Amanda Jiri

Kaapstad (Zuid-Afrika)

Toen Amanda het in haar tienerjaren erg moeilijk kreeg, viel ze weg van de kerk op zoek naar nieuwe ervaringen. Na een paar jaar voelde Amanda een leegte. Haar zoektocht naar geluk begon met een belangrijke vraag.

Fotograaf Cody Bell

Ons gezin had zich in 1993 laten dopen. Een paar jaar later gingen mijn ouders uit elkaar. Langzaam begonnen de drie andere kinderen in ons gezin van de kerk weg te vallen. In 1998, toen ik in de 5e klas van het voortgezet onderwijs zat, ging ik ook niet meer.

Ik nam mezelf voor om nieuwe ervaringen op te doen en andere kerken te onderzoeken. Ik kreeg verschillende uitnodigingen van vrienden om naar hun kerk te gaan, maar dat deed ik niet vaak. Dat was niet omdat ik me nog met de kerk verbonden voelde. Er kwam gewoon steeds iets tussen. Of ik versliep me, of ik had andere plannen, of ik verzon een excuus.

Ik was zo’n acht jaar minder-actief. In die periode kreeg ik verkeerde vrienden. Mijn moeder was terminaal ziek. Ik was erg somber. Ik voelde een knagende leegte. Ik begon me af te vragen: ‘Wanneer ben ik nou voor het laatst echt gelukkig geweest?’

Als je van buitenaf naar mij keek, zou je denken: ‘Wat heeft zij een tof leven!’ Ik omringde me met populaire mensen en leek het goed te hebben. Maar ik voelde me nog steeds leeg en miste iets.

Toen dacht ik terug aan mijn tijd bij de jongevrouwen. Ik besefte dat dat de laatste keer was dat ik me echt gelukkig had gevoeld. Ik besloot de volgende zondag terug naar de kerk te gaan. Ik sprak met de gemeentepresident en begon aan mijn reis van bekering.

Kort daarna kreeg ik een roeping in de jongevrouwen. Toen we het thema van de jongevrouwen opzeiden, kende ik het meteen weer! Nu krijg ik elke keer dat we het thema opzeggen een bevestiging dat de kerk de plek is waar ik thuishoor.