Iedereen kent Bleck
Voor Honoura ‘Bleck’ Bonnet, was basketbal alles. Op zijn vijftiende was Bleck een aanstormend talent in Frans-Polynesië — een van de beste spelers voor een van de beste teams in de hoogste divisie van het land. Hoewel hij een verkeerd gespelde bijnaam kreeg — het had eigenlijk black moeten zijn — bestond er geen twijfel over zijn basketbaltalent.
Maar hij wilde meer. Hij wilde prof worden in Europa. En bovendien wilde hij meer dan wat ook een gouden medaille winnen op de South Pacific Games.
Het enige wat hem nog in de weg leek te staan, was de kerk.
Een man met een missie
Hoewel het team waar Bleck voor speelde in die tijd onder auspiciën van de kerk speelde, had Bleck weinig op met de kerk of de oproep van de profeet dat iedere waardige en geschikte jongeman een zending behoorde te vervullen.
Hij had zijn bisschop al laten weten dat hij niet op zending wilde. Er twee jaar tussenuit gaan zou dodelijk zijn voor zijn profcarrière.
Bovendien zouden de South Pacific Games — die elke vier jaar worden gehouden — plaatshebben terwijl hij op zending zou zijn, en de Tahitiaanse basketbalbond wilde graag dat hij voor het nationale team speelde. Hij zou eindelijk de kans krijgen om de woorden die zijn vader altijd sprak als Bleck zichzelf geweldig vond, tot zwijgen te brengen: ‘Iedereen kent Bleck, maar hij heeft geen gouden plak.’
Blecks vader, Jean-Baptiste, had niets kwaads in de zin met die plagerij. Maar Bleck werd er gek van. Ze herinnerde hem eraan dat iedere basketbalfan in Tahiti hem kende, maar dat hij geen medaille van de Spelen op zak had. Zijn vader had op de eerste South Pacific Games een gouden medaille gewonnen met het herenteam.
Het was Blecks missie om die woorden het zwijgen op te leggen. Hij had geen tijd voor een ander soort zending.
Verandering van gedachten, verandering van hart
Ongeacht zijn mening over een zending bleef Bleck gewoon meedoen aan de kerkactiviteiten. En toen hij zestien was, had Bleck op een dansavond van de kerk alle moed bijeengeraapt om Myranda Mariteragi ten dans te vragen. Myranda speelde ook goed basketbal en had zo haar eigen dromen over het winnen van een gouden medaille. Haar vader had ook gespeeld in het team dat goud had behaald.
Hij had haar nog niet ten dans gevraagd of het nummer dat werd gespeeld, was afgelopen. Dus dansten ze op het volgende nummer, wat het laatste van de avond bleek te zijn. Maar voor Bleck had deze dans eeuwig kunnen duren.
Bleck had nooit echt nagedacht over trouwen in de tempel, en overigens ook niet over trouwen met een kerklid. Maar daar begon verandering in te komen toen hij Myranda in de daaropvolgende twee jaar beter leerde kennen. Toen hij een keer bij haar thuis was, viel zijn oog op iets wat ze in de jongevrouwen had gemaakt. Er stond op: ‘Ik zal in de tempel trouwen.’
Blecks belangstelling voor Myranda en haar voornemen om in de tempel te trouwen, waren voor hem reden genoeg om zijn plannen te herzien. Hij besloot ernst te maken van de kerk. Zijn besluit leidde ertoe dat de Heilige Geest op hem kon inwerken.
Het besluit
Eén van die besluiten was zich erop voor te bereiden om op zijn achttiende een patriarchale zegen te halen. Toen de patriarch in de zegen zei dat Bleck een zending zou vervullen en in de tempel zou trouwen, voelde hij de Geest. ‘Ik wist dat God dat van mij verwachtte’, zegt hij.
Hoewel de kans groot was dat het nationale team een medaille zou behalen, besloot Bleck met de steun van zijn ouders dat hij de wil van God boven zijn eigen wil zou stellen. Dat was geen gemakkelijke beslissing. Er werd grote druk op hem uitgeoefend om te blijven spelen. En hij kwam er al snel achter dat zijn besluit om zich aan de wil van God te onderwerpen meer dan eens op de proef zou worden gesteld.
