Het voelde als stap voor stap terugkeren naar huis

Mijn naam is Marion Elisabeth Klunder-de Gruijl. Ik ben naar mijn moeder genoemd, zij heette Elisabeth Marie. Dat vind ik fijn want mijn moeder was en is een bijzondere vrouw van wie ik veel hou. Ik ben in Hilversum geboren en ik heb daar op twee jaar na mijn hele leven gewoond. Ik kom uit een gezin met een liefdevolle vader en moeder, twee oudere broers en een jongere zus. Onze jeugd was gevuld met muziek, familie, sport en we hadden aan tafel vaak discussies over van alles en nog wat. Dat zijn mooie herinneringen. Onze vrienden waren altijd welkom, waardoor ons thuis een zoete inval was.

Mijn moeder werd in Indonesië geboren en zij is voor mijn geboorte lid geworden van de kerk. Mijn vader was geen lid maar nu denk ik wel! Ik ben daarom opgegroeid in de kerk. Mijn vader was een liefdevolle, open man die met passie en een enorme gedrevenheid heel veel aan de genealogie van onze families heeft gedaan. Daarnaast heeft hij ook veel mensen geholpen met het uitzoeken van hun familiegeschiedenis. Vanaf mijn 14e tot 17e jaar was ik minderactief in de kerk en moest ik uitzoeken wat ik voelde. Eigenlijk heb ik hard mijn best gedaan om geen getuigenis te hebben want ik vond het toen te ingewikkeld. Maar ik kon niet loskomen van mijn getuigenis want op mijn 8e jaar heb ik bij mijn doop de invloed van de Heilige Geest heel sterk gevoeld en dat gevoel is altijd bij me gebleven. Toen ik 17 jaar was, raakte een vriendin geïnteresseerd in het evangelie. Zij was wat ze noemen ‘golden’. Voor haar was het evangelie zo herkenbaar en zij is toen ook gedoopt. Door dit hele proces werd mijn getuigenis steeds sterker en verdwenen mijn twijfels en onzekerheden. Daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor en het voelde als stap voor stap terugkeren naar huis. Mijn vriendin zegt dat ik haar tot de kerk heb gebracht, maar eigenlijk heeft zij mij geholpen de weg terug naar mijn hemelse Vader in te slaan. We zijn trouwens nog steeds hechte vriendinnen. Ze woont nu in Salt Lake City en heeft een prachtig gezin.

Ik ben na mijn studie aan de Pedagogische Academie gaan werken als groepswerker van tieners met astma en na drie jaar met volwassenen met longaandoeningen. Daarna kreeg ik een baan als maatschappelijk werker in dezelfde instelling en begeleid ik volwassen cliënten met longaandoeningen op individuele basis. Ik werk al bijna 40 jaar bij Merem behandelcentrum en vind het werk met cliënten heel fijn om te doen en ik leer nog steeds veel.

Jan heb ik ontmoet in de kerk, in de gemeente Hilversum. We waren eerst goede vrienden en later groeide de liefde. Ik hou heel veel van hem en ben heel dankbaar dat we aan elkaar zijn verzegeld. We hebben twee geweldige, lieve kinderen, Annefleur en Bastiaan. Annefleur is heel creatief, liefdevol, heeft veel kennis en ik leer echt van haar. Bastiaan woont ook in Hilversum en is websitetester. Ik ben heel trots op en dankbaar voor hen. Wat kostbaar is, is dat we van elkaar weten dat we van elkaar houden, wat er ook gebeurt.

Wat ik het mooiste in de kerk vind, is om te ervaren hoeveel hemelse Vader en Christus van ons houden en ons aangeven hoe dat dagelijks te kunnen voelen. Ik vind het mooi dat de kerk ons helpt om bij Hen terug te kunnen keren door te leren luisteren naar de Heilige Geest, door het avondmaal en door interactie met je broeders en zusters. Het plan van geluk geeft mij inzicht en visie voorbij dit aardse leven en maakt mij zo dankbaar. Ik word blij van mijn gezin, hechte familiebanden, goede leraren en opgebouwd te worden door inzichten. Ik word blij van een goed boek, creatief bezig zijn, mooie muziek, een goed gesprek, humor en een gezellige maaltijd met goede vrienden of familie. Ik hoop dat ik aan het eind van mijn leven kan terugzien op een leven waarin ik me heb ontwikkeld, waarin ik liefde heb gegeven en de mensen om mij heen zich geliefd hebben gevoeld.