De kracht van een goed voorbeeld

Agim Deda, Tirana (Albanië)

Ik wist dat ik mijn vrouw alleen tot de kerk kon brengen door mijn voorbeeld. Toen ik mijn gedrag veranderde, begon ze de Geest van God te voelen.

Op weg naar mijn werk zag ik twee jonge mannen op straat het woord van God prediken. Ze spraken me aan en vroegen me of ik meer over De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen wilde weten. Ik wist in die tijd niet in welke richting mijn gezin ging. We hadden geen geestelijk kompas om ons de weg te wijzen.

Ik had die ochtend flink gedronken, dus ik herinner me niet veel van wat de zendelingen tegen me zeiden. Maar ze gaven me een Boek van Mormon, een brochure over de profeet Joseph Smith en hun telefoonnummer. Later die dag begon ik te lezen. Toen ik in het Boek van Mormon las, werd ik in mijn ziel geraakt en stond ik versteld dat een 14-jarige jongen zo’n geweldig visioen kon krijgen.

Ik was op zoek naar de waarheid, dus ik begon met de zendelingen af te spreken. Toen ik de meeste lessen had gevolgd, wist ik dat ik me moest laten dopen. Maar toen de dag van mijn doop naderde, hadden we een les die moeilijk voor mij was. De les ging over het woord van wijsheid.

Die les vond ik moeilijk omdat ik veel dronk. Ik werkte in een ruwe omgeving. Al mijn collega’s dronken, dus ik ook. Ik ging na mijn werk vaak nog wat borrelen en kwam ’s avonds laat pas thuis.

Maar de zendelingen deden het geweldig. Daarom hebben ze een speciaal plekje in mijn hart. Ze leerden me dat God wil dat we sterk zijn en dat Hij ons het woord van wijsheid heeft gegeven om ons te zegenen. Het was erg moeilijk voor me om deze wet te gehoorzamen, maar langzaamaan begon ik me eraan te houden. Ik weet nog dat ik de zendelingen elke dag belde, we spraken over mijn vorderingen en ik zei dat ik die dag niet gedronken had. Ze waren erg blij met de stappen die ik zette.

Met hun hulp liet ik me dopen en trad toe tot de kudde van Jezus Christus. Ik voelde de Geest op die prachtige dag! Maar ik was alleen toen ik lid van de kerk werd. Ik wilde dat mijn gezin bij me was.

Als ik met mijn vrouw, Clirime, over de kerk sprak, wilde ze er eerst niets van weten. Haar grootvader behoorde tot een andere godsdienst en ze vroeg zich af waarom De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen überhaupt naar Albanië was gekomen. Ik wist dat ik haar alleen door mijn voorbeeld tot het evangelie kon brengen. Onze daden laten zien wie we werkelijk zijn.

Clirime zag dat ik veranderde, dat ik bijvoorbeeld niet meer dronk en direct na mijn werk naar huis kwam. Die veranderingen brachten haar ertoe te luisteren als ik over de kerk vertelde. Ze begon de Geest van God te voelen. Ik kan niet onder woorden brengen hoe gelukkig ik was toen ze me vertelde dat zij zich ook op een dag zou laten dopen. Al gauw begon ze de zendelingenlessen te volgen, waarbij ik de zendelingen hielp met lesgeven. Ik was vooral blij toen ze een doopdatum vastlegde, een half jaar na mijn doop.

Door haar doop en de doop van onze twee kinderen toen ze 8 jaar werden, voelde ik dat we een eeuwig gezin konden worden. Maar de doop was nog maar het begin. We wisten dat we, om naar de tempel te kunnen gaan, God tot het einde toe moesten volgen, de geboden moesten onderhouden, naar de kerk moesten gaan, aan het avondmaal moesten deelnemen, in roepingen moesten dienen, in de Schriften moesten lezen en meer over verbonden en het heilsplan moesten weten.

De dag dat we als gezin in de Frankfurttempel aan elkaar werden verzegeld, was ook een prachtige dag. In de tempel kreeg ik meer inzicht in het plan van geluk dat onze God voor ons heeft en ik voelde zijn liefde.

Ik denk nog steeds aan de beloften die Clirime en ik in de tempel deden. Als er iets misgaat of als we het moeilijk hebben, denk ik terug aan die beloften.

Als gezin proberen we in harmonie met elkaar te leven, want dat voelden we in de tempel. Telkens als ik aan de tempel denk, voel ik me gelukkig en gezegend. Ik weet dat God bestaat, dat Hij van ons houdt en wil dat we gelukkig zijn.