In recordtijd

Richard L. Bairett jr.

Ten tijde van deze gebeurtenis woonde de auteur in Californië.

Er was een wonder nodig om op tijd voor de doopdienst van mijn dochter thuis te zijn.

Mijn dochter was pas acht geworden en ik was blij dat ik haar kon dopen. Haar grootouders zouden ook komen, waardoor zij nog enthousiaster en vol verwachting was. Maar toen de grote dag dichterbij kwam, leek het erop dat ik niet op de doopdienst aanwezig kon zijn.

Mijn baan als luchtmachtpiloot en assistent-officier tactische planning voor ons eskader was zelden saai. Maar toen de officier tactische planning zelf een vliegopdracht kreeg, verhoogde dat mijn werkdruk. Ik kreeg met de ene na de andere vrachtvlucht te maken. Om ervoor te zorgen dat het vereiste aantal bemanningen beschikbaar was, moest ik opleidingstaken annuleren, een aantal eskadertaken opschorten en vakanties die al maanden gepland stonden, intrekken.

De bemanningen kregen vluchtorders waarvoor ze 21 dagen van huis waren, met weinig kans op een vroegtijdige thuiskomst. En toen mijn officier tactische planning en een andere assistent terugkwamen, kon ik het niet maken om voor een gezinsaangelegenheid vrij te vragen. Hoe kon ik eerst zoveel offers van anderen vragen en dan zelf achterblijven?

Ik wist niet wat ik moest doen. Ik probeerde altijd mijn gezin boven mijn loopbaan te stellen. Maar dit waren ongebruikelijke omstandigheden, en ik had ook de plicht om mijn land te dienen. Mijn officier tactische planning, die geen lid van de kerk was, had begrip voor mijn situatie en liet de beslissing aan mij over. Na veel gebed en gezinsoverleg deed ik wat volgens mij juist was en roosterde mezelf in voor de volgende vlucht.

Toen de bemanning te horen kreeg dat we op maandagmorgen zouden vertrekken, was de kans dat ik de doopdienst van mijn dochter op zaterdag zou halen, heel klein. Eerst moesten we een vracht gaan ophalen. Vandaar vlogen we naar een tijdelijke operatiebasis, waar we de nodige rust moesten nemen voordat we verder konden. Vandaar vlogen we naar een andere locatie en ook daar moesten we rusten. Vervolgens naar een internationale locatie om materieel af te leveren. Op de terugweg zouden we nog een keer rusten en dan naar huis terugkeren om nog een vracht op te halen en nogmaals hetzelfde traject af te leggen. Normaal gesproken duurde het minimaal zeven dagen om deze route te vliegen. Maar ik wist dat mijn gezin aan het bidden was dat ik op tijd zou thuiskomen. Door hun geloof en gebeden kreeg ik ook geloof, en het werd al snel duidelijk dat het geen gewone vlucht zou worden.

In plaats van een dag of twee aan de grond te blijven om te rusten, werd ons vliegplan bijgesteld, zodat we in de lucht werden bijgetankt en non-stop naar onze internationale bestemming konden vliegen. Na de minimaal vereiste rustperiode kregen we te horen dat we een andere vracht naar de verafgelegen leveringslocatie zouden vliegen. Het uitladen van het materieel en het bijtanken gingen uitzonderlijk goed, en na nog een minimale rustperiode kregen we de opdracht om meteen naar onze thuisbasis te vliegen. We gingen voor een dag of zo naar huis!

Ik was blij dat ik het thuisfront kon vertellen dat ik bijna thuis was. Maar toen zei mijn vrouw dat de doopdienst van vijf uur ’s middags naar twee uur was verplaatst, omdat er een jeugdactiviteit van de ring in het gebouw werd gehouden. Ik belde onze luchtbrugcoördinator om de situatie uit te leggen. Na een korte stilte antwoordde hij dat er voldoende bemanningen waren en dat onze volgende vlucht kon uitgesteld worden tot vijf uur ’s middags — de tijd dat de doopdienst oorspronkelijk zou beginnen!

Toen we over de bergen boven mijn huis voorbijvlogen, zag ik dat mijn geloof nogmaals op de proef werd gesteld: de lichten van de stad hulden zich in dikke mist. Met zo’n slecht zicht was ik nog nooit geland. We stelden snel een plan op om zo nodig naar een ander vliegveld uit te wijken, vulden onze controlelijsten in en zetten de daling in om de situatie in te schatten.

Toen we op 60 meter hoogte op de landingsbaan afvlogen, waren we volledig door mist omgeven. Plotseling, op 37 meter hoogte, zagen we de verlichte landingsbaan, en enkele seconden later bevonden we ons veilig op de grond. Iedereen slaakte een zucht van verlichting.

Door een ongekend aantal ogenschijnlijke toevalligheden waren we in recordtijd naar de andere kant van de wereld en terug gevlogen. En ik was lang genoeg thuis om de doopdienst van mijn dochter bij te wonen. Met de hulp van de Heer was ik in staat om mijn plicht jegens mijn land, mijn eskader, en bovenal, mijn gezin, te vervullen. Hoewel ons leven gewoon was doorgegaan als we de doopdienst van onze dochter hadden moeten uitstellen, liet onze hemelse Vader ons weten dat Hij ons liefheeft en onze gebeden verhoort. Hij gaf mijn dochter de herinnering van die wonderbaarlijke gebeurtenissen als getuigenis dat Hij haar liefheeft. Mijn vrouw en ik kregen een sterker getuigenis dat ‘wat u de Vader ook in mijn naam vraagt dat goed is, in geloof dat u zult ontvangen, zie, het zal u gegeven worden’ (3 Nephi 18:20).