Onze plek
Ik zette mijn geloof in
Illustraties David Malan
Ik was aan het pingpongen bij mijn vriendje Erfrey toen er drie keer op de voordeur werd geklopt. Ik hoorde een onbekende stem met een vreemd accent Hiligaynon, onze streektaal, spreken.
Erfrey stoof naar de deur. Kennelijk verwachtte hij de bezoekers. ‘Kom op!’, zei hij tegen mij. ‘Ik wil je aan mijn vrienden voorstellen!’
Ze droegen een wit overhemd met stropdas en kwamen Erfrey’s broertje onderwijzen voor zijn doop. Ze waren onder de indruk van mijn Engels en vroegen me of ik bij hun bespreking met Erfrey’s broertje wilde tolken.
Ik dacht dat ik er gewoon als passieve tolk bij zou zitten. Maar ik werd door hun woorden geraakt en ging actief meedoen. Ik kreeg een onbestemd gelukkig gevoel dat ik niet thuis kon brengen.
Ik vroeg de zendelingen om ons gezin ook te onderwijzen. Maar toen ze kwamen, gaven mijn ouders duidelijk aan dat ze nooit mormonen in ons gezin zouden dulden.
Ik wilde me graag laten dopen, dus zette ik mijn geloof in. Ik vastte en bad. Ik deed mijn best om een voorbeeld voor hen te zijn.
Dankzij mijn eenvoudige geloof en de liefdevolle steun van mijn hemelse Vader verzachtte het hart van mijn vader zich uiteindelijk na twee jaar. Hij ging schriftelijk akkoord met mijn doop. Ik kan met blijdschap zeggen dat mijn getuigenis van het herstelde evangelie mijn kostbaarste bezit is.
Arnel M., Negros Occidental (Filipijnen)
Van het jeugdwerk naar de jongevrouwen
Ik heb altijd moeite met veranderingen gehad. Daarom was ik zenuwachtig om het jeugdwerk te verlaten en naar de jongevrouwen te gaan. Het programma bij de jongevrouwen was heel anders dan ik gewend was — er was geen zangperiode, geen participatieperiode. We hadden wel een wekelijkse activiteitenavond.
Ik wilde er graag bij horen en me op mijn gemak voelen, dus gaf ik het nieuwe programma een kans. Ik bad veel en begon aan de nieuwe gang van zaken en de andere jongevrouwen te wennen.
Ik kwam er door de weken heen achter waarom we het jongevrouwenprogramma hebben. Ik leerde meer over het evangelie en ik kreeg meer kansen om elke week wat goedheid te ervaren. Ik kon ook naar de tempel gaan en de Geest van de Heer in zijn huis voelen.
Nu ben ik erg dankbaar voor het jongevrouwenprogramma. Ik ben blij dat ik deze verandering een kans heb gegeven en dat mijn hemelse Vader me daarbij heeft geholpen.
Bethany W., Florida (VS)
Een reine geest: belangrijker dan een wedstrijd
In de tweede klas was ik lid van een boekenclub. We kwamen elke maand bij elkaar om een boek te bespreken. Aan het eind van het jaar hielden we dan een wedstrijd om te zien welk team het meeste over elk boek wist. We hadden als stelregel dat we alleen fatsoenlijke boeken lazen.
Toen ik op een keer het volgende boek begon te lezen, kreeg ik de indruk dat het niet fatsoenlijk was. Maar ik moest het wel lezen als ik wilde dat mijn team de wedstrijd won. Ik kon ze niet teleurstellen. Een paar hoofdstukken verder werd het boek nog erger. Uiteindelijk legde ik het aan de kant. Ik wist dat ik het niet moest lezen. Mijn geestelijke reinheid was me meer waard dan een wedstrijd winnen.
Maar ik zag er erg tegenop om het aan mijn team te vertellen. Ik bad de avond vóór de bijeenkomst van onze club om de nodige moed om ze onder ogen te komen.
De volgende dag was ik stiknerveus. Ik ging bij mijn team zitten. De bijeenkomst begon. Ik stond op het punt om iedereen uit te leggen dat ik het boek niet kon lezen. Maar voordat ik dat kon doen, stond de leidster op en verontschuldigde zich. Ze legde uit dat ze het boek niet had gelezen voordat ze het op onze boekenlijst had gezet. Ze had niet beseft wat erin stond. Ze zei dat ze het van de lijst af zou halen. Toen ik thuiskwam, bedankte ik onze hemelse Vader.
Ik weet dat de Heer over ons waakt als wij onze normen hooghouden. Hij lost de situatie niet altijd op zoals Hij dat voor mij deed, maar Hij geeft ons wel altijd de moed om goede beslissingen te nemen.
Ashleigh A., Utah (VS)