Geloofsportret

Verenigd in onze eeuwige kerk

Angela Okoro-Omaka, Stockholm (Zweden)

Nadat we van Nigeria naar Zweden waren verhuisd, vonden we het moeilijk om een kerk te vinden die goed aanvoelde. Op een dag ontmoette ik twee jonge vrouwen die met me over Jezus Christus wilden praten.

Foto’s, Ashlee Larsen

Godsdienst was een belangrijk onderdeel van ons leven in Nigeria. Mijn man, Okoro, en ik hadden veel geloof in Jezus Christus en hielden van Hem. Na onze verhuizing naar Zweden werd al onze tijd opgeslokt toen onze tweeling drie maanden te vroeg geboren werd. We brachten vier maanden in het ziekenhuis door en gingen toen niet naar een kerk.

Later wilden we weer naar de kerk gaan, maar we vonden geen kerk die goed aanvoelde. We wilden een kerk waar ons hele gezin ons hele leven voor eeuwig en altijd naartoe kon gaan. Dat verlangen hield twee jaar lang aan, maar het stoorde ons dat we niet meer de gewoonte hadden om naar de kerk te gaan en samen als gezin te bidden.

Toen de kinderen een jaar oud waren, was ik tijdens een hevige sneeuwstorm buiten om naar school te gaan en Zweeds te leren. Ik hoorde iemand achter me iets roepen. Toen ik omkeek, zag ik twee prachtige jonge vrouwen. Ik begreep niet wat ze zeiden, maar ik herkende wel de woorden ‘Jezus Christus’.

Toen ze beseften dat ik geen Zweeds sprak, vroegen ze: ‘Spreekt u Engels?’ Toen ik ja zei, zeiden ze: ‘We willen met u over Jezus Christus praten.’

‘Wat valt er over Hem te zeggen?’ vroeg ik. ‘Ik ken Hem al!’

Ze lachten en waren zo blij dat ze naar me toe liepen. Ik was onder de indruk en wilde graag weten wat ze te zeggen hadden. Ze zeiden dat ze zendelingen van Jezus Christus waren. Ik maakte een afspraak met ze om meer over Jezus te praten. Ik ging weer verder en voelde me blij. Toen ik naar ze omkeek, straalden ze dezelfde vreugde uit die ik voelde.

Toen zuster Okoro-Omaka de kerk vond, huilde ze ‘tranen van vreugde, omdat ik zo blij was dat ik bij mijn Heiland terugkwam’.

Bij Jezus Christus terugkomen

Toen ik van school thuiskwam, zei ik tegen mijn man: ‘Schat, raad eens wat. Ik heb de kerk gevonden waar we lid van gaan worden!’ Ik was zo enthousiast dat ik ervan trilde. Ik wist niet waar al die gevoelens vandaan kwamen, maar ik was diep in mijn hart dolgelukkig dat ik de zendelingen had ontmoet.

Al gauw leerden we van de zendelingen meer over de herstelde Kerk van Jezus Christus. Ik huilde tranen van vreugde, omdat ik zo blij was dat ik bij mijn Heiland terugkwam. Ik had geen vragen over alles wat ze ons vertelden, tot het Boek van Mormon ter sprake kwam. Dat kon ik moeilijk geloven. De zendelingen daagden me echter uit om het Boek van Mormon te lezen en erover te bidden. Ik bad wekenlang elke dag oprecht om te weten of het echt het woord van God was, maar ik las er nooit in.

Na enkele weken zonder antwoord van God stapte ik op de trein naar Stockholm. Onderweg haalde ik het Boek van Mormon tevoorschijn en begon te lezen.

Ik las de inleiding en het getuigenis van drie getuigen en van acht getuigen. Ik las ook over Joseph Smith. Ik bleef maar lezen. Tegen de tijd dat ik in Stockholm aankwam, huilde ik, trilde ik en had ik kippenvel. Ik voelde me overweldigd door de Geest van God. Ik wist door persoonlijke openbaring wie Joseph Smith echt was: een profeet en dienstknecht van God. Ik wist dat de Heer het evangelie van Jezus Christus door middel van hem op aarde had hersteld.

Toen geloofde ik alles wat de zendelingen me verteld hadden. Toen ik het Boek van Mormon zelf had gelezen, wist ik dat het waar was. Ik zei tegen de zendelingen dat ik me wilde laten dopen. Mijn man bracht ons hele gezin mee om mij te ondersteunen.

Na mijn doop begonnen we weer als gezin te bidden. Ik legde ze ook uit wat ik zoal leerde. Uiteindelijk wilde Okoro weer met de zendelingen afspreken. Hij aanvaardde hun leringen, las in het Boek van Mormon en bad erover. Hij kreeg hetzelfde antwoord als ik en hij wilde zich ook laten dopen. Eindelijk was ons hele gezin in onze eeuwige kerk verenigd.

Voor broeder en zuster Okoro-Omaka was lezen in het Boek van Mormon de sleutel tot hun bekering.