind konden motiveren om zijn of haar potentieel te ontsluiten? Wat zou er gebeuren als we wisten hoe we ieder kind konden helpen bij de overgang van kinderlijk geloof naar een getuigenis?

Hoe komen wij dat te weten?

We komen dat te weten door te luisteren.

Een vader in de kerk heeft gezegd: ‘Ik doe mijn kinderen meer goed als ik naar ze luister dan als ik met ze praat. (…) Ik heb geleidelijk aan geleerd dat mijn kinderen geen behoefte hebben aan mijn kant-en-klare, zorgvuldige en wijze antwoorden. (…) Voor hen is het veel belangrijker om vragen te stellen en over hun problemen te praten dan antwoorden te krijgen. Doorgaans is het zo dat als mijn kinderen klaar zijn met praten, en als ik lang en goed geluisterd heb, zij mijn antwoord niet echt nodig hebben. Ze hebben hun antwoord dan al lang gekregen.’⁴

Het vergt tijd om zich te concentreren op de zaken die het belangrijkst zijn. Er gaat tijd zitten in praten, luisteren en bemoedigen. Die dingen kunnen niet worden afgeraffeld of ingepland — ze moeten spontaan plaatsvinden. Bijvoorbeeld als we samen bezig zijn: samen werken, samen creëren, en samen spelen. Of als we de tv, radio, telefoon of computer uitzetten, wereldse afleidingen de rug toekeren en ons op elkaar concentreren.

Dat valt soms niet mee. Als we tot stilstand komen en alles afzetten, moeten we voorbereid zijn op wat er dan volgt. Aanvankelijk zal de stilte ons naar de keel vliegen; er kan een vreemd gevoel van iets kwijt zijn over ons heen komen. Heb geduld, wacht even en geniet er dan van. Schenk uw volle aandacht aan de mensen om u heen door ze een persoonlijke vraag te stellen en daarna te luisteren. Ouders, praat over een hobby van uw kind. Lach over het verleden — en droom over de toekomst. Een mal gesprekje kan zich zelfs ontpoppen als een zinvolle discussie.

Ons eeuwige doel de juiste prioriteit geven

In het voorjaar bezocht ik een jongevrouwenklas, en de lerares vroeg de jongevrouwen hun prioriteiten op te schrijven. Ik begon snel te schrijven. Ik geef toe dat mijn eerste gedachte was: ‘Nummer 1, de rommellade in mijn keuken opruimen.’ Toen we de lijstjes af hadden, vroeg de lerares ons of we wilden vertellen wat we hadden opgeschreven. Ik zat naast Abby, die net twaalf was geworden. Dit stond er op Abby’s lijstje:

Naar de universiteit gaan.
Binnenhuisarchitecte worden.
Een zending in India vervullen.
In de tempel met een teruggekeerde zendeling trouwen.
Vijf kinderen krijgen.
Mijn kinderen op zending en naar de universiteit sturen.
Een ‘koekjesoma’ worden.
De kleinkinderen verwennen.
Meer over het evangelie leren en van het leven genieten.
Terugkeren bij mijn hemelse Vader.

Dan zeg ik: ‘Dank je, Abby. Je hebt mij iets geleerd over een visie hebben op het plan dat onze hemelse Vader voor ons heeft. Als je weet waarnaar je op weg bent dan zit je goed, ondanks de omleidingen die je tegenkomt. Als je je op je levenspad concentreert op je uiteindelijke doel — je verhoging en terugkeer bij je hemelse Vader, dan zul je daar zeker komen.’

Waar haalde Abby dit perspectief op haar eeuwige doel vandaan? Het begint bij ons thuis. Het begint in ons gezin. Ik vroeg aan haar: ‘Wat doen jullie thuis om die prioriteiten kracht bij te zetten?’

Dit was haar antwoord. ‘Behalve in de Schriften lezen, bestuderen we Predik mijn evangelie.’ Vervolgens voegde ze daaraan toe: ‘We praten veel — op de gezinsavond, onder het eten, en als we onderweg zijn in de auto.’

Nephi heeft geschreven: ‘Wij spreken over Christus, wij verheugen ons in Christus, wij prediken Christus.’ Waarom? ‘Opdat onze kinderen zullen weten op welke Bron zij mogen vertrouwen voor vergeving van hun zonden’ (2 Nephi 25:26).

Praten, luisteren, elkaar bemoedigen, en samen dingen doen als gezin zal ons dichter bij onze Heiland brengen, die van ons houdt. Onze doelbewuste inspanningen om nu beter te communiceren — juist nu — zal ons gezin eeuwig tot zegen zijn. Ik getuig dat als we over Christus spreken, we ons ook in Christus en in de gave van de verzoening zullen verheugen. Dan zullen onze kinderen weten ‘op welke Bron zij mogen vertrouwen voor vergeving van hun zonden.’