Hangtud Kita Magkita Pag-usab
Grasya alang sa Inahang Itik ug Nako
Ang tagsulat nagpuyo sa Utah, USA.
Sama sa inahan nga itik, usahay makahimo ko og dili mao. Ug mao kanang higayona nga ang Manluluwas motabang.
Usa ka hapon sa tingpamulak akong giandam ang akong sakyanan aron ihatud ug kuhaon ang akong lima ka mga anak gikan sa mga leksyon ug praktis. Samtang akong gikarga ang mga sapatos sa football ug bag sa sayaw, nakamatikod ko sa inahan nga itik ug sa iyang mga piso nga nagkaang-kaang diha sa daplin sa karsada sa among dapit.
Samtang ako nagtan-aw, misugod siya sa paglabang sa karsada. Walay swerte, mipili siya nga moagi sa rehas-rehas sa kanal, ug sa iyang pag-agi niini, misunod ang iyang mga piso. Upat sa iyang mga piso nangahulog sa tunga-tunga sa mga puthaw sa rehas.
Sa dihang miabut ang inahan sa pikas bahin, iyang nakita nga nawala ang ubang mga piso ug nakadungog sa ilang piyak. Wala gyud kahibalo sa iyang sayop, mibalik siya og agi sa rehas sa kanal, nangita sa iyang nawala nga mga piso ug nawad-an og laing duha. Sa kahadlok ug kapungot sa iyang minus nga paghukom, miadto ko sa rehas-rehas aron kuhaon ang mga piso. Bisan og gipangusgan na nako, ang rehas-rehas dili gayud maalsa, ug ulahi na ko sa pagkuha sa usa sa akong mga anak.
Naghunahuna nga akong sulbaron ang problema unya nga wala ko magdali, misakay ko sa sakyanan samtang nagbagulbol, “Dili siya angayan nga mahimong inahan.”
Paglabay sa usa ka oras ug tunga, daghan ko og nahimo nga pabalik-balik nga mga sayop sa pagkaginikanan. Mga sayop kini nga nagpakilooy ko nga pasayloon sa daghang mga higayon sa akong mga anak ug sa akong Amahan sa Langit. Kada higayon ako mohukom nga mobuhat og mas maayo ug dili na mahulog ngadto sa mga kahuyang. Sa dihang nasuko ko sa usa sa akong mga anak sa pagsulog-sulog sa lain, ang akong mga pulong milanog nga kusog sa akong dunggan, “Siya dili angayan nga mahimong usa ka inahan.”
Diha-diha dayon mibati ko og hilabihan nga kalooy sa inahan nga itik. Naningkamot siya sa pagpakabuhi sa kalibutan uban sa kabuot nga gihatag kaniya, sama nako. Apan usahay kadto nga kabuot dili paigo, ug ang atong mga anak ang nag-antus.
Mihukom ko nga tangtangon ang rehas-rehas ug kuhaon ang mga piso. Samtang miliko ko padulong sa among dalan, nakita nako ang gamay nga grupo nga nagpundok. Ang akong silingan mialsa sa rehas-rehas, mikanaog sa kanal, ug gihinay-hinay pagkuha ang mga piso. Ang nahadlok nga gagmayng mga piso naglumbaanay sa pagpangita sa ilang inahan, kinsa naglakaw nga gikulbaan diha sa duol nga kasagbutan. Wala siya nangayo og tabang, apan ang akong silingan miabut sa dihang ang panalipod sa inahan nga itik dili igo. Napuno ko sa emosyon samtang naghunahuna sa Manluluwas nga nagbuhat sa ingon alang sa akong mga anak ug nako.
Usahay kita dili makahimo, bisan kon kita adunay maayo nga intensyon ug maningkamot kutob sa atong mahimo. Hinoon, ang “grasya sa [Manluluwas] igo alang sa tanan nga mga tawo nga magpaubos sa ilang mga kaugalingon sa [Iyang] atubangan” (Ether 12:27). Nakahupay kini nako nga masayud nga ang akong mga kakulangan dili makalaglag sa akong mga anak ug nga sila mahimong mga dumadawat sa gugma, kalinaw, pagsabut, ug grasya sa atong Manluluwas. Siya “mopaduol kon ako mopaduol kaniya1 ug gusto nga ang akong pamilya ug ako molampus. Ang atong mga kahuyang dili modaog kon kita magmapainubsanon sa atong mga kaugalingon ug magbarug uban sa Ginoo sa atong kiliran.