Fatu Gamanga

Eastern Province (Sierra Leone)

Afbeelding

Fatu

Dankzij het programma alfabetisering door evangeliestudie heeft Fatu niet alleen leren lezen en schrijven, maar heeft ze ook het evangelie van Jezus Christus leren kennen. Voordat ze lid van de kerk werd, was het moeilijk voor Fatu om in het onderhoud van haar gezin te voorzien. Nu heeft ze zelfredzaamheidsvaardigheden ontwikkeld en is ze een eigen bedrijf begonnen waar ze prachtige handgemaakte tapijten verkoopt. Ze is ook werkzaam als ZHV-presidente in haar gemeente.

Christina Smith, fotograaf

Ik was nog heel jong toen mijn vader overleed. Dat was heel moeilijk. Mijn moeder probeerde in het onderhoud van ons gezin te voorzien, maar er was niet genoeg geld om mij naar school te laten gaan. Dat was teleurstellend omdat ik niet meer naar school kon gaan en nooit heb leren lezen. Mijn moeder en ik probeerden op verschillende manieren om in ons dorp in ons onderhoud te voorzien. We werkten bijvoorbeeld op boerderijen. Jarenlang hadden we het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen.

Uiteindelijk trouwde ik en kreeg ik kinderen. Verscheidene jaren later overleed mijn man. Het was moeilijk om als alleenstaande ouder voor mijn kinderen te zorgen.

Mijn vriendinnen zeiden tegen me: ‘Het moet erg zwaar voor je zijn nu je zonder je man verder moet. We willen je graag uitnodigen om met ons mee naar de kerk te gaan en te ervaren wat Jezus voor je kan betekenen.’ Ik ging met mijn vriendinnen mee naar hun kerk. Ik ging ook naar andere kerken.

Op een dag kwam er een buurvrouw langs. Ze zei: ‘Waarom kom je niet met mij mee naar de kerk?’

‘Nee, dank je’, zei ik. ‘Ik heb al zoveel kerken bezocht.’

De vrouw zei: ‘Kom alsjeblieft mee naar mijn kerk.’

‘Hoe heet die kerk eigenlijk?’ vroeg ik.

‘De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.’

Ze overtuigde me om meer te weten te komen. Ze nodigde ook de zendelingen uit om bij me langs te komen. De eerste keer dat de zendelingen ons bezochten, riep ik mijn hele gezin bij elkaar. De zendelingen gingen zitten en begonnen ons te onderwijzen.

De eerste keer dat ik naar de kerk ging, zat ik naast een vrouw die uit een zangboek zong. Ik probeerde mee te zingen, maar ik kon niet lezen. Ik begreep ook niet wat ze zong. De moed zonk me in de schoenen. Ik zei tegen mezelf: ‘Naar die kerk ga ik niet meer.’

Ik zei tegen de zendelingen dat ik niet meer naar de kerk wilde gaan. Een van de zendelingen zei: ‘Ik zal u echt niet dwingen om lid van de kerk te worden, maar ik zal u wel de waarheid vertellen. Als u wilt weten of deze kerk waar is, moet u dit boek lezen.’ Hij gaf me een exemplaar van het Boek van Mormon.

‘Ik heb niks aan dat boek’, zei ik. ‘Ik ben nauwelijks naar school geweest. Ik kan niet eens lezen. Ik heb niks aan uw boek.’

De zendelingen zeiden: ‘Uw kinderen kunnen lezen. Zij kunnen u voorlezen, en dan kunt u het wel begrijpen.’

‘Dat zal ik proberen’, zei ik.

Mijn dochter las het Boek van Mormon aan me voor en ik ging weer naar de kerk. Een zuster uit de kerk kwam naar me toe en vertelde me over lessen voor mensen die niet kunnen lezen of schrijven. Ze zei dat het een klas voor alfabetisering door evangeliestudie was.

‘We hebben cursisten nodig’, zei ze.

‘Ik wil echt graag leren lezen en schrijven’, zei ik. ‘Dus ik ga die lessen volgen!’

Dankzij de lessen leerde ik lezen en schrijven, en kwam ik steeds meer over het evangelie te weten. Mijn dochter bleef uit het Boek van Mormon voorlezen. Op een dag zei ik: ‘Dit is het woord van God. Ik kan het niet ontkennen.’ Ik besloot me te laten dopen.

Vlak na mijn doop sprak de gemeentepresident met me en zei: ‘Zuster Gamanga, de Geest heeft me geïnspireerd om u als ZHV-presidente te roepen.’

‘Ik weet niet wat u bedoelt’, zei ik. ‘Ik kan niet lezen of schrijven, en u wilt mij roepen? Wat houdt dat eigenlijk in?’

Hij legde uit dat ik vrouwen zou uitnodigen om naar de kerk te komen, met ze zou praten en ze zou helpen. ‘Met de hulp van God moet het lukken’, zei ik.

Sinds die dag is er zoveel in mijn leven gebeurd. Ik begon woorden van twee letters te lezen, en toen woorden van drie letters. Vervolgens ging ik van drie letters naar vier letters, en toen naar vijf en zes letters. Daardoor kon ik in de zustershulpvereniging lesgeven.

Als er iets is dat ik niet begrijp, vraag ik om hulp. Lezen is soms nog een probleem. Ik weet niet hoe ik sommige woorden moet uitspreken, maar ik krijg hulp zodat ik ze kan begrijpen. Wanneer ik lesgeef, vraag ik een van de ZHV-zusters om me te helpen met woorden die ik niet ken. En zo geef ik les. Elke keer dat ik om hulp vraag, leer ik iets.

Voordat ik lid van de kerk werd, wilde ik geld verdienen door handgemaakte tapijten te verkopen. Maar ik had nooit genoeg geld om materiaal te kopen. Ik zei altijd: ‘Als u een tapijt wilt, koop dan het materiaal, dan zal ik het voor u maken. En dan kunt u me achteraf betalen.’

Nu ik lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen ben, probeer ik zelfredzaam te zijn. Door de kerk heb ik meer volharding om te leren lezen, schrijven en spreken. En ik probeer iets voor mezelf te doen om zelfredzaam te zijn. Ik ga nu naar de kleermakerij en vraag om de lapjes stof die van de kleding afgeknipt worden en op de grond blijven liggen. Ik betaal er een klein bedrag voor en gebruik ze om mijn tapijten te maken. Ik verkoop nu meer dan ooit tevoren.

Sinds ik lid van de kerk ben geworden, is mijn leven veranderd. Ik heb vanuit het niets veel bereikt! Ik ben trots op Jezus Christus en zijn kerk. Ik ben zo dankbaar voor De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.