‘Je moet er voor je zoon zijn’, Liahona, januari 2023.
Onder heiligen der laatste dagen
Je moet er voor je zoon zijn
Nadat de Geest tijdens mijn priesterschapsordening tot mijn vader had gesproken, gooide hij zijn leven om.
Vier generaties, Kwani Povi Winder
Ik werd actief in de kerk toen oom Bill mijn twee zussen en mij naar het jeugdwerk bracht. Mijn jeugdwerkleerkracht, Jean Richardson, was een lieve moederfiguur. Ik mocht haar erg graag, net als mijn nieuwe kerkvrienden, die veel aardiger voor me waren dan de buurkinderen. Dus ik besloot te blijven.
Toen ik bijna 12 werd, nodigde bisschop Dal Guymon me uit om het Aäronisch priesterschap te ontvangen en tot diaken te worden geordend. Ik wist niet precies wat dat betekende, maar ik zei ja. Toen zei hij: ‘Waarom vraag je je vader niet om je volgende week zondag naar de kerk te brengen, dan zullen we je ordenen.’
Mijn vader en zijn familie gingen al niet meer sinds zijn tienerjaren naar de kerk. Als volwassene bracht hij de meeste weekenden in de plaatselijke kroegen door of ging hij vliegvissen. Hij had tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Koreaanse Oorlog bij de Amerikaanse marine gediend. Hij rookte sigaren, dronk en vloekte, maar hij stond in onze kleine woonplaats in Montana bekend als een eerlijk en rechtvaardig man.
Toen mijn vader de volgende zondag met mij naar de kerk ging, was dat nogal wat. Toen het zover was, riep bisschop Guymon me naar voren en vroeg me op een stoel te gaan zitten. Verschillende mannen – maar niet mijn vader – legden hun handen op mijn hoofd en verrichten de verordening.
Ik voelde de zware druk van de grote handen op mijn hoofd. Mijn vader zat een paar meter verderop op een bankje en voelde een andere soort druk – in zijn hart. Binnenin hem sprak een stem tot hem: ‘Je moet er de volgende keer voor je zoon zijn.’
In de daaropvolgende weken gooide mijn vader zijn leven om en begon hij elke zondag naar de kerk te gaan. Al gauw werd de kerk het middelpunt van ons gezinsleven.
Papa werd mijn quorumadviseur diakenen, leraren en priesters; mijn zondagsschoolleerkracht; en mijn basketbal-, softbal- en volleybalcoach. Toen we huisonderwijscollega’s waren, hielp mijn vader andere mannen en gezinnen om weer actief in de kerk te worden.
Met de hulp van mijn vader heb ik mijn eigen persoonlijke transformerende bekering doorgemaakt. Sindsdien heb ik geprobeerd om mannen op te merken die, net als mijn vader, wellicht gehoor zullen geven aan een uitnodiging om de beste vader te worden die ze kunnen zijn.
Ik zal eeuwig dankbaar zijn voor wat mijn oom Bill, een vriendelijke jeugdwerkleerkracht, een wijze bisschop en mijn vader 60 jaar geleden voor mij hebben gedaan.