De gebroken kerststal
Illustratie Rose Datoc Dall
Als kind kon ik niet wachten tot het Kerstmis was. Als moeder de dozen met kerstversieringen tevoorschijn haalde, wisten mijn vijf broers en ik dat de kersttijd was aangebroken. We zetten altijd gezamenlijk de kerstboom op. Ik herinner me nog de zelfgemaakte versieringen en de vele glimmende gekleurde kerstballen.
Maar er was één onderdeel van de versieringen dat moeder zelf voor haar rekening nam. Mijn oma had voor moeder een prachtige witte porseleinen kerststal gemaakt. Moeder zette die elk jaar in de woonkamer op de schoorsteenmantel. Ik vond het heerlijk om erbij te gaan zitten en te kijken hoe ze elke figuur op zijn plek zette. Onderaan elke figuur legde ze een klein wit lampje van het snoer met kerstlichtjes. Ze plakte één uiteinde van het snoer aan de schoorsteenmantel vast en stak dan de stekker in het stopcontact achter de leunstoel in de hoek. Eenmaal verlicht was de schoorsteenmantel prachtig!
Op een avond vlak voor Kerstmis werden mijn broers een beetje baldadig. Mijn oudere broers zaten mijn jongere broertje na. Hij verstopte zich achter de leunstoel naast de schoorsteenmantel. Toen mijn broers hem vonden, rende hij weg, maar zijn voet bleef achter het snoer met lampjes voor de kerststal steken. De kleine stukjes plakband waren niet tegen deze ruk bestand. De tere kerststal vloog van de schoorsteenmantel op de rode bakstenen ombouw daaronder, en brak in stukken.
Moeder kwam de woonkamer in rennen. Toen ze zag wat er was gebeurd, barstte ze in tranen uit en ging ze naar haar kamer. Ze wist dat het een ongelukje was, maar de schade was onomkeerbaar.
Toen we die avond in bed lagen, pakte vader stoffer en blik en veegde hij voorzichtig de gebroken stukken op. Hij bleef de hele nacht op om de stukken weer aan elkaar te lijmen.
De kerststal ziet er nog steeds gehavend uit. De os mist een oor. Eén van de wijzen is een deel van zijn gezicht kwijt. Eén van de herders bestaat hier en daar meer uit lijm dan uit porselein. Maar wonderbaarlijk genoeg was mijn vader in staat om de gebroken figuren weer in elkaar te zetten.
Oma bood aan om een nieuwe kerststal te maken, maar moeder wees dat aanbod af. Ze zegt dat de kerststal nu nog meer voor haar betekent dan voorheen. Hij staat nu symbool voor de toewijding van haar liefdevolle echtgenoot, en is een herinnering aan onze liefhebbende Heiland.
Bij het voortmodderen in dit leven kan ieder van ons op de een of andere manier wel gehavend raken. Misschien vinden we zelfs wel dat we onherstelbaar in stukken gebroken zijn. Maar we hebben een Heiland en wij kunnen door zijn liefhebbende handen genezen worden.