Toen hij een jaar in Tahiti op zending was, vroeg de basketbalbond hem of hij zijn zending een maand wilde onderbreken om de Spelen mee te maken.
Blecks zendingspresident, die bezorgd was over de gevolgen van de ervaring op Blecks functioneren als zendeling, voelde zich geïnspireerd om dit tegen hem te zeggen: ‘Je kunt gaan als je wilt, maar dan kun je niet meer terugkeren.’
Bleck wilde heel graag een medaille winnen, maar hij was niet van plan daar alles voor aan de kant te zetten. Zijn zending beviel hem juist zo goed dat hij niet bereid was het laatste jaar te laten lopen, zelfs niet voor basketbal.
Bleck bleef op zending.
Het team won de gouden medaille.
Andere omstandigheden, hetzelfde besluit
Toen Bleck zijn zending eervol had voltooid, trouwde hij in de Papeetetempel (Tahiti) met Myranda, en ze kregen een kind. Ook ging hij voor het nationale team spelen.
Myranda was de spelverdeler van het nationale damesteam en was zich ook op de South Pacific Games aan het voorbereiden.
Toen de Spelen naderden, vond het paar echter dat het tijd was voor een tweede kind.
Daar de Spelen binnen het jaar zouden plaatsvinden, was het eenvoudig voor ze geweest als ze een tweede kind hadden uitgesteld om Myranda de kans te geven te spelen. Het damesteam had een goede kans om in de medailles te vallen.
Maar het echtpaar wist uit ervaring dat hun wil naar Gods wil voegen grotere zegeningen tot gevolg zouden hebben, meer dan ze op eigen kracht zouden kunnen bewerkstelligen. Na veel studie en gebed besloten ze hun gezin voorrang te geven.
In 1999, Myranda was acht maanden zwanger, won het damesteam goud.
Iedereen kent Bleck
Bleck en Myranda zijn de laatste tien jaar op het hoogste niveau basketbal blijven spelen in Frans-Polynesië. Ze zijn meerdere keren kampioen geworden en hebben verschillende bekers gewonnen, en hebben voor de nationale teams op de Spelen van 2003 en 2007 gespeeld.
Beiden hebben deelgenomen aan de spelen van 2011, alleen was Bleck nu coach van het herenteam. Myranda en het damesteam wonnen de gouden medaille, maar Bleck miste weer het goud, want het herenteam won brons.
Bleck vraagt zich wel eens af hoe zijn leven er zou hebben uitgezien als hij zijn eigen wil had gedaan.
‘Dan had ik waarschijnlijk nu een gouden medaille op zak’, zegt hij. ‘Misschien was ik prof geworden, misschien niet.’
Maar het stel heeft geen spijt van de besluiten die ze hebben genomen. Ze hadden niet gelukkiger kunnen zijn.
‘Ik ben in de tempel getrouwd’, zegt Bleck. ‘Ik heb een geweldige vrouw, vier mooie kinderen, en ik ben actief in de kerk. Dat had het basketbal mij niet kunnen geven. Dat zijn de zegeningen die je krijgt als je de Heer op de eerste plaats zet.’
De Heer volgen heeft geen eind gemaakt aan de plagerijen van zijn vader, maar die woorden hebben wel een nieuwe betekenis gekregen. Toen de bond een paar jaar geleden overwoog om de competitie op zondag af te werken, vond er overleg plaats tussen de voorzitters van de clubs. Iemand vroeg: ‘Wat vindt Bleck ervan?’
Het voorstel ging van tafel.
Omdat Bleck de Heer op de eerste plek zette, weet niet alleen iedereen wie Bleck is — ze weten ook wat hij gelooft.
Honoura ‘Bleck’ en Myranda Bonnet zijn al heel lang betrokken bij het basketbal op Tahiti.
Bleck en Myranda hebben hun gezin vóór hun sport geplaatst.
Foto’s Adam C. Olson, behalve waar anders aangegeven
Foto basketbal Tamara Ratieta © IRI