Tempelbezoek met een belofte
De auteur woont in Utah (VS).
Ik wilde al vaker naar de tempel gaan, maar ik had geen idee hoezeer de tempel mijn gezin tot zegen zou zijn.
Een paar jaar geleden bezocht president Oldroyd, lid van het ringpresidium, onze wijk. Hij zei toen iets wat ik nooit meer zal vergeten: ‘Ik beloof dat u, als u naar de tempel gaat, daar in elk aspect van uw leven door gezegend zal worden.’
Ik dacht erover na. Eigenlijk kon ik me niet goed voorstellen hoe tempelbezoek élk aspect van mijn leven zou kunnen beïnvloeden. Maar na de kerk besloot ik aan zijn oproep gehoor te geven en vaker naar de tempel te gaan. Ik wilde kijken of zijn belofte uit zou komen. Mijn man wilde al vaker naar de tempel. Ik was daarin wat terughoudender omdat we jonge kinderen hadden. Voor een dienst in de San Antoniotempel (Texas, VS) moesten we anderhalf uur heen en anderhalf uur terug rijden. Ik voelde me bezwaard om iemand te vragen zeven of acht uur op onze kinderen te passen.
Het begin van een zegen
Eerst probeerden we met een ander gezin op elkaars kinderen te passen, maar er werd altijd wel iemand ziek of er kwam iets anders tussen. Toen besloten we om voor het hele jaar de datums te plannen en gewoon te gaan! In die periode bedachten we onze ‘pizza en tuin’-strategie. We reden samen naar de tempel. Een van de ouders ging naar een tempeldienst terwijl de ander met de kinderen pizza ging halen. Dan draaiden we het om: de tweede ouder deed tempelwerk terwijl de andere ouder met de kinderen over het tempelterrein wandelde. Dat werkte goed. Onze kinderen wisten dat de tempel belangrijk voor ons was (ze wisten welke andere dingen we allemaal op zaterdag konden doen) en op deze manier konden we als gezin tijd met elkaar doorbrengen.
Ik had geen idee hoezeer de tempel mijn gezin tot zegen zou zijn. Toen we dit meer dan een jaar hadden gedaan, zag ik tijdens een dienst een man die vanaf zijn hals verlamd was. Ik vond het ongelooflijk om hem daar te zien zitten. Op weg naar buiten zag ik hem bij de parkeerplaats zitten, dus mijn man en ik besloten even een praatje te maken.
De man vroeg mijn echtgenoot, Chad, en mij of we hem wilden helpen iemand te bellen. Dat wilden we en de man zei Chad waar zijn telefoon was. Chad toetste het nummer voor hem in en wilde hem de telefoon geven. De man glimlachte vriendelijk maar kon de telefoon niet aanpakken. Chad keek naar de armen van de man, die aan zijn rolstoel waren vastgegespt. Hij besefte meteen dat hij de telefoon tegen zijn oor moest houden. De regiotaxi die de man zou ophalen, had vertraging. We bleven bij hem en praatten tot de taxi kwam. We vonden het ongelooflijk dat hij ondanks zijn beperkingen toch in de tempel was. Hij had zo’n geweldige instelling. Hij had een innemende glimlach. Voor hij vertrok, wisselden we onze contactgegevens uit. Hij bleek Max Para te heten.
Als broeder Para naar de tempel kon, konden wij het ook. Geen excuses!
Het voorbeeld van broeder Para
We besloten de volgende maand als onderdeel van ons tempelbezoek bij hem langs te gaan. We belden eerst om te kijken of het schikte. Hij zei dat we als we aankwamen, gewoon naar binnen konden lopen. We reden San Antonio in en vonden broeder Para’s huisje. Hij lag op zijn bed onder een wit laken dat zijn lichaam tot zijn kin bedekte. Hij bewoog zijn hoofd opzij en sprak met ons, met diezelfde innemende glimlach. Hij vertelde hoe hij verlamd was geraakt toen hij als dertiger van een dak was gevallen. Hij vertelde hoe hij ermee geworsteld had. Hij gaf ons ook zijn getuigenis.
Dit eenmalige bezoek aan broeder Para was het begin van jaren van bezoekjes. Hij werd ons heel dierbaar. We wisten niet wat we voor hem konden doen, gezien de omvang van zijn beperkingen. Maar we wisten wel dat we gewoon zijn vrienden konden zijn. We konden kleine cadeautjes voor hem meenemen: een afbeelding van de Heiland, een Spaanstalige cd van het Boek van Mormon, een foto van de tempel, een netje sinaasappels. We konden hem opzoeken, jeugdwerkliedjes zingen en naar hem luisteren. Het was zo’n ongelooflijke ervaring! Je kunt de Heer geen kruimel geven zonder daarvoor een heel brood terug te krijgen.1
Hij leerde ons dankbaarheid en dat heeft elk aspect van ons leven veranderd. We leerden dankbaar te zijn voor onze kennis van het evangelie, voor onze relatie met God, voor onze kennis van het heilsplan, voor een huis, auto, voedsel en kleding; dankbaar dat we ons lichaam konden gebruiken, dat we de kans hadden om in onze omgeving goed te doen en dankbaar voor goede mensen om ons heen. Broeder Para veranderde onze definitie van de woorden moeilijk en beproeving. We hadden alle reden om blij te zijn met onze vele zegeningen en hebben die zegeningen gebruikt om iets voor anderen te doen.
Leren dienen
Op een keer was Chad bij de tempel met een van onze vrienden, broeder Gonzales. Hij zag broeder Para weer, die wachtte tot een busje hem zou komen ophalen. Broeder Para had al lang zitten wachten. Chad en broeder Gonzales besloten broeder Para zelf thuis te brengen. Broeder Gonzales had een grote zwarte truck. Net op dat moment arriveerde een groep priesters van onze ring. Zij hielpen ons om de zware rolstoel achter in de truck te laden. Toen droegen ze broeder Para de truck in, deden zijn veiligheidsgordel om en hielden hem vast zodat hij niet zou omvallen. Die dag moet fantastisch voor broeder Para zijn geweest. Had hij zich ooit kunnen voorstellen dat hij die dag in zijn droomtruck van de tempel naar huis zou worden gebracht!
In elk opzicht gezegend
Tijdens ons laatste bezoek aan de San Antoniotempel vóór onze verhuizing konden we broeder Para nog één keer bezoeken. Voor dit bijzondere laatste bezoek had broeder Para ons hele gezin te eten uitgenodigd.
Ik ben heel dankbaar dat ik president Oldroyds belofte op de proef heb gesteld. Mijn gezin had broeder Para nooit ontmoet als we niet naar de tempel waren gegaan. Het heeft een ander mens van mij gemaakt. Ik ben aan het worden wie de Heer wil dat ik ben. Toen we de Heer op de eerste plaats zetten en de tempel bezochten, werden we daar in elk aspect van ons leven door gezegend.