Onder heiligen der laatste dagen
Christelijk moederschap
Illustratie Carolyn Vibbert
Ik veegde de pretzels, cornflakes, popcorn en chips bij elkaar.
‘Nee. Ik heb daar niets van gegeten’, zei ik toen ik alles met een stoffer en blik opveegde.
Mijn man, die aan tafel zat, zei zachtjes: ‘Dat is het offer van een moeder.’
Ik ging rechtop staan. ‘Wat?’ vroeg ik.
Hij sprak nu luider en duidelijker tussen de happen van zijn ontbijt door: ‘Dat doen moeders nou eenmaal. Zij ruimen de rommel op die ze zelf niet gemaakt hebben — net als de Heiland.’
Dat vond ik enigszins diepzinnig. Ik had blij moeten zijn dat het opvegen van kruimels christelijker was dan ik dacht. Maar in plaats daarvan voelde ik me schuldig. Ik voelde me niet prettig met de vergelijking. Hoe vaak had ik niet tegen mijn man of mezelf gezegd wat ik allemaal voor de kinderen had gedaan, in de hoop op wat waardering en erkenning? Het was toch niet verkeerd om wat dankbaarheid van de kinderen te verwachten? Maar op dat moment besefte ik duidelijk dat mijn verlangen op mijn lof en beloning was gericht, en niet op het feit dat zij dankbaarheid moesten leren. Maar de Heiland verwachtte nooit lof en eer. Hij vroeg er niet om en verwachtte het niet.
Ik kan me gesprekken met mijn tieners herinneren waarbij zij alles opnoemden wat ze voor mij hadden gedaan in een poging om onder andere taken uit te komen.
Ik reageerde dan meestal met: ‘Nou, als je wilt, kunnen we onze takenlijsten vergelijken. Maar dan verlies je, dus ga maar aan de slag!’
Maar toen besefte ik dat mijn motieven zelden zuiver genoeg waren voor de vergelijking van mijn man. De Heiland houdt nooit lijsten bij om zijn werk met mijn taken te vergelijken. Dan zou ik zeker altijd verliezen.
Met de bezem nog in mijn hand werd ik mij bewust van een nieuw concept van het moederschap — moeder zijn zoals Hij dat zou doen. Niet voor lof en eer, erkenning, een omhelzing of zelfs maar een bedankje. Ik zou de kruimels met liefde opvegen omdat Hij dat ook zo zou doen.
Bij alles wat Hij deed was Hij gehoorzaam aan zijn Vader. Het ging nooit om Hem. De Heer repareert wat gebroken is en ruimt onze rommel op, eindeloos en met volmaakte liefde, voor zijn Vader en voor ons. Ik probeer nu mijn kinderen met de zuiverst mogelijke liefde op te voeden en te dienen. Alleen dan krijg ik het gevoel dat ik echt een christelijke moeder ben.