‘Bel mij als eerste’, Liahona, maart 2022.
Onder heiligen der laatste dagen: Gelovige vrouwen
Bel mij als eerste
Ik ben blij dat ik de gelegenheid heb gekregen om een zuster te helpen die mij nodig had en ik haar.
Toen ik als jonge moeder mijn eerste baby kreeg, studeerde mijn man nog. We werkten allebei parttime om de eindjes aan elkaar te knopen.
Ik keek uit naar een vrije dag en had me voorgenomen om op tv naar een oude film te kijken. Dit was voordat er dvd’s of streamingdiensten waren.
De film zou op het perfecte moment beginnen – om tien uur in de ochtend – wanneer ons zoontje een dutje zou doen. Cary Grant, een van mijn favoriete Amerikaanse filmsterren, speelde de hoofdrol.
De avond vóór mijn vrije dag kreeg ik een telefoontje van onze ZHV-presidente. Een zuster in onze wijk had een lichte beroerte gehad en had de volgende dag zorg nodig, tot haar zoon van zijn werk terugkwam.
‘Ik had het zelf willen doen, maar ik heb bezoek’, zei de ZHV-presidente. Ze legde uit dat ze het aan niemand anders kon vragen, en bood aan om op ons zoontje te passen terwijl ik voor de zuster zorgde. Ik stemde schoorvoetend in.
De volgende morgen zette ik ons zoontje af en ging ik naar de zuster toe. Ze heette Louise en ik mocht haar meteen. Ze was oud genoeg om mijn oma te zijn, die onlangs was overleden.
Ik hielp Louise bij het aankleden en maakte toen haar ontbijt klaar. Ze nestelde zich in een luie stoel en zette de televisie aan. Het was bijna tien uur. Toen ze met de afstandsbediening langs de kanalen zapte, zei ze: ‘Er is echt niets op tv.’
Ik aarzelde en zei toen: ‘Er is een film met Cary Grant op kanaal 11.’
‘Meen je dat?’ vroeg ze. ‘Ik hou van Cary Grant!’
We keken naar de film en genoten er met volle teugen van. Daarna vertelde ze over haar leven toen ze mijn leeftijd was. Ze sprak over haar zoon en ik over de mijne. Ze praatte over de kerk en hoe ze die miste.
Toen haar zoon terugkwam, beloofde ik haar nog eens te bezoeken. Ik zei tegen de ZHV-presidente dat ze mij als eerste moest bellen als Louise ooit iemand nodig had.
In de daaropvolgende twee weken kreeg Louise nog een beroerte. Ze stierf voordat ik de kans kreeg om haar weer te zien. We hadden maar negen uur en een film samen beleefd, maar ze was een dierbare vriendin geworden. Ik denk nog vaak aan haar.
Ik ben dankbaar dat ik de gelegenheid heb aangegrepen om een zuster te helpen die mij nodig had – en ik haar, hoewel ik dat eerst niet besefte.