Gezegend door mijn getrouwe zus
De auteur woont in New York (VS).
Ik zou niet de man zijn die ik nu ben zonder de rechtschapen invloed van mijn oudste zus.
Ik heb het geluk vele goede vrouwen in mijn leven te hebben gehad: een zorgzame en moedige moeder, wijze en getrouwe zussen en een liefdevolle en behulpzame echtgenote. Ik wil een van deze invloedrijke vrouwen eren, namelijk mijn oudste zus, Thelma, voor de grote uitwerking op mijn leven door haar voortdurende goede voorbeeld.
Toen ik jong was, leerde mijn vader me Thelma’s voorbeeld te volgen als hij en mijn moeder niet in de buurt waren. Ik ben eeuwig dankbaar voor deze raad.
Vastberaden leren
Drie van mijn acht broers en zussen werden op hetzelfde moment als ik lid van de kerk in El Salvador. Thelma was veertien jaar oud en de oudste zus toen we ons lieten dopen. Ik was op dat moment acht jaar en de jongste thuis, dus was zij onze leidster.
We leerden de kerk kennen door onze buur die liederen zong waarvan we later ontdekten dat het lofzangen waren. Onze buur vertelde ons over een prachtige plaats, jeugdwerk genoemd, waar kinderen leerden zingen. De zendelingen werden benaderd en ze begonnen ons thuis te onderwijzen.
Mijn vader was echter fel gekant tegen de kerk en wilde niet dat zijn kinderen les van de zendelingen kregen. Als kleine jongen ontging het mij volledig wat die twee zendelingen te verduren hadden om het evangelie in ons leven te brengen. Vader zette ze buiten de deur als hij ze bij ons thuis aantrof en hij deed opzettelijk de lichten uit als de zendelingen ’s avonds langskwamen. Zo meedogenloos als mijn vader de zendelingen de voet dwars zette, zo vastbesloten was Thelma om meer over het evangelie te weten te komen en het Boek van Mormon te lezen. Thelma en de zendelingen gaven nooit op en daar ben ik ze dankbaar om.
Naar de kerk gaan was een hele strijd, omdat vader ons op allerlei manieren probeerde tegen te houden, bijvoorbeeld door te eisen dat we karweitjes deden voor we naar de kerk mochten vertrekken.
Op zekere zondag was het bijzonder moeilijk. Hij wilde ons niet laten gaan, maar wij lieten ons niet tegenhouden. Hij schopte een vuilnisbak omver en verspreidde de inhoud ervan over de vloer die we net hadden geboend. Thelma begon stilletjes en zonder klagen het afval op te ruimen. Nadat ze de vloer weer schoongemaakt had, vroeg ze of we naar de kerk konden gaan. We hadden meer dan alle karweitjes gedaan, maar hij wilde nog steeds niet zijn toestemming geven. Uiteindelijk vroeg hij scherp: ‘Waarom dringen jullie zo aan om naar deze kerk te gaan?’ Thelma gaf een krachtig getuigenis over de waarheid van het evangelie en over de boodschap van de herstelling van het evangelie. Daarna wuifde mijn vader met zijn hand, ten teken dat hij toestemming gaf.
Vader heeft ons na dit voorval nooit meer geprobeerd tegen te houden en gaf ons uiteindelijk, ondanks zijn tegenzin, toestemming om lid van de kerk te worden.
Dienstbetoon vanaf het begin
De kerk op zondag bijwonen was geen probleem voor mij, maar ik was niet zo enthousiast over het jeugdwerk, want dat was toen nog op zaterdagmorgen. Toen ik tien was, kwam Thelma op zekere zaterdag thuis en vertelde mijn broers en zussen over een geweldige voetbalwedstrijd die de diakenen tegen de wegbaners (elfjarige scouts) hadden gespeeld. Ze wees er ook op hoe spijtig dat het was dat ik de wedstrijd gemist had omdat ik niet naar het jeugdwerk was gegaan. Zoals zich laat raden ging ik de volgende zaterdag (met mijn voetbalschoenen aan) en woonde ik het jeugdwerk voortaan altijd bij.
Toen Thelma zestien was, werd ze als jeugdwerkpresidente geroepen. Onze bisschop had geprobeerd iemand te vinden die de vele uitdagingen waar het jeugdwerk mee werd geconfronteerd, aankon. De wijk besloeg een groot gebied en het was voor veel gezinnen met kleine kinderen moeilijk en duur om zowel zaterdag, voor het jeugdwerk, als zondag met de bus naar de kerk te rijden. Veel van die kinderen woonden het jeugdwerk niet bij en daar was nog geen oplossing gevonden. De bisschop had de ingeving ontvangen om Thelma te roepen, maar kon zichzelf er niet toe brengen omdat ze nog zo jong was. De ingeving bleef terugkomen en nadat de bisschop toestemming van de ringpresident had gekregen, riep de bisschop mijn zuster.
Dit bleek een geïnspireerde beslissing te zijn die veel kinderen, onder wie ik, tot zegen was. Thelma maakte haar roeping groot door ingevingen te volgen, gezond verstand te gebruiken en met vernieuwende ideeën te komen om het evangelie naar de kinderen te brengen. Zij vroeg haar raadgeefsters en leerkrachten om de jeugdwerkbijeenkomsten op verschillende plaatsen dichter bij hun huis te houden en ze zorgde ervoor dat die leerkrachten goed werden opgeleid. Door deze oplossing konden de leden tijd en geld besparen en konden de kinderen die voorheen het jeugdwerk niet bijwoonden nu de zegeningen van deze geweldige organisatie ontvangen.
Voorbeeld van geloof
Mijn broers en zussen en ik bleven, terwijl we opgroeiden, Thelma’s voorbeeld volgen. We hielden gezinsavond en gingen naar alle kerkbijeenkomsten. Kort nadat ik tot diaken was geordend, richtte Thelma zich op een gezinsavond tot mij en huldigde mij als de priesterschapsdrager van ons gezin. Door dit voorval leerde ik een waardevolle les over respect voor het priesterschap.
Ze zorgde er ook voor dat het mij nooit aan de geschikte aanmoediging en extra prikkel ontbrak om de priesterschapsvergadering bij te wonen of mijn taken te vervullen. Thelma gebruikte bijvoorbeeld elke luidruchtige en energieke manier om mij op zondagochtend wakker te maken, zodat ik de priesterschapsvergadering kon bijwonen. Ze leerde me ook uit te kijken naar mijn bevorderingen in het Aäronisch priesterschap.
Ik vond het niet erg dat ik bij de wekelijkse activiteitenavond en seminarie alleen bekend was als ‘Thelma’s broer’. Sommigen vrienden hadden in de kerk de steun van hun ouders, maar ik had mijn bisschop, mijn jongemannenleiders, en Thelma.
Thelma bleef een voorbeeld voor me terwijl ze verschillende roepingen vervulde tot ze op zending ging. Zij diende op eervolle wijze in het zendingsgebied Quetzaltenango (Guatemala) en een van de vruchten van haar arbeid was de doop van onze moeder twee dagen nadat Thelma thuis was gekomen. Wat waren we blij toen ik, inmiddels priester geworden, deze heilige verordening verrichtte. Als gevolg van Thelma’s voorbeeld begon ik mij oprecht op een zending voor te bereiden.
Ondanks onze zorgelijke financiële situatie verhuisde Thelma na haar zending naar de Verenigde Staten om aan de Brigham Young University te studeren. Zij bleef ondanks de afstand een sterke invloed op mij hebben.
Toen ik van mijn zending in het zendingsgebied Guatemala-Stad (Guatemala) thuiskwam, vertrok ik ook naar Provo (Utah) om aan de BYU te gaan studeren. Ik was dankbaar voor de vriendelijkheid en steun van zoveel mensen die mij daarbij hielpen. Er was echter nog steeds geld te weinig.
Kort nadat ik Provo aankwam, bekeken Thelma en ik onze financiële situatie. Onze conclusie was dat we, zelfs met mijn deeltijdwerk, niet genoeg geld hadden om onze huur voor het hele schooljaar te betalen. Thelma twijfelde er geen moment aan dat we deze beproeving zouden doorstaan. Zij vertrouwde erop dat de Heer het mogelijk zou maken. Binnen een week ontving Thelma een brief van de afdeling Spaans van de BYU. Nadat ze de brief had geopend, draaide ze zich naar me toe en riep: ‘Zó! Zo gaan we onze huur betalen!’ In de brief stond dat ze als assistent-leerkracht was aangenomen waardoor ze meer zou gaan verdienen.
Omgaan met gezondheidsproblemen
Thelma is door de jaren heen een bron van inspiratie gebleven. Zij gaat beter om met tegenspoed dan wie ook. Zij zorgt voor haar prachtige zoon die het syndroom van Down heeft, onze bejaarde moeder, en voor haar echtgenoot met ernstige gezondheidsklachten. En alsof dat nog niet genoeg is, kampt ze ook zelf met gezondheidsproblemen.
Enkele jaren geleden onderging Thelma een hersenoperatie om de druk van een hersencyste te verlichten. Omdat haar dierbaren van haar mantelzorg afhankelijk zijn, jaagde de gedachte aan een fatale afloop van de operatie haar schrik aan. Zij bad voor hulp en inspiratie, en ging naar de tempel. Tijdens dit alles wankelde haar geloof niet, maar ze had er moeite mee om haar leven in de handen van de arts te leggen die de zware operatie zou uitvoeren. Thelma bezocht in die periode een goede vriendin en sprak tegen haar haar zorgen over de operatie uit. De vriendin van Thelma vroeg naar de naam van de arts en zei toen ze die hoorde dat die arts een lid uit haar wijk was. Zij vertelde Thelma dat hij een getrouw lid van de kerk en een waardig priesterschapsdrager was. Hij luisterde vaak naar lofzangen tijdens zijn operaties. Hoewel dit maar een detail was, was het toch een geruststellend antwoord op de gebeden van Thelma. Het leven en de geestelijke ervaringen van Thelma zijn een voortdurende bron van kracht en getuigenis in mijn eigen leven.
Ik denk aan jongemannen die op een vergelijkbare manier worden grootgebracht. Ik denk aan wie thuis geen mannelijk rolmodel hebben, die daarvoor op de kerk zijn aangewezen, en aan wie in probleemlanden opgroeien. Tot hen zeg ik: geef het nooit op; blijf dicht bij de Heer en zijn dienstknechten. Ik ben dankbaar dat de Heer mij de ondersteuning schonk die ik nodig had als aanmoediging om mijn doelen te bereiken en de persoon te worden die ik nu ben